Arêches-Beaufort, 15-3-'16

In mijn vrije week in maart leek het me een goed plan eens wat andere gebieden op te zoeken in de regio waar ik werkzaam was. Ik zal me alvast verontschuldigen voor de matige foto’s, want zoals gebruikelijk was ik natuurlijk mijn camera in de haast weer eens vergeten. Gelukkig deed de telefoon het nog wel ;)
Op aanraden van Rogier ging de tocht op een licht bewolkte dinsdagochtend richting dé kaasregio in het zogenoemde Mont Blanc achterland. Men vind het schijnbaar erg belangrijk om het gehele gebied waarin deze legendarische berg te zien is daar dan ook naar te vernoemen.
Na de afslag bij Albertville gemist te hebben en via Ugine gereden te zijn was ik iets na tienen ter plaatse. Natuurlijk veel te laat, wat normaliter betekent dat je ergens achteraan moet parkeren en ellenlang op je skischoenen moet sjouwen over een chaotische parkeerplaats met een stel nèt te zware ski’s op de schouder. Op de weg was het al rustig, en op de parkeerplaats van Arêches was het beeld overeenkomstig. Er stonden zeker wel 25 auto’s…

Tijd om een ticket te kopen. Voor 29 euro had ik mijn skipas met toegang tot dik 40km pistes. Hoewel het lekker warm was, lag er voldoende sneeuw en was alles geopend.

Hoog tijd om met de lift omhoog te gaan naar het beginners ‘platform’. Met het volgende uitzicht als gevolg.

Het zonnetje kwam lekker doorzetten, de drukte viel enorm mee en de uitzichten richting het noorden fantastisch!

Ondanks het ontbreken van recente sneeuwval ligt het onder de Bonnets Rouges lift nog best goed bij.

Van het centrale punt moet je eerst een stukje traverseren om naar het grootste en hoogste gedeelte van het skigebied te komen. Hier vind je - lekker klassiek - drie sleepliften. Eerst maar eens naar de verste uithoek, om daarna helemaal omhoog te gaan. Forclaz schotellift brengt je via een kammetje en een bochtje naar Col de la Forclaz. Voor de toerskiërs is er een beginnerstraject hierheen. Deze werd dan ook goed gebruikt. De geoefende toerskiër klimt hier voorbij en gaat het magnifieke landschap in dat erachter ligt.
De blauwe piste die erlangs loopt was nou niet echt kapot geskied te noemen.

Zowaar een skiër! Snowboarders waren helemaal schaars hier, terwijl alle faciliteiten er zijn. Misschien schrikken de sleepliften wat af…

De rode Combe des Chasseurs had zowaar nog wat volk.

Tijd om weer omhoog te gaan naar het hoogste punt en de rode skiroute te proberen. Onderweg daarheen overkwam me iets wat al jaren niet was gebeurd. Ik donderde uit de lift. Met zowaar toeschouwers om te vragen of het wel ging. Op de skiroute, dat vooral een ongeprepareerd stuk in een kom is, bleek waardoor het kwam. Terwijl ik een bochtje draaide besloot mijn ski de andere kant op te duiken en rolde ik onbedoeld de kom terug in. Naar wat bleek was de binding wat losgeraakt. Oeps!

Gelukkig hoefde ik me niet druk te maken over onverwacht bochtenwerk op de piste. Wat een volk!

Nadat ik alle pistes eens getest had in het hoofddeel, waaronder ook het mooie maar vlakke pad dat de blauwe Sarrazine is en de behoorlijk ijzige zwarte terug naar de parkeerplaats. Deze zwarte moet heerlijk zijn als ie vers geprepareerd is na sneeuwval, anders is het oppervlak snel afgeschraapt en ijzig. Bovendien is het later in het seizoen zoeken naar sneeuw onderaan. Tijd om over de rode verbindingsroute naar deelgebied Le Planay te gaan. Deze begint erg voorzichtig om vervolgens flink wat steiler te worden. Het ziet er erg spectaculair uit en is een redelijke afstand, wat me dusdanig uitdaagde dat er geen fotostop in zat…

Naar wat bleek is Planay sowieso te lekker om tijd te nemen voor foto’s. Zo mogelijk nog minder bezoekers dan in het hoofdgebied, en heerlijke afdalingen. Twee zitliften die je naar 2100m brengen. Daar kom je in een ruime kom, die je op meerdere manieren kan bedwingen. Dat ziet er zo uit in bewolkt weer.

Er lopen meerdere pistes door de kom, maar eigenlijk kun je overal afdalen.
Vanaf dit punt kun je rechtsom via een heerlijk snelle rode met een stukje blauw door naar de dallift, of via de Pas des Vaches terug naar het begin. En druk dat het hier was om twee uur in de middag!

Vanaf hier kun je via de rode terug, of via de behoorlijk straffe blauwe naar de oefenweide van Le Planay.
Ook passeer je op deze route de meest zwarte pistes die ik ooit heb gezien, toepasselijk dan ook Noire en Super Noire genoemd. