Live vanuit Valloire (Galibier-Thabor) 10-3/15-3

Dit onderwerp gaat over de bestemming Galibier Thabor

De traditionele busrit (Sunweb pakketreis) verliep dit jaar verrassend soepel. Ditmaal in Zwolle opgestapt in een heel erg luxe bus, zoveel beenruimte dat je je afvraagt of je wel met de mensen voor je kan communiceren. Helaas was dit feest van korte duur, na de overheerlijke Burger Kingmaaltijd (ahum) bij De Lucht was het uit met de pret, overgestapt op de bus richting Valloire, maar ook deze was zeker niet slecht.

De chauffeurs hadden er zin in en reden aardig door. Korte chauffeurwisselstop in België en daarna tot ver voorbij Nancy voor er serieus gestopt werd. 's Nachts was de enige stop ook alleen een chauffeurswissel en zodoende waren we zoals gepland klokslag 8u in Valloire bij het appartement. Skipas gehaald, bagage gedropt, omgekleed en terwijl de twee anderen uit onze groep in het dorp materiaal waren huren pakten mijn vriendin en ik alvast de Moulin Benjamin lift voor de deur van het appartement.

Nog voor half 10 gaf de thermometer 11 graden aan en dat was te merken. Naar verluidt heeft het in de nacht van zaterdag op zondag ook niet gevroren en flink geregend. Lagere pistes waren een soort slushpuppy en hoe lager je kwam hoe meer de sneeuw bruin uitgeslagen was van stenen en aarde.

Half uur laten tikten we de 15 graden aan en hebben we het met z’n vieren hogerop gezocht. Via het uiteinde van Valloire zijn we Setaz-gedeelte doorkruist naar Crey du Quart. Hogerop druppelde het af en toe en heel soms wat hagel/ijsregen. De voorspelde wind viel mee, maar trok in de middag wel heel erg aan. Pistes waren heel erg wisselend. Van kaal gewaaid en ijzig door de regen en dooi, tot heel zacht en hobbelig. De rustige noordhellingen waren best prima, maar je zag de slijtage van de afgelopen week, waardoor het flink werken was.

Prima geluncht met wat crêpes in Valmenier en daarna zo zoetjesaan de terugweg aangevangen. De smallere en vlakkere verbindingspistes waren niet geweldig met deze remmende sneeuw, maar het was voor ons als doorskiërs nog aardig te doen. Behalve bij de Neuvache wellicht de vlakste piste die er was, waar een lawine overheen gekomen was, zo te zien vannacht of eerder van de week, waardoor het even lastig was om echt op de piste te komen.

Richting het eind van de middag trok het helemaal dicht en werd het wat kouder en ging het harder waaien, maar in het dal regent het vanavond. Er staat wat sneeuw op de kaarten en zeker voor het cosmetische laagje is deze zeer welkom. Liften over bruine hellingen geven toch een wat trieste aanblik. De lagere pistes mogen ook wel een laagje krijgen om de stenen wat weg te poetsen en een goede preparatiebeurt voor het gebied kan geen kwaad, maar dat heeft alleen zin als de omstandigheden het toelaten. Benieuwd wat de rest van de week brengt.

null

Lawine over piste Neuvache

null

Het uitzicht was ondanks bewolking en weer niet slecht.

Vanaf morgen meer foto’s.

Wie nooit valt zal niet weten waar z´n grens ligt.

Leuk om mee te lezen! In 2016 een week in Galibier Thabor gedaan. Toen fantastisch weer waar we extra blij mee waren omdat we de bomen (oriëntatie punten) misten in 90% van het gebied. Verder heerlijk gemoedelijke pistes en de mogelijkheid tot tochten maken doordat het gebied meerdere dalen bestrijkt. Dinsdag wordt het zonnig, dus dan kan ik het terras van Les Mérégers aanbevelen aan de blauwe Selles piste. Geniet er nog van. Groeten uit een grijs en regenachtig Espace San Bernardo.

sneeuw witje en de 7 bergen

Bij het opstaan dwarrelden vanmorgen wat sneeuwvlokjes naar beneden. Veel was het niet, maar de paar centimeter die de nacht had gebracht, hadden voor een mooi cosmetisch laagje gezorgd. Alle waterige pistes van gisteren waren vanmorgen flink opgevroren, wat het in de eerste paar afdalingen glibberen en glijden maakte in plaats van skiën.

null

De dag begon mooi met een laagje poedersuiker.

