Oproep: de laatste lift gemist?
Een verhaal in de categorie pheww… We verbleven in Veysonnaz, maar waren met de auto naar Siviez gegaan om daar gemakkelijk naar de Mont Fort en het gebied van Verbier te skiën. Half vier bleek de sluitingstijd van de verbindingslift naar Siviez te zijn. Daar hadden we even geen rekening mee gehouden. We stonden er om 15.31. We stonden met een 10 man bij de lift. Voor ons stond een franstalig gezin met kleine kinderen, gelukkig versta ik wel wat frans, dus terwijl mijn vriend al de optie taxi Verbier-Siviez zat uit te rekenen, begon het gesprek voor me de goede richting uit te gaan, even geduld en vriendelijk en zielig blijven kijken… En ja hoor, het clubje mocht nog mee. Toen zaten we in de rats of de lift naar beneden naar Siviez nog zou lopen, het alternatief is een zwarte skiroute die standaard op eigen risico is. Boven moet je een eindje lopen om een punt heen, maar gelukkig had die lift wat betere tijden. Sindsdien kijk ik toch beter naar sluitingstijden van de verbindingsliften.
Domste wat ik (wij) ooit hadden meegemaakt is de keer dat we in Paradiski waren.
Ik wou toen we in La Plagne zaten een keer richting de gletsjer van Les Arc en Villaroger.
Was eerder die week al een keer met de vriendin naar Les Arcs gegaan maar door het lagere tempo en ervaring van de vriendin leek ons het nipt dat zij dit kon halen, tenzij zeer vroeg vertrekken.
Dus ik enkele dagen later alleen op pad.
Na enkele uren en wat extra pistes genomen stond ik aan de top van de Aigulle Rouge en zalige lange afdaling naar Villaroger gemaakt.
Even de smartphone erbij en foto gemaakt met tekstje erbij dat ik er ben geraakt en hopelijk nog op tijd terug geraak. Antwoord kwam snel met de vraag van haar of dit lukte. Daarop antwoorde ik een beetje sarcastisch dat het al laat was en nooit meer zou lukken (het was notabene 13u). Dus smartphone de rugzak in en terug board aan de voeten en hop weg. Vrij rap kwam ik weer aan bij de Vanoise Express en stond ik tegen ongeveer 15.30u weer aan het appartement. Vanuit de skilocker naar boven en een leeg appartement aantreffen. Nu ja het kwam wel al is vaker voor dat ik nog een lift of 3 nam en zij er al mee ophield en al naar de supermarkt ging, dus leek mij dat ze nu ook al boodschappen gaan doen was. Dus rustig even douche en daarna een biertje erbij. Toch maar even smartphone erbij nemen om dan een reeks berichten te zien van enkele uren tot 30min ervoor dat ongerust was als ik het niet ging halen dat ze me kwam halen, tot het bericht dat ze me wel kwam halen… Meteen gebeld naar haar en ja, je raadt het al waar ze stond, Villaroger! Ze was net aangekomen. Na wat verwijten langs beide kanten van de telefoon zat er voor haar maar 1 ding op en terugrijden naar La Plagne. Dus een rit van om en bij 90km en 2u (heen en terug)was ze terug thuis, wel een ervaring voor haar aangezien ze niet gek is van bergwegen maar hett waren geen besneeuwde wegen. Ondertussen wel al gekookt en flesje wijn erbij en kan je er alleen maar om lachen.
Ok, het artikeltje zal inmiddels wel geschreven zijn door Roel, maar de posts zijn erg vermakelijk om te lezen. Zelf heb ik een dergelijk avontuur vorig jaar meegemaakt tijdens de ‘Russische beer’ die Europa overviel.
Wij verbleven met onze drie kinderen en een bevriend gezin met 2 kinderen (alle kinderen in de leeftijd 7 tot 11 jaar) in Hemsedal Noorwegen. In die week daalde de temperaturen tot - 30. Ook voor die regio ongekend koud. Zo koud dat ze het niet verantwoord achtten de skiliften langer open te houden tot 16:30. Normaal gesproken sluit het gebied dagelijks pas om 19:00. Echter, de skilessen eindigden ook pas om 16:30 in het skicentrum in het dal.
Om ons appartement te kunnen bereiken moesten we nog enkele liften omhoog om vervolgens naar ons bergdorpje te kunnen afdalen. Helaas, bij aankomst van de stoeltjeslift bleek deze gesloten, en hoe wanhopig en verkleumd onze kindertjes de bediener ook aankeken, hij wilde de lift niet meer starten. Inmiddels was ook de laatste skibus al vertrokken en lopen naar boven was duidelijk geen optie.
