Dolomiti Supertrip 27.12.2017 - 06.01.2018

Dit onderwerp gaat over de bestemming Dolomiti Superski

Dag 0 – Heenreis en plan
Op dinsdag 27 december rijden we vroeg weg uit Nederland. 3 gevorderde skiërs (@Siem, @Menn0 en ikzelf) met als plan de Dolomiti Superski-pas zo veel mogelijk uit te nutten in de dagen die de Kerstvakantie nog telt na de nodige kerstverplichtingen. De eerste drie nachten verblijven we in Forno – tussen Predazzo en Moena – om vanuit daar nog een paar gebiedjes aan de zuidkant te skiën. Op zaterdag verkassen we dan naar het noorden van de Sella Ronda om de gebieden daar te skiën. Ondertussen kom je dan, met een kleine maar mooie omweg, langs Ski Civetta, dus die staat voor die dag vast op het lijstje. De Dolomieten verder ontdekken, dat is het doel.
De reis verloopt soepel tot we rond 16.00 uur de Brennerpas over gaan. Pal op de Alpen hoofdkam begint het – zoals voorspeld en verwacht – flink te sneeuwen. De snelheid daalt naar 40 km/u en in een lange stoet dalen we af tot afslag Bolzano Nord, vanwaar de route over de Carezza-pas naar het Fassadal leidt. Halverwege de klim komen we al de eerste auto’s tegen die – al dan niet leunend tegen de vangrail – sneeuwkettingen krijgen omgelegd. Ons lukt het nog op winterbanden, net. De navigatie herberekent de route langs Tesero en dat blijkt een prima optie. Hard rijden kan je nergens met 10 cm aangereden sneeuw op het wegdek, maar hier is het een stuk rustiger. Uiteindelijk komen we rond 19.00 uur aan bij ons kleine appartementje in Forno. En wie denkt dat die plaats zo ‘hot’ is als de naam doet vermoeden… Helaas. Het is letterlijk 1 straat met huizen. Verder is er niets. Voor alles moet je naar Predazzo of Moena. Maar dat wisten we en voor een last-minute boeking is het prima. Ook als locatie voor onze eerste drie skidagen.

Ik maak nooit heel veel foto’s, dus hier en daar post ik er een paar voor een indruk van het gebied, de condities of het soms geweldige uitzicht.

Dag 1 – Passo San Pellegrino, 28 december
Het heeft flink gesneeuwd, zo’n 40 cm op de berg. De wegen zijn wit en alleen op halve snelheid begaanbaar. We hebben dit gebied speciaal uitgekozen omdat het mooie zuidhellingen heeft die niet steil zijn. Kunnen we er mooi onze poederski’s uitlaten. We kopen een skipas voor 10 dagen, drinken een espresso omdat de lift naar Col Margherita pas om 9 uur gaat (en de rest van het skigebied nog letterlijk uitgegraven wordt) en nemen de grote bak naar boven.
We spelen de hele dag op en naast de pistes in heerlijk fluffy sneeuw. Na de lunch trekt de wind wat aan en wordt het guur. We skiën rustig terug naar de auto en besluiten nog snel een klein rondje te maken aan de noordkant van de weg. Met de wind in de rug, gelukkig.
Het gebied kent veel blauw en niet moeilijke rode afdalingen. Een prima cruise-gebied, maar wel voornamelijk boven de boomgrens. Bij bewolking of wind is dat dus wel wat kwetsbaar. De dalafdalingen die er zijn naar Falcade en terug naar de weg zijn pittiger: rood en echt terecht zwart. Maar wel leuk. En met goede sneeuw echt heerlijk. Voor een dag een leuk gebied, een hele week zou ik niet in dit gebied willen zitten. Gelukkig zijn gebieden als Ski Civetta, Alpe Lusia en het hele Fassadal binnen een half uur te berijden. Dus een goede uitvalsbasis zou het wel zijn.