Overigens was het weerbeeld nogal onrustig. De vlokjes van bij het opstaan, waren bij het ontbijt verdrongen door zonneschijn, maar nog voordat we op de pistes aankwamen was het alweer betrokken. Een donkere lucht en veel wind voorspelden niet veel goeds.

null

Cosmetisch laagje op de zuidhelling van de Crey du Quart.

Het bleek het begin van een strijd tussen een waterig zonnetje en wat vlokken sneeuw. Dan kwam er weer wat ijzige sneeuw uit de lucht, dan weer een klein zonnetje, maar echt mooi werd het nooit. Ondertussen stak de wind flink op en uiteindelijk trok de sneeuwbui aan het langste eind. De sneeuwvlokken werden wat droger en intenser, terwijl de toppen van de bergen steeds meer in de wolken gehuld werden.

null

Ondertussen waren de pistes bij vlagen best oké. Daar waar het niet te hard waaide, waren ze weliswaar hard, maar goed te doen en het koste in elk geval een stuk minder energie dan zondag. Echter, daar waar de wind genadeloos had toegeslagen was het kaal geblazen en waren op de steile gedeelten de opgevroren hobbels van gisteren over, daardoor leek het soms meer op een bobbaan, dan een skipiste.

Het laagje verse sneeuw verdween op veel plekken al snel. Waar onze eerste afdaling over de rode Blaireau (Setaz gedeelte) prima was, bleek het de tweede keer al een stuk minder. M’n ski’s kozen daarbij beide een andere route om een opgevroren buckle heen en toen was het op het zitvlak verder naar beneden. Ski’s uit en ik ging redelijk hard met pols en achterwerk over m’n eigen binding heen. Pijnlijk, maar ja. Stoppen met glijden was nog best lastig, dus al glijdend maar opgestaan, ging verbazingwekkend goed.

Vervolgens richting Crey du Quart gegaan, maar de wind trok steeds meer aan. De rode Belette was nog een fijne afdaling, maar al snel was alleen nog met wind mee afdalen aangenaam. Liften gingen steeds langzamer en hoewel de sneeuwjachten die in hoog tempo over de bergtoppen stoven een indrukwekkend gezicht waren, was het skiën en met name het in de lift zitten minder prettig.

Snel teruggegaan richting het dorp van Valloire, zodat we in elk geval thuis konden komen. Even in een restaurantje wat gedronken en toen nog een keer met de Setazgondel omhoog. Boven bleken al aardig wat liften door de Vent Violent (tot ruim boven de 100km/u) gesloten. Niet gek, want al eerder zagen we bij de Cornafond lift de zitting van een leeg stoeltje gewoon omhoog geklapt worden door de wind.

Weer bij het dalstation van de gondel aangekomen, probeerden we nog omhoog te gaan om weer richting appartement te skiën. De liftbeambte hield ons tegen en wees ons op de schommelende gondels. Een paar minuutjes wachten, was de mededeling. Maar na die paar minuten bleek het einde verhaal vanwege de wind. “C’est fini pour aujourdhui”, was het nieuws. Dan maar ski’s weggebracht voor een onderhoudsbeurt. Bus naar appartement genomen, want de paar liftjes die nog open zijn, waren niet echt de moeite waard. Zeker omdat het, ondanks dat het slechts het vriespunt is, vanwege de wind en sneeuwval (en matige pistes), niet de moeite waard is.

Nu maar het zwembad testen en wat spelletjes spelen. En vooral hopen dat wind gaat liggen. De sneeuwval is nog steeds heel welkom, dus die mag nog wel even blijven.

