Goede reis gehad?

We zijn weer terug van een week “krokus” vakantie. Terwijl de krokussen in Nederland kapot gevroren zijn, en in de Alpen de temperatuur overdag niet boven -15°C uit kwam. Weinig krokussen tot nu toe… ;-)

Afijn, de reis was gepland op vrijdag 22 februari richting Schladming. Omdat de ANWB in de media schreeuwde dat het weleens het drukste weekend richting de alpen zou kunnen worden wilde we zo vroeg mogelijk vertrekken en we hadden het geluk dat de school van onze dochter mee had gedacht en dus de vrijdag voor de vakantie dicht was. Top!
Onderweg nog wat stops gepland. De eerste stop gepland in Mannheim bij de lokale MINI dealer om daar eens rond te neuzen tussen de occassions en vervolgens nog even aan mijn eigen verslaving op vier wielen tegoed doen in München. Donderdagavond tijdens het avondeten besproken dat we rond 05:00u zouden vertrekken zodat we-én overal tijd genoeg voor hadden-én voor de drukte Nederland uit zouden zijn.

De volgende dag inderdaad om 5uur gaan rijden, en toen we de snelweg op draaide en eenmaal voorbij Rotterdam waren kregen we al vrij snel het vakantiegevoel vanwege de vele dakkoffers en volgepakte auto’s om ons heen. Maar van drukte was geen sprake gelukkig! A16 op richting Breda en het werd wel ietsje drukker, maar nog altijd heel comfortabel. Kon niet misgaan…dachten we…
We waren de Moerdijkbrug nog niet over toen ik naast me mijn vrouw heel voorzichtig hoorde zeggen; ik ben de paspoorten vergeten, wat stom zeg! …het werd even stil, en ik bleef nog even wat langer stil om vervolgens bij de eerste afrit om te keren en weer richting huis te gaan rijden. Nog niets aan de hand en ik bleef nog even wat langer stil om ervoor te zorgen dat ik geen dingen zou gaan zeggen waar ik later spijt van zou krijgen. Om thuis te komen moeten we voorbij Rotterdam rijden, dus de A15 uit en die route bleek al een echte ochtendspits te zijn. Eenmaal thuis aangekomen snel de paspoorten gepakt en alsnog de reis opnieuw gestart. Nog niets aan de hand :-)
De snelweg was al iets voller aan het raken met de gewone dagelijkse ochtendspits plus het vakantie verkeer en bij Rotterdam begon de ellende al. Dat we de verloren tijd niet in zouden halen wisten we al, maar dit was gewoon dikke file en zo ging dat vervolgens door tot aan de grens bij Venlo. Inmiddels kon ik wel weer gaan tanken ook en het tankstation van mijn keuze stond bomvol met andere landgenoten die ook op vakantie wilde die dag. Al met al een vertraging van 2 uur inmiddels, maar we rijden nog dus het gaat goed.

De ochtenspits in Duitsland was inmiddels al voorbij dacht ik nog dus dat moet goedkomen en dat deed het dus niet…
De A61 bleek ook al redelijk vol met diezelfde landgenoten die richting Alpen reden, en dus was het gewoon DRUK. Niet gewoon druk eigenlijk, maar heel erg DRUK en dat drukte de sfeer in de auto best wel, behalve op de achterbank want daar stond een film op gelukkig. Maar ieder knooppunt en bij iedere grote stad die we passeerde stond het stil of reed het stapvoets. Dan weet je dat het later wordt…

Eenmaal aangekomen in Mannheim waren we dit alles snel vergeten tussen de mooie auto’s en wat hebben die Duitsers een breed aanbod gebruikte auto’s. Voor een liefhebber is dit geweldig! Na een half uur wild ik wel weer eens vaart gaan maken en dus vervolgde we onze reis maar weer eens zonder een auto gekocht te hebben overigens.
Nog even tanken bij een tankgelegenheid op de route en dan snel de autobahn weer op. Ja, snel erop lukte wel maar we stonden vrijwel direct stil en niet even maar gewoon lekker 40 minuten op hetzelfde plekje. Gelukkig had de auto geen last van een kokende motor, de bestuurder daarentegen…;-)
Omdat we toch stil stonden maar eens de verkeersinformatie van de navigatie doorgelezen en wat bleek, de navigatie wilde me persé over de A5 en/of A7 sturen richting het zuiden, maar ik bedacht zelf dat de A6 en A9 wellicht een betere optie was voor ons. Zeker omdat alle vakantiegangers die afslag namen. Doen wij wel wat meer kilometers, maar gelukkig geen files bedacht ik me nog. Kunnen we nog lekker even rondkijken in München en eten voor we aan de laatste 320km beginnen.