null

null

Dag 2 – Skicenter Latemar, 29 december
Het oorspronkelijke plan is om te gaan skiën in San Martino di Castrozza. Maar omdat daar een paar cruciale pistes nog niet open zijn die het skiën van een rondje mogelijk maken, kiezen we ervoor om naar Latemar te gaan. We parkeren op tien minuten van ons appartementje in Predazzo en nemen de gondel. Boven wacht ons een perfect geprepareerd piste-paradijs. Alles is open, de zon schijnt, de verse sneeuw van de dag ervoor zorgt voor droomcondities. Ikzelf ben hier al vaker geweest en het wordt weer bevestigd: van wat ik ken nog altijd nr. 1 op mijn lijstje van Dolomieten-gebieden.
Zoals ik in mijn review van dit gebied ook al heb gezegd: een afwisselend gebied met goede verbindingen. Een hecht netwerk van pistes en liften, waardoor je oneindig kan variëren zonder het idee te hebben dat je maar één rondje kan skiën. Bovendien is door de goede onderlinge verbindingen van de pieken en dalen alles snel bereikbaar. Van Predazzo naar de andere kan van het gebied ben je letterlijk in 40 minuten of zo. Een heerlijk, veelzijdig, makkelijk aan je wensen aan te passen gebied. En perfecte condities. Dat helpt altijd.

null

Dag 3 – Ski Civetta, 30 december
Wisseldag. We checken uit in Forno en pakken de auto in. We rijden over Passo San Pellegrino naar Alleghe, waar we parkeren en de gondel omhoog pakken. Boven wacht een heerlijk rustig, vrij uitgestrekt gebied. Veel blauwe pistes, glijpaden ook, maar ook rode en wat zwarte afdalingen. Ideaal voor cruisers en beginners, maar misschien op sommige stukken wat onhandig vlak voor snowboarders. En het gebied bestaat echt uit twee delen.
Het zuidelijke deel, bij Pecol, bevat vooral rode en wat zwarte afdalingen. De meeste tussen de bomen. Prachtig gelegen met mooie lijnen en briljante uitzichten. Er zijn wel voornamelijk oude langzame tweezitters aan deze kant, en wat lange sleepliften die niet te omzeilen zijn. Maar de pistes maken dat meer dan goed. En de rust ook. Want het kost wel een klein uurtje om vanuit Alleghe hier te komen en veel mensen nemen die moeite niet (of schuwen die trage sleep- en stoeltjesliftjes). Wij skiën er heerlijk rond de hele ochtend.
Terug in het hoofdgebied boven Alleghe kan je een mooi rondje skiën. Vanaf de Col dei Baldi naar Focella Pecol (weer met een sleeplift), en dan de dalafdaling naar Pescul. Vanaf daar kan je de gondel weer omhoog nemen (vooral twee keer doen om tussendoor die prachtige rode 29 te skiën!) en dan via Monte Fertazza weer richting Alleghe. En al deze verbindingen kan je rustig twee of drie keer nemen, aangezien overal minimaal twee mooie varianten als afdaling te skiën zijn, meestal een rode en een blauwe. De dalafdalingen naar Alleghe zijn geweldig. Alleen al vanwege het prachtige uitzicht op het meer en de indrukwekkende rotswanden waar je steeds op uitkijkt. Je voelt je een beetje nietig, maar zeer voldaan als je beneden weer aan komt.