Ik had meer foto’s beloofd, maar dat liet het weer niet echt toe. Had zelfs een DSLR bij me (die ik sowieso niet kan tonen, maak verslag vanaf telefoon), maar die heb ik niet eens gebruikt.

Wie nooit valt zal niet weten waar z´n grens ligt.

Wij waren in de noordelijke voorjaarsvakantie in Valmeinier, toen echt een week uit het boekje qua weer, en piste omstandigheden, maar zelfs toen al een paar bruine plekjes op de piste. De tip voor Les Mérégeres kan ik helemal onderschrijven, zeker als je ‘s morgens graag (grote) stukken taart eet! Aan de Grapil zit trouwens ook een leuk tentje.

Wat. Een. Dag! Toen ik rond half 8 wel genoeg geslapen had vanmorgen, lachte de zon me toe. Een strak blauwe hemel viel ons ten deel en een eerste aanblik duidde erop dat het vannacht nog wel eventjes had door gesneeuwd, dus dat was helemaal prima.

Snel bij @Henri geïnformeerd voor de voorspelling en die appte toenemende bewolking in de middag naar me, dus genoeg reden om snel richting pistes te gaan. Stipt 8u bij de receptie van ons appartementencomplex (Les Residences des Galibier (top)) voor de uitstekende broodservice.

De ski's stonden nog in het dorp vanwege een onderhoudsbeurt en dus om 9u in de bus en daarna snel de pistes op. De zon was heerlijk, de pistes voorzien van een laagje verse sneeuw en de wind was afwezig. Puur genieten! Geen idee wat de Franse benaming voor Kaiserwetter is, maar dat was het in elk geval.

null

In Valloire Setaz waren nog wat pistes dicht voor preparatie (Blaireau en Cascade o.a.) en dus snel richting Crey du Quart en Le Gros Crey gegaan. Met de Grand Plateau de eerste sleper van de week gepakt (was eventjes in de rij staan) om daarvoor beloond te worden met geweldige uitzichten en de fantastische blauwe Combe Orsiere-afdaling. Weg van de menigte en voor het oog zelfs even weg uit het skigebied. Deze piste zag er zondag nog matig uit, maar was nu puur genieten van start tot finish.

null

In de sleeplift staan was ook geen straf.

null

Zeker als dit daarna het uitzicht is.

Vervolgens rond getoerd op Le Gros Crey, waar het bijna overal zeer aangenaam toeven was. Na een vroeg drankje (fris) op een terras, naar de top op bijna 2600m gegaan. Vanaf daar genoten van drie opeenvolgende rode pistes (Genepi, Cyclamen en Eglantiers) waarbij je in totaal 1200 hoogtemeters aflegt. Onderweg wat actiefoto's geschoten met de spiegelreflex.

null

Terras was ook niet vervelend.

Snel weer terug omhoog, omdat het al rijkelijk laat werd voor de lunch. Omdat de zon nog steeds de hemel versierde een mooie spot in de sneeuw langs de Perce Neige uitgezocht. Heerlijk uitzicht en weer, zo hebben we het graag.

null

null

Prima lunchspot.

Na het eten nog wat pistes gepakt, waarbij het lagere gedeelte wel zacht werd, maar eigenlijk nog goed te doen. Soms werden we even verrast door ijzige, of heel papperige stukken, maar de meeste afdalingen hielden zich de hele dag (bij toch +5 en hoger in het dal) prima.

Nog een keer van helemaal boven naar beneden geknald, om de terugweg naar het appartement aan te vangen. Klein foutje zorgde ervoor dat we een stukje opnieuw moesten doen, maar de Grapil (een mooie blauwe verbindingspiste) was geen straf. Het is allemaal niet heel uitdagend, maar het zijn geen prikpaden en de uitzichten zijn formidabel. We hadden de piste voor ons zelf en hoewel het laatste stuk wel erg veel stenen en water was, vermaakten we ons prima. Toen snel tot bijna in de supermarkt geskied, want het liep inmiddels al tegen vijf uur, maar niet zonder eerst te genieten van de rode Blanchon en Mulot die er wonderbaarlijk genoeg nog super bij lagen.

