Reviews San Martino di Castrozza

Een geheimtip! We hebben er een!
Klein gebiedje die we eind Maart hebben aangedaan.
Het gebiedje ligt onhandig t.o.v. de Brenner autobahn, daarom is het er heel rustig. Voor ons geen probleem, in de ochtend hebben we er een klein uurtje over gedaan om er te komen (vanuit Moena) maar wat een verrassing zeg.
Tijdens de eerste afdalingen waren de pistes voor ons alleen. Er was gewoon (bijna) niemand!
Gedurende de dag hebben we heerlijk genoten van oude liftjes, vergezichten, strakke pistes, heerlijk eten en wat schijnt de zon daar toch lekker terwijl iedereen in Nederland zit te verkleumen in die waterkou! 😃
Wat mij betreft een top 10 notering van kneuterige gebieden maar ook wel een feel-good gebied.

Die middag zijn we nog naar Passo Rolle gegaan, ook onderdeel van San Martino. Ook hier lekker bezig geweest als afsluiting van de dag. Omdat de Pas best hoog ligt was de sneeuwkwaliteit nog heel goed. De infrastructuur is niet zo heel logisch, maar ach, onze dag kon toch al niet meer stuk!

periode 6 -13 februari 2016 (schoolvakantie)

Op Internet las ik dat weinig Nederlanders kiezen voor een wintersport in de Dolomieten. Dit zou grotendeels komen vanwege de lange reistijd. Hoewel de afstand te vergelijken is met de Franse Alpen, is de reistijd aanzienlijk langer (vakantie drukte buiten beschouwing gelaten). Eerst moeten de Alpen worden overwonnen, dit op zich is nog te doen, maar daarna moet het skidorp in de Dolomieten nog worden bereikt. Dit vaak via lange bergweggetjes die bij sneeuwval moeilijk te berijden zijn. Maar juist omdat weinig Nederlanders (en Belgen, Fransen, Duitsers) naar de Dolomieten gaan leek het mij een goed idee om dat toch een keer te proberen. Mijn zoontje gaat mee, en dat heeft een groot nadeel: het moet in de schoolvakantie. Carnaval dus. Want wij komen uit Zuid Nederland, en dan ‘moeten’ scholen blijkbaar vakantie geven tijdens dat fucking Carnaval. Samen met de Belgen, en geheel Tirol (Zuid Duitsland, Oostenrijk en Noord Italië), altijd een koleredrukte. Wat moeten de mensen in de rest van Nederland gelukkig zijn dat zij niet altijd last hebben van dat Carnaval. Maar goed, het lukte me om een appartement te vinden dat te boeken is van zondag tot zondag (dus de zaterdagdrukte gaat aan ons voorbij). Overigens een ‘gat in de markt’ denk ik; probeer maar eens in Frankrijk te boeken van zondag tot zondag…). Frankrijk is mijn referentie. Ik ben in totaal elf keer wezen skiën in Frankrijk. Ongeveer alle skigebieden gehad. Ze zijn groot, sneeuwzeker, modern, en… veel te duur. Maar onovertroffen, Zwitserland en Oostenrijk blijven ruim achter wat betreft skicapaciteiten. De après-ski is een ander verhaal, maar dat is meer voor de Carnaval freaks denk ik. Deze review gaat puur over het skiën, niet over de avondlol, dat laat ik graag aan anderen over. Overigens kost een halve liter bier in een piste restaurant te San Martino Di Castrozza 5 Eu (anno 2016), dat is ruim goedkoper dan Frankrijk of Zwitserland, maar net iets duurder dan Oostenrijk.
De bestemming is dus San Martino Di Castrozza. Een van de Zuidelijkste skigebieden in de Dolomieten. Op Internet krijg je voorgeschoteld de ‘Dolomiti Superski’; het grootste skigebied ter wereld dat met een skipas te doen is. Gelul uiteraard, want dat ‘Superski’ bestaat uit twaalf skigebieden die ver van elkaar verwijderd liggen. Dus je moet eerst uren in de auto om een volgende verzameling van skiliften te bereiken. En dan nog, bijvoorbeeld San Martino Di Castrozza (een van de twaalf) bestaat uit vier skigebiedjes die niet met elkaar verbonden zijn. Met Frankrijk als referentie is dat raar. Je bent de eerste dagen uren bezig met lopen, sleuren met de auto of zoeken naar de bus om alle pistes te verkennen. Blijkbaar zijn de Dolomieten te grillig om een gesloten route van skipistes te bouwen, zodat je geen ander vervoer nodig hebt. Kortom, de Dolomieten zijn in feite een verzameling van Winterbergen. Maar dan groter, een stuk hoger en veel verder weg. En meer sneeuwzeker, maar niet honderd procent. Wel veel zon overigens, maar zonder sneeuw heb je daar (als echte skiliefhebber) vrij weinig aan.