null

null

null

null

null

Dag 4 – Drei Zinnen, 31 december
Drei Zinnen is een van de gebieden die we aanrijden vanuit ons nieuwe verblijf in San Vigilio die Marebe (Kronplatz). Een ruim appartement midden in een dorp dat levendiger oogt met alle lichtjes en versieringen dan dat het daadwerkelijk is. Het aantal winkeltjes en vooral restaurants is namelijk zeer beperkt, zeker voor een dorp van deze omvang. Maar er is een goede ruime supermarkt, dus voor ons (voornamelijk zelf-kokers) is het prima.
Drei Zinnen ligt een beetje in een uithoek van de Dolomieten. Gelukkig wel aan een grotere, makkelijk te rijden weg, waardoor je er toch best snel bent. Maar daar gaat het natuurlijk eigenlijk niet om. Het ‘hoofdgebied’ tussen Versciaco die Sopra (Obervierschach) en Groda Rossa (Rotwand) is eigenlijk een heen-en-weer gebied: je kan van de ene kant naar de andere kant en dan weer terug. Enkele lijnen die worden gevormd door eigenlijk uitsluitend zwarte en rode pistes die door het bos naar beneden lopen. Vooral pittige pistes, waarop cruisen niet echt mogelijk is. Voor beginners niet ideaal denk ik, en ook voor gevorderden die wel eens niet per se veel bochten willen moeten draaien is er weinig verlichting. Het is aanpoten.
Er zijn ook eigenlijk alleen maar cabineliften in het gebied. Als je stoeltjeslift-liefhebber bent, kan je er twee vinden op de Elmo-top en aan de andere kant, op de Groda Rossa, vind je twee sleepliften. Verder dus steeds ski’s uit en weer aan. Op zich prima geregeld verder. Behalve misschien de grote gondel in Sesto. Zo’n grote bak die je beide kanten op ‘moet’ hebben. Dat levert soms best wachttijden op. Wij hebben er een half uur gestaan.
Een gebied dat qua pisteaanbod dus niet heel veel variatie biedt (qua moeilijkheidsgraad) en dat een beetje tweedimensionaal aanvoelt doordat je op één lijn aan het skiën bent, de ene of de andere kant op. Maar wel magistrale uitzichten. De beste tot nu toe. Maar ook daarover wel een dingetje: die hele Drei Zinnen (dat zijn drie pieken van een berg), kan je vanaf geen enkel punt in dat hoofdgebied daadwerkelijk zien. Thuis op de kaart hebben we het nog gecheckt: vanuit elk punt in het skigebied botst de zichtlijn naar de Drei Zinnen op de grote Monte Paterno, die het zicht op die drie krengen ontneemt. Leuke marketing dus, maar wel jammer als je verwacht die Drei Zinnen te zien de hele dag.

null

null

null

Dag 5 – Cinque Torri & Alta Badia, 1 januari
Vandaag sneeuwt het licht als we vertrekken. Cinque Torri is het eerste doel, en dan vooral de afdaling van de Monte Lagazuoi en de paardenlift naar Armentarola in Alta Badia. Die afdaling is ook prachtig en lang. En je moet stevig klunen en prikken om bij die paardjes aan te komen. Een leuke ervaring voor een keer, maar het is inmiddels meer een attractie geworden dan dat het echt veel nut heeft. Wie denkt niet te hoeven klunen/prikken/lopen heeft het mis. Maar goed, dat weten we en we genieten van de tocht.
Ondertussen blijft het maar sneeuwen, anders dan voorspeld. We besluiten verder Alta Badia in te gaan. Maar door de sneeuw is de behoefte aan een warm plekje om even op te drogen en op te warmen wel gerezen. We strijken neer in Las Vegas, waar we aan de warme chocolade gaan (geen chocolademelk, maar letterlijk warme gesmolten chocolade in een kopje). Hier schuift na wat korte whatsapp-berichten ook @DSVier aan. Die is de rest van de dag onze gids in dit landschap van glooiende heuvels, een centimeter of 15-20 verse sneeuw op de voornamelijk blauwe pistes, die niet veel publiek trekken. Het skiet af en toe vrij moeizaam. Op onze GS-ski’s (het zou niet de hele dag sneeuwen en ook niet zo hard, dus de poederski’s liggen bij ons startpunt in de auto, 15 km verderop) blaffen we in Schuss door de hopen. Soms zijn bochten niet goed te zien (toch, @DSVier?), maar we komen de dag zonder kleerscheuren door. Een winterwonderland waar hard gaan moeilijk is omdat de verse sneeuw op blauwe pistes veel weerstand geeft.

null

null

null

Dag 6 – Kronplatz, 2 januari
Kronplatz, voor de week ons ‘thuisgebied’. We starten met de Piculin en Erta pistes en maken daarna met het liftje de oversteek naar het ‘hoofdgebied’. Het is mooi en helder weer, dus de pistes stromen snel vol. Vooral Italiaanse dagjesmensen die de vorige dag hebben uitgezeten, vermoedelijk vanwege de sneeuwval en de katers in verband met Oud en Nieuw.
Kronplatz heeft in liften (bijna alleen maar cabineliften, wederom) een hoge capaciteit en dat merk je ook. Het is er druk. Op de pistes, die op zich best de moete waard zijn en voor ieder wat wils bieden. Maar bovenop de berg is het druk. Daar komen alle liften samen en dus ook alle mensen. Het is een groot plateau vanwaar je aan drie kanten van de berg kan afdalen. Alle skiklasjes verzamelen daar, iedereen zoekt elkaar. Het is een mierenhoop van prikkende wintersporters. Een skifabriek op één berg. Niet erg Dolomitisch, naar onze mening. En ook het uitzicht is niet heel indrukwekkend. Inmiddels zijn we natuurlijk ook wel verwend in dat opzicht. Maar ja, dan valt zo’n mierenhoop in wel negatief op. Niet heel fotogeniek dus ook. We hebben die dag maar één foto gemaakt. Na het skiën, vanuit ‘ons’ dorp San Vigilio.

null

Dag 7 – Sella Ronda, 3 januari
De Sella Ronda. Vanuit Corvara skiën we in één ruk naar Arabba en door naar de Marmolada. Mooi weer, perfecte pistes, lekker rustig. Tot een uur of 11 helemaal geweldig. Maar dan vervolgen we onze weg weer richting Val di Fassa en komen we toch al snel in de drukte van een mooie dag op de Sella Ronda. Ik ben er al een aantal keer geweest en het blijft opvallen: zit je op de ronde, dan zit je in de vakantiedrukte van families, beginners, afgeschraapte pistes en af en toe wat wachten bij de liften. Maar neem je een afslag van de ronde af, dan is het heerlijk rustig skiën op goede pistes.
In Val Gardena nemen we de Saslong-piste. Hier komen de blauwe strepen en het ijs van de afdalingswedstrijd nog duidelijk door, dus ligt ie niet ideaal. Bovendien begint het weer te sneeuwen. Het zicht verslechtert en de het wordt wat waterkoud. Tijd om de ronde af te maken. Een typische Sella Ronda-dag, waarbij de rust op de Marmolada het hoogtepunt was.

null

null

null

Dag 8 – Gitschberg-Jochtal, 4 januari
POEDER! Het sneeuwt overal, maar hoe noordelijke (dichter bij de Alpenhoofdkam), hoe meer er valt. We rijden naar Gistchberg-Jochtal, waar we de poederski’s onderbinden, de piepers om doen, de airbag op de rug nemen. In de kom tussen het bergstation van de Jochtal cabinelift en de Steinermandl stoeltjeslift spelen we in de verse sneeuw. Op en buiten de pistes, tussen de bomen, onder de liften. Alleen wat lokale jeugd doet op race-ski’tjes met ons mee in het voor hen zo bekende terrein. Maar verder is het rustig en hebben we geen concurrentie. Sowieso is er weinig stress in de Dolomieten (tenzij misschien bovenop Kronplatz of op de Sella Ronda), maar poederstress bestaat hier al helemaal niet.
Voldaan van de eerste acte skiën we naar het dal en gaan aan de andere kant omhoog. Het zicht dat nu echt slecht is belet ons om ook daar boven de boomgrens veel off-piste afdalingen te maken. Maar we genieten ook op de piste van de poeder. Het sneeuwt immers stevig door en als we om rond 15 uur de laatste afdaling maken ligt er in hopen toch al zo’n 30 centimeter verse sneeuw. Een heerlijk poederdagje dus. Geen foto’s helaas.

Dag 9 – Cortina d’Ampezzo, 5 januari
Cortina d’Ampezzo: een toch wat magische bestemming met een rijk sportief, olympisch wintersportverleden. We nemen de grote gondel aan de kant van Tofana en skiën daar in een uur of drie alle afdalingen (behalve de pistes van Ra Valles, onder Tofana Mezzo). De worldcupafdaling is open, inclusief een indrukwekkend stukje ‘Tofana Schuss’. Fijne pistes, maar niet heel uitgebreid. Een ook de vele blauwe pistes boven Socrepes zijn veel van hetzelfde: blauwe glijpaden die vooral worden bevolkt door klasjes.
Na een kop koffie besluiten we de andere kant van het gebied op te zoeken. We nemen de dalafdaling en de auto om naar de andere kant van het dorp te gaan. En wat een K-dorp is het! Druk, onpraktisch, Italiaans verkeer… Maar het is vooral de air van de mensen die het een dorp maakt dat de hoofdstad lijkt te zijn voor iedereen die zich beter voelt dan een ander. Prima als je in een Porche Cayenne rijdt. Maar als je je daardoor moet gedragen als iemand die meer rechten heeft dan een andere weggebruiker, dan gaat dat in mijn hoofd toch scheef.
De parkeerplaats is vol, dus rijden we maar richting Passo Tre Croche. Daar is plek zat, zowel op de parkeerplaats als op de pistes. Heerlijk rustig skiën op prachtige afdalingen. Echte een verademing ten opzichte van het truffel-Bogner-Zai-Porche publiek aan de andere kant van het dorp. Wat lokale jeugd, leuke pistes door het bos, een overzichtelijk netwerk van liften. Hiér willen we wel skiën. Of ik er ooit vrijwillig ga terugkomen, in dit skigebied of dorp: ik betwijfel het.