Al met al een geweldige dag. Galibier-Thabor is zeker geen mega-uitdagend gebied en er zijn redelijk wat verbindingsstukken, maar niets is echt te vlak of saai. De uitzichten zijn fantastisch en voorlopig hebben we niets te klagen.

null

Resultaat van de wind van gisteren goed zichtbaar op de richtingaanwijzers.

null

Trouwens, de what the fuck van de dag. Op het steilste smalste stukje van een drukke blauwe piste ging een snowboarder uitgebreid midden op de piste liggen om foto's van z'n vriendin te maken. Top…

*bericht bewerkt door FrankW op 12 mrt 2019 19:51

Wie nooit valt zal niet weten waar z´n grens ligt.

Franse benaming voor Kaiserwetter is “Grand beau” als ik het goed heb.

Prachtige dag zo hoor…

Weer werden we 's ochtends bij het opstaan getrakteerd op een mooi zonnetje. Sterker nog op het balkon lag ook weer een vers laagje sneeuw, dus dat beloofde veel goeds. Dat terwijl het gisterenavond en aan het begin van de nacht nog geregend had.

null

In de eerste lift direct een sneeuwbui

De stemming sloeg samen met het weer om. Dat het veranderlijk en verraderlijk kan zijn in de bergen is bekend, maar vandaag sloeg toch wel alles. De zon verdween en een sneeuwstorm stak op. Dat temperde ons enthousiasme en na twee afdalingen in ijzige sneeuwbuien en vooral door de wind flink afzien in de liften, besloten we de Grand Plateau te pakken om dan in het restaurant Meregers even op te warmen.

null

Soms was het wel mooi.

Eenmaal binnen begon de zon weer te schijnen en skieden we weer verder, maar dankzij de tegenwind werden we bijna de Selles-piste weer terug op geblazen. Aangekomen bij de Cornafond stoeltjeslift stond er dat het zicht op de top nihil was en dat bleek boven ook wel. Een afdaling verder skieden we alweer onder een strak blauwe hemel. Daarom ging we op zoek naar een picknickbank in de zon. Maar toen we twee afdalingen en even zoveel liften verder waren, bleek het picknicken in een sneeuwstorm.

Zo ging het ongeveer de hele dag door, van goed naar slecht en andersom. Soms in enkele minuten. Ik ging met stralende zon naar de wc, kwam eruit in een sneeuwbui en zolang had ik er echt niet overgedaan.

Qua pistes zijn we vooral in Setaz blijven hangen. Rond de Cornafond waren de pistes het beste, hoewel helaas de onderste stukjes van de Blaireau (rood) en Cascade (zwart) al twee dagen gesloten zijn, waardoor iedereen via een groen pad terug naar de lift moet.

null

Gek genoeg waren de zwarte pistes vandaag het minst ijzig. Zowel de Cascade als de Melezes lagen er prima bij en ook op de Olympique was het goed toefen. Her en der wat ijsplaatjes, maar minder dan op veel andere pistes en juist een stuk meer losliggende sneeuw. Overigens vind ik ze niet echt zwart, pittig is het niet echt, af en toe branden de bovenbenen als ik in één keer van boven naar beneden knal.

null

Rond 16u was het wel weer prima om te stoppen. Daarna met m’n vriendin nog 7km hardgelopen. Eerst 3,5km de Galibier op, daarna lekker naar beneden hobbelen.

null

Wie nooit valt zal niet weten waar z´n grens ligt.

Daarna met m’n vriendin nog 7km hardgelopen. Eerst 3,5km de Galibier op, daarna lekker naar beneden hobbelen.

Je bent gek, ik ben meestal geradbraakt na een dag skiën. :p
Heel leuk verslag @FrankW ik lees het met plezier. :)

Bla, bla, bla.