Gelukkig was daar toch nog een behulpzame pistemedewerkster die de ernst van de situatie wel inzag (onze 5 kinderen begonnen steeds meer op een paar hulpeloze vissticks te lijken). Zij had wat overleg met de collega’s en heeft ons één voor één met de sneeuwscooter naar boven gebracht. In ons appartement de kachel wat hoger opgestookt en uiteindelijk teruggekeken op een eind-goed-al-goed ervaring.
De Vanoise Express naar Les Arcs vanuit La Plagne! Hadden we gemist omdat we aan het eind van de NM op een (voor ons te moeilijke) bultenpiste waren gestoten én omdat bovenaan de afdaling naar Montchavin/les Coches het best een ingewikkeld -en traag- kluwen liftjes is. Dus dan zijn we ook nog es de verkeerde kant uitgegaan.
Uiteindelijk vonden we een “taxi” (busje ingelegd door de dochter van krantenwinkel in Les Coches) die ons afzette aan de funiculaire van Bourg-St-Maurice. Daarna bus van Arc 1600 naar 1800. Kostte 50 euro, wat dus wel meeviel, maar duurde wel erg lang allemaal.
Trouwens: bij het skiën van Der Weisse Ring in Lech eind april vreesde ik hier ook ooit eens voor, gewoon omdat alle liften leeg waren! En ik dus dacht dat die al gesloten waren om 16u. Die waren wel nog perfect in werking - er was gewoon geen kat ;-) wel een aanrader om dat op die tijd van het jaar te doen!
Gelukkig stonden bij wij niet voor een gesloten lift maar we hadden de lift nét op tijd terug vanuit Leogang richting Hinterglemm.
We waren al een hele week van plan op de ‘grote tour’ door het gebied te doen vanuit Hinterglemm. Het beloofde goed weer te worden dus wij 's ochtends vroeg met de eerste lift op pad, allemaal vlotte skiers dus dat moesten we makkelijk redden! Vanuit Hinterglemm onderweg naar Saalbach, daarna de oversteek naar Fieberbrunn en uiteindelijk geeindigd in Leogang. Allemaal prachtig, lekker aan het skien met z’n allen en uiteindelijk in Leogang geluncht. Een van de mede skiers merkte op dat het al wel wat later werd dus we moesten gaan opschieten, ach zei een andere mede skier, de liften zijn open tot 16.30 uur hoor! Dus daarmee gerustgesteld bestelden we nog een colaatje en een toetje en uiteindelijk gingen we na wat langer geluncht te hebben dan gepland weer op pad.
We merkten al op dat het wel wat rustiger was onderweg… maargoed dan kan je lekker doorpakken dus wij hup terug vanuit Leogang richting Hinterglemm. Tot dat we bij de Magic 6er (dacht ik dat de naam was) aankwamen en we niet meer door de poortjes mochten. Huh wat is dit nou? Het is nog niet eens 16.30 uur! Bleek dus dat deze lift met uitzondering voor onderhoud dicht ging om 15.30 uur. Uiteraard stond dit wel op de bordjes overal maar wij als lekkere naïve Nederlanders geen bordjes gelezen of met de gedacht dat is toch niet voor ons bedoeld :-) Oooh fuck… Wat nu? Vanaf dat punt is namelijk ook geen dalafdaling! Ik in mn beste Duits een praatje aangeknoopt met de liftman en zoals je al zou verwachten was die enoooorm blij! haha Uiteindelijk mochten we dan toch nog mee omhoog. Pfff gelukkig! Inmiddels haalden we het niet meer om helemaal terug te komen in Hinterglemm dus vanuit Saalbach de bus terug gepakt naar Hinterglemm en daarna maar meteen de aprés ski in gedoken met z’n allen.
Al met al een leuke dag gehad en veel gelachen met z’n allen en een goed verhaal rijker om het in de apres ski nog eens over te hebben, volgende keer toch maar ietsje minder lang bij de lunch zitten als we deze tour nog eens doen. :-)
Gelukkig nog nooit vastgezeten maar scheelde niet veel…
Vorig jaar de Run of Fame geskied in Ski Arlberg en iets teveel tijd kwijt in Lech en Warth. Hebben als een idioot geskied om de Trittkopfbahn te halen, waren daar 10 minuten te laat maar er stond zo’n gigantische rij skieers voor de lift te wachten dat ze de lift (al mopperend, wat wel begrijpelijk is…) nog een kwartier door hebben laten lopen. Mazzeltje voor ons!