null

null

null

Dag 10 – Plose, 6 januari
De laatste dag. We pakken in en checken uit en rijden naar de liften die boven de stad Brixen vetrekken. Leuk dingetje: nergens aan de oostkant van de SP29, de weg die over een pas loopt en normaal de kortste en snelste route naar onze bestemming zou zijn, staat dat de pas is afgesloten: Wintersperre. Dus na een half uur bergop rijden kunnen we rechtsomkeert maken en alsnog de langere route nemen. Vanuit Brixen moeten we een stukje diezelfde weg op rijden, en daar staat het wél gewoon. Italiaanse informatievoorziening, zullen we maar zeggen…
Plose is een skigebiedje dat mij heel erg doet denken aan Hochzeiger in Oostenrijk. Mooie lange pittige dalafdalingen en cabineliften weer omhoog; boven de boomgrens een goed netwerk van niet al te moeilijke rode en vooral blauwe pistes die verbonden zijn door stoeltjesliften. Het is compact, maar met zat mogelijkheden voor elk niveau. Vanwege de bewolking is het zicht en niet naar en de sneeuw is ook niet echt meer vers, maar het terrein boven de boomgrens nodigt echt heel erg uit ook vooral ook buiten de pistes te gaan skiën. Vanuit de lift fantaseren we over een hike en afdaling op de verder onontgonnen Mote Forca ten oosten van het skigebied. Een andere keer.
Een ideaal gebiedje voor op een zaterdag van aankomst of vertrek. Niet te groot en praktisch aan de snelweg.

null

Het was een mooie trip. Meevallers gevonden, tegenvallers, sneeuw, zon, poeder, strakke pistes. Het was een topvakantie.

*bericht bewerkt door moderator (JessicaKroef) op 04 jan 2021 14:47

Dank voor het uitgebreide verslag en de tips; mijn Dolomieten nog-te-doen-lijstje wordt steeds langer :-)

Mooi tripje geweest maar je conclusie verrast een beetje, je verslag leest niet helemaal zo. Jammer dat je niet toch nog een paar foto’s meer gemaakt hebt, juist van die onbekend(-re) gebieden.

Leuk om te lezen, dank! Ik vraag mij af of het toch niet iets te veel verplaatsingen waren in de beschikbare tijd? Het lijkt wat gehaast te worden daardoor, maar wellicht is dat mijn aanname.

Dat was de opzet: gebiedjes ontdekken, 1 gebiedje per dag. Bij veel van deze gebieden heb ik ook niet het idee dat ik er een week zou gaan zitten en me alleen dáár zou vermaken. Juist die afwisseling maakt zo’n soort reis - voor mij - een beetje een ontdekkingsreis. Alleen maar eerste indrukken.
Naar sommige gebieden ga ik graag nog eens terug. Maar dan zou ik ook weer voor één centrale uitvalsbasis kiezen om vanuit daar verschillende gebiedjes aan te doen. Ik kan mij niet voorstellen dat ik een hele week op één plek in de Dolomiti Superski ga zitten en geen auto- of busritten zou maken. Dat heb ik in bijvoorbeeld wat grote Franse skigebieden wel, maar in de Dolomieten niet. Maar als je dat van te voren weet en je daar op instelt, is het geen enkel probleem. Bovendien ben ik in het dagelijks leven ook gewend om elke dag voor mijn werk een uur heen en een uur terug te rijden, dus dat is voor mij een heel normaal gevoel en niet echt een extra belasting.

Voor @GiGi begrippen zijn er juist veel fotos geplaatst 😉

May the ski force be with you !!

Foto’s zijn voor mensen zonder verbeeldingskracht! ;) :)

Desalniettemin spreken deze foto’s behoorlijk tot de verbeelding! Wat een heerlijke condities en gave trip!