De donderdag kwam wat traag op gang. Nadat we gisteren heerlijk geraclette hadden in L’ Asile de Fondue (grote aanrader voor iedereen die van kaas eten houdt) namen we namelijk nog een toetje. Bij de ijscoupe Galibier stond dat er Genepi in zat. Ik dacht dat het ijs zou zijn met wat drank er doorheen of een beetje in de coupe, maar het bleek wel meer dan een flinke scheut. De enorme coupe was voor de helft gevuld met Genepi en dat hakte er lekker in. Bovendien was het gewoon gezellig dus lagen we er niet voor 1 uur in.

Toen ik vanmorgen om half negen in plaats van achter uur bij de receptie stond voor het brood scheen er een flauw zonnetje. 's Nachts was er nog ruim 10cm verse sneeuw gevallen in het dorp en dus leek het een mooie dag te worden.

Uiteindelijk stonden we om tien voor tien bij de lift en zag het er nog prima uit. Hoewel de dooi alweer was ingevallen voelden de eerste pistes prima. De verse sneeuw maakte de verbindingspaden wel wat minder snel, dus werd het wat meer prikken en juist die paden hadden we nodig om van de Moulin Benjamin en Setaz-gondel naar Le Crey du Quart te komen. Daar pakten we Le Grand Plateau om weer de mooie Combe Orsiere te doen. Het is trouwens echt zonde dat de Grand Plateau een sleeplift is met een lage capaciteit. De lift ontsluit echt mooie pistes, maar het is hierdoor de lift met de langste wachttijd.

null

Genoeg verse sneeuw op de pistes. Maar weinig preparatie.

Eenmaal op de Combe Orsiere trok het snel dicht en werd het een dag die verder in nevelen gehuld was. Het begon te sneeuwen en dat stopte ook niet meer. De sneeuwval was niet zo vervelend, maar het continu in en uit de wolken skiën was verre van ideaal. Het zicht was heel slecht en dat maakte het skiën met de wisselvallig pistes vrij lastig. De ene keer enorme hopen verse sneeuw en dan weer erg ijzige stukken.

Op de top van de Gros Crey kwamen we even boven de wolken, maar daarna doken we er weer snel in toen we naar de Armera-lift skieden, waarmee we weer naar de andere berg gingen. De Armera-piste was mooi, ondanks het zicht. Fijne sneeuw, mooi tussen de bomen en heerlijk rustig. Beneden konden we voor onze lunch even aan de sneeuw ontsnappen. Dit gebied heeft een aantal zogeheten Salle Hors-Sac waar je in een soort klaslokaal/aula je eigen lunch kan eten. Er staan koffieautomaten en zelfs een magnetron. Wij aten rustig ons brood, maar een aantal Fransen zat er met flessen wijn, kaas, noten en fruit uitgebreid te lunchen.

null

Na de pauze bleek het zicht nog dramatischer geworden. Waardoor het puur op het gevoel skiën werd. Daarom besloten we er maar een vroegtijdig einde aan te breien voor vandaag. Doordat het allemaal niet zo snel meer ging, waren we uiteindelijk pas om kwart over drie beneden bij de supermarkt. Waar we snel even inkopen deden en de bus naar het appartement namen.

Morgen alweer de laatste dag hier in Valloire en 's avonds weer met de bus terug naar Nederland. Op zich is Galibier-Thabor een leuk gebied, maar zeker met de huidige omstandigheden is zes dagen lang zat.

Verder weinig foto’s vandaag, er viel toch niets te zien.

Wie nooit valt zal niet weten waar z´n grens ligt.

Daarna met m’n vriendin nog 7km hardgelopen. Eerst 3,5km de Galibier op, daarna lekker naar beneden hobbelen.

Je bent gek, ik ben meestal geradbraakt na een dag skiën. :p
Heel leuk verslag @FrankW ik lees het met plezier. :)

bartvwg op 14 mrt 2019 08:05

Haha ik moest me er ook wel even toe zetten. Maar ik ben wel de beste en snelste skiër van ons groepje van vier, dus hoef niet helemaal voluit te gaan qua skiën. Ondanks dat hadden we gisteren 70km geskied incl. liften.

Wie nooit valt zal niet weten waar z´n grens ligt.