Dat was dus de theorie. Praktijk bleek ietsje anders, de A6 is momenteel behoorlijk in renovatie, dus zijn er diverse lange trajecten met wegwerkzaamheden en als klap op de vuurpijl waren er ook diverse ongelukken gebeurt volgens de verkeers informatie. De navigatie van onze auto gaf dit gelukkig ook aan en berekende heel fijn ook een omleiding zodat we precies om het stuk file heen konden rijden. Eigenlijk zijn die routes binnendoor vaak hartstikke mooi, schilderachtige dorpjes en mooie landweggetjes die veelal vlot doorrijden. Gelukkig ging het allemaal vrij vlekkeloos en was het een mooi stukje Duitsland om doorheen te touren om vervolgens net voorbij Nürnberg de autobahn weer op te draaien die behoorlijk stil was.
Mooi dacht ik gelijk, gas erop en zo gedacht zo gedaan want ik houd wel van doorrijden in Beieren.
We waren eindelijk onderweg voor mijn gevoel en we hadden München op 95km rijden, met de zon lekker in het gezicht. Maar wat is dit nu…hoor jij dit ook vraag ik aan mijn vrouw… Joh dat is het wegdek van de rechterbaan, die maakt altijd herrie in Duitsland. Ga eens naar de middelste baan. Uhm hier is het nog hoor, nee joh dat kan niet.
Er komt linksvoor onder de auto voor mijn gevoel een bonkend geluid dat sneller gaat naarmate de rijsnelheid toeneemt. Maar even stoppen bij de eerste mogelijkheid om te kijken of er wellicht iets in de band steekt. Nog even snel tijdens het rijden de bandenspanning uitgelezen maar die vertoont geen afwijkingen. Heel vreemd en ook op de parkeerplaats is er aan alle 4 de banden niets geks te zien en tijdens het rijden op de parking hoor je het geluid niet. Wat wel opvalt is dat het geluid heviger wordt als ik rechtsom stuur. Ik durf eigenlijk niet zo goed verder te rijden maar wil het toch nog een keer proberen, helaas komt boven de 80km/h het geluid terug en dus bel ik de alarmcentrale van het betreffende merk want ik voel het bonken zelfs in mijn stuur en moet tegensturen. Ik doe mijn verhaal en ik leg uit waar ik sta en wat mijn bevindingen zijn. Zelf denk ik aan een lager van het linker voorwiel.
De ANWB alarm centrale zet de melding door naar de ADAC en we moeten maximaal 2 uur wachten op hulp. Mocht de auto afgesleept moeten worden dan krijgen we vervangend vervoer op de pech locatie aangeboden. In ons hoofd pakken we de auto al in en zetten we de spullen over in een andere auto, de beste man van de ANWB verzekerd ons ervan dat alles zal passen omdat hij de grootste klasse voor ons zal reserveren. Daar gaan we dan maar van uit… Inmiddels is er een anderhalf uur gepasseerd, en daar komt de gele auto van de ADAC aan. De man hoort mijn klachten aan gaat de auto driftig opkrikken linksvoor, voelt en draait iets aan het wiel en vraagt of hij mag proefrijden. Ja natuurlijk en ook hij doet zijn bevindingen, die niets afwijken van de mijne.
Een wiellager vervangen is niet mogelijk op een parking en het is inmiddels 16:50 en hij weet te vertellen dat er geen dealer is die nog voor je klaar staat. Dus dat wordt een vervangende auto, snel bellen met de ANWB centrale om vervangend vervoer te regelen terwijl de beste man een takelauto besteld en zijn administratie bijwerkt. Tot hij ineens heel enthousiast naast de auto duikt met een wielsleutel. Hij checkt of alle bouten vast zitten en wat blijkt, er zitten er 3 los en 2 niet helemaal vast. Probleem opgelost! Voor de zekerheid nog een paar kilometer rijden met hem achter ons aan en dan nogmaals alle bouten natrekken. Tot zijn grote verbazing zijn de bouten zonder vet gemonteerd en dat is “im Winter sehr dumm” volgens hem. Na wat administratieve rompslomp kunnen we onze weg vervolgen en zijn we blij dat we niet de hele auto over hebben hoeven pakken. Een klein beetje boosheid over het gemak waarmee de dealer zijn werk doet is er wel aangezien zij dit hadden kunnen voorkomen. Door roestvorming zouden bouten los kunnen gaan, en hij heeft dit zelfs al vaker gezien aber “nur bei die Holländer”. Hahaha…
We zijn op vakantie en dus maken we ons daar niet te lang druk om. Schiet je niets mee op.

Op naar Schladming en de laatste 300 kilometer en ook die gaan niet vanzelf. Bij München staat alles stil, de afslag richting Inntal stroopt en als we eindelijk in Oostenrijk zijn bij Salzburg lijkt het pas stiller te worden. Dit zijn de laatste 90 kilometer en die verlopen gelukkig vlekkeloos. Bij aankomst om 22:30u hangt er een briefje bij Zimmer 6 met een sleutel en de melding dat we onze skischoenen maar beter even beneden aan de verwaming kunnen hangen aangezien het behoorlijk koud is. We zijn alle pech van tijdens de reis vergeten en als we 's ochtends om half 7 de gordijnen open doen is het Kaiserwetter. De eigenaresse van het pension vraagt tijdens het ontbijt beleefd aan ons hoe de reis is verlopen en we antwoorden beleefd dat het wel ietsje drukker was dan normaal. ;-)
Tijdens de terugreis zijn alle 4 de wielen aan de auto vast blijven zitten, eind goed al goed.