I can stick uphill ice, on my saucer...

Leuk om te lezen @Gigi. Grappig om te zien hoe anders bepaalde gebieden gewaardeerd worden. Met name Cortina.

Ben blij dat ik Völkls heb, anders komt die 4-eenheid wel erg dichtbij. ;)

En een beetje jammer dat nou net een PorSche (vergeet die s nou niet!) Cayenne als voorbeeld moet gelden voor asociaal weggedrag. Je kan er echt ook heel hoffelijk mee rijden (mijn keuze, zeker in Nederland, want je hebt de schijn al heel erg tegen).

Vraagje nog: vanwege de omstandigheden heb ik Gitschberg-Jochtal nog niet aangedaan. Nou heb je daar vooral de pistes links (of rechts) laten liggen: is het de moeite waard om dat gebied als laatste voor vertrek aan te doen (met als nadeel dat je zonder te douchen terug moet rijden), of mis je er niet veel aan en kan het prima doorgeschoven worden naar de volgende keer?

Heb je er niet eens aan hoeven houden een verslag te maken. Klinkt goed allemaal en volgens mij heb je heel veel nieuwe indrukken in combinatie met wisselend weer gehad, maar dat betekent in dit geval een erg mooie vakantie. Dank voor je verslag.

Mr. Slow

Vraagje nog: vanwege de omstandigheden heb ik Gitschberg-Jochtal nog niet aangedaan. Nou heb je daar vooral de pistes links (of rechts) laten liggen: is het de moeite waard om dat gebied als laatste voor vertrek aan te doen (met als nadeel dat je zonder te douchen terug moet rijden), of mis je er niet veel aan en kan het prima doorgeschoven worden naar de volgende keer?

DSvier op 8 jan 2018 17:29

Het Jochtal gedeelte kent een paar hele leuke pistes, denk dan aan de zwarte 5 (de 6 was dicht volgens mij). En ook de rode aan die kant van het gebied zijn lekker. Aan de licht rode kant dat wel. De 12 was volgens mij ook dicht (ik heb hem niet gezien) maar wij zaten toen voornamelijk links van die piste (zoals aangegeven op de kaart) en onder de lift (305) in de poeder.
De zwarte 5 lag ook dik onder de sneeuw en werd bijna niet geskied zo leek het, was lekker op brede latten. De dal afdaling was wat zwaar en je moest goed opletten. Het zal helemaal liggen aan de dag zelf.

De pistes in het Gitschberg gedeelte waren ook prima, helaas was het zicht niet erg goed dus hebben we daar niet lekker de poeder op kunnen zoeken (ik ben vrij conservatief als het om poeder afdalingen gaan). Alles links van de piste 20 zou ook goed zijn voor off-piste bij je juiste omstandigheden, Zeker links van lift 206 wordt het stijler. De helling rechts naast de 20 en de 23 zag er ook goed uit maar terug komen naar een lift is dan veel lastiger of vereist wat lopen of de bus.

Zeker een leuk en uitdagend gebiedje vond ik zelf. Als je zou moeten kiezen tussen GB-JT of Plose zou ikzelf voor GB-JT gaan.

Mooi verslag, leuk om zo mee te lezen! Fijne trip zo, met veel verschillende gebieden in één vakantie.

Die foto van die piste strak langs die rotswand, welk gedeelte van Cortina was dat? Ziet er erg mooi uit!

Wannabe Dolomietenkenner... || Carv gebruiker

Dat is de Tofana Schuss, bovenaan het bovenste (zwarte) deel van piste 35, de ‘Olympia’.

Mooie foto’s, leuk om te lezen hoe het is buiten de bekende gebieden van de dolomieten!

Die foto van die piste strak langs die rotswand, welk gedeelte van Cortina was dat? Ziet er erg mooi uit!

Roy83 op 8 jan 2018 20:09

mooie piste, nooit geweest. Zie abfahrt filmpje:

Leuk verslag GiGi, kan bijna niet wachten om zelf weer die kant op te gaan. Campitello di Fassa deze keer.

Mooi verslag GiGi! Leuk om te lezen wat er buiten de grote bekende gebieden in de Dolomieten te ontdekken is!

Bergen + Sneeuw = ❤

Plaats een reactie