Daarna met m’n vriendin nog 7km hardgelopen. Eerst 3,5km de Galibier op, daarna lekker naar beneden hobbelen.

Je bent gek, ik ben meestal geradbraakt na een dag skiën. :p
Heel leuk verslag @FrankW ik lees het met plezier. :)

bartvwg op 14 mrt 2019 08:05

Helemaal mee eens! Respect voor het hardlopen! Leuk verslag om te lezen!

Where would we be without the après ski?

De vrijdag was alweer de laatste dag van deze trip. Of nou ja, er zit nog busreis aan vast, waardoor we een dagje ‘extra’ hebben, maar deze zesde skidag was in elk geval het slotstuk van de vakantie.

null

De verse sneeuw bij het appartement.

Het bleef gisterenavond sneeuwen en het resultaat was vanmorgen te zien. Zeker 25 aan verse sneeuw lag er voor het appartement, maar terwijl we aan het opruimen waren om op tijd uit te checken, werd al snel duidelijk, dat we niet op een geweldige slotdag getrakteerd gingen worden.

Het was wederom betrokken en richting de top kijkend leek het skiën in de wolken te worden. Bovendien vielen de eerste regendruppels op ons hoofd toen we de tassen richting bagagedepot sleepten. Ruim voor tienen stonden we bij de lift, maar de thermometer gaf al +7 aan. De regen druppels versperde het zicht op onze goggles, maar gelukkig konden we hoog genoeg komen, om in de sneeuw in plaats van regen te belanden.

null

Koud was het in elk geval niet.

Alvorens de hoogte in te gaan, moesten we nog een slotsaluut brengen aan de held van Valloire Jean-Baptiste Grange. De rode piste die naar de tweevoudig wereldkampioen slalom is vernoemd lag er met de verse sneeuw 's ochtends nog heerlijk bij en bleek al snel het hoogtepunt van de dag te zijn.

Toen we traditiegetrouw richting de Cornafond gingen, bleek eindelijk het onderste gedeelte van de rode Blaireau en zwarte Cascade open. Die lagen er na twee dagen voor het grootste gedeelte gespaard te zijn echt prima bij. Ondertussen hoorde we om ons heen nog wat knallen van het opwekken van de lawines.

null

Uitstekend zicht

Eenmaal hogerop de bergen, bleek dat niet de beste keus. Geregeld was het zicht slechts enkele meters en het vinden van de piste was minstens net zo moeilijk als het skiën bij deze omstandigheden. De ijsregen die we daarbij gepresenteerd kregen was ook geen pretje.

We besloten snel weer naar beneden te gaan, door de blauwe Lutins te doen. Af en toe was het zicht oké en dan was het best leuk, maar vaak genoeg was het zicht drama en de sneeuw ging ook hard die kant op.

Ergens iets drinken bleek ongeveer net zo lastig als het skiën in deze omstandigheden. We werden zonder moeite een pistetent uitgebonjourd omdat we er niet wilde eten. Hun gemis, uiteindelijk onderaan de Setaz-gondel bij Bar de Soleil juist wel gegeten. De frietjes werden niet in de zon genuttigd, maar gelukkig bleef echte regen ons bespaard.

Na de lunch wilde we nog een paar uurtjes door, maar al snel hadden we er genoeg van. Boven was er nog steeds geen zicht. Beneden was de verse sneeuw een natte kliederboel geworden. Doorgaans heb ik geen probleem met papsneeuw, maar dit leek wel stroop. De op de ijsplaten opgebouwde snelheid werd me een paar keer bijna fataal doordat de sneeuw me zo hard afremde dat ik bijna voorover ging.

Er was weinig lol meer te beleven en om een uitstekende week negatief af te sluiten had ook weinig zin. Dus maar op tijd afgetaaid, gedoucht en gegeten en inmiddels zitten we alweer een kleine vier uur na te genieten in de bus.

null

Het klaarde te laat op, dit was onze laatste blik op Valloire.

Ik zal van de week nog even een stukje schrijven met hoogte- en dieptepunten.

Wie nooit valt zal niet weten waar z´n grens ligt.

Plaats een reactie