Dan het skigebied San Martino Di Castrozza. Toen wij er waren had het net flink gesneeuwd (voor het eerst dit seizoen), dus er was genoeg sneeuw. En de drukte viel ondanks de Italiaanse schoolvakantie mee. Het is ondoenlijk om vanuit het dorp de hoofdpistes te bereiken zonder auto of bus. Maar vanwege de sneeuw en drukte was het handig om de auto niet te nemen. Dus moesten we de bus zoeken. Dat gaf de nodige ergernis, de busschema’s waren extreem onduidelijk. Na uren (zo leek het) tijdverlies bereikten we eindelijk de piste. In totaal bestaat dit gebied uit (slechts) twaalf liften. Het gebied is ‘C-vormig’, en bij de punten van de C (opstap punten) gaan elk twee liften omhoog. De ‘Ces’ is duidelijk een piste voor beginners. De ‘Tognola’ is een gondellift, en de piste naar beneden is iets lastiger (Rood). In feite gaat de ‘C’ halverwege over de berg heen (hoogste punt 2400 m). De kant van ‘Tognola’ is een breed maar kaal skigebied. De kant van ‘Ces’ bevat veel bos. Voor ieder wat wils dus, maar in een halve dag heb je het gehele skigebied gedaan. Ergernis zat in het feit dat veel pistes en liften zonder duidelijke reden gesloten waren. De lift ‘Punta Ces’ was vrijwel de gehele week gesloten. Waarom? De langsliggende piste leek er goed bij te liggen (was zelfs geprepareerd). Jammer, daardoor een van de langste afdelingen niet mogelijk. Na de tweede dag van ons verblijf had het ’s nachts opnieuw 30 cm gesneeuwd. Gaande de morgen werd het helder, perfecte skiomstandigheden. Maar driekwart van het skigebied bleek gesloten. Het zou te hard waaien boven. De gehele ‘Tognola’ kant was onbereikbaar. Een simpel skigebied, laat de mensen zelf beslissen of ze de koude wind willen trotseren? Doch een dag later viel uit de structuren van het sneeuwoppervlak op te maken dat het inderdaad sterk gewaaid had. Maar of er echt niet te skiën viel… ik betwijfel het.
OK, resumerend, de weersomstandigheden zijn sterk bepalend voor het succes van een skivakantie. Maar stel de weersomstandigheden zijn ‘gemiddeld’; soms zon, soms mist, niet al te koud of warm, en voldoende pistes ‘open’. De conclusie.
San Martino Di Castrozza is vooral een skigebied voor beginners. Alle pistes zijn eenvoudig (blauw en rood, zoals men in Frankrijk gebruikt gaan hier in elkaar over). Er zijn erg veel ‘groene’ pistes (norm: Frankrijk). Het is nagenoeg onmogelijk om te verdwalen. Elke piste leidt snel tot een skilift. Dat heeft voordelen, maar ook nadelen; de factor ‘avontuur’ is te verwaarlozen. Goede skiërs hebben hier niets te zoeken. Gemiddelde skiërs (zoals vrijwel alle Nederlanders die een keer per jaar gaan) hebben hier twee tot drie dagen fun, maar een week is te lang. Voor kinderen is dit een leuk skigebied, hoewel de ‘funparken’ erg pover zijn. Het meest positieve: de bergen zijn geweldig om te zien. De verticale structuren langs de bergwanden zijn zeer apart, en buitengewoon mooi om te zien. Het oog wil ook wat, en dat krijgt het. Dan het meest negatieve: de liften zijn zeer ouderwets. De stoeltjesliften gaan tergend langzaam omhoog. Alleen bij het in- en uitstappen gaan ze (te) snel. Voor kinderen is dit een ramp. Zeer regelmatig krijgen kinderen bij het uitstappen een zwiep mee waardoor ze onderuit gaan. Bij het instappen staan vaak twee mensen te assisteren. Raar dus, een skigebied geschikt voor beginners, behalve de liften. Er zijn slechts twee ‘moderne’ stoeltjesliften (lift die vertraagt bij in- en uitstappen, en daartussen snel naar boven gaat).
Dan is er Passo Rolle; een skigebiedje dat op ongeveer 15 minuten rijden van San Martino ligt (maar wel deel van het skigebied). Zes skiliften, en voornamelijk gladde brede pistes. Leuk voor een dag (niet meer). Maar, zeer positief, ik heb nog nooit tijdens een schoolvakantie een skigebied verkend dat zo rustig was als Passo Rolle. En San Martino Di Castrozza in het algemeen: geen ergerlijke lange rijen voor een skilift. Zeer positief. Dat brengt mij tot de eindconclusie:
San Martino Di Castrozza is een mooi en rustig skigebied waarbij je mag hopen op goede sneeuwcondities, doch deze zijn niet gegarandeerd. Als je tevreden bent met weinig kilometers, en graag tussen het skiën door wilt genieten van eten, drinken en rust, is dit een puike bestemming. Als je echter liever veel kilometers maakt op de pistes, is dit een afrader. Een dagje skiën en een route volgen kun je hier niet. Dan is toch Frankrijk ‘the place to be’.
Kortom, we hebben een leuke skivakantie gehad, maar komend jaar zal de keuze waarschijnlijk toch weer op Frankrijk vallen…

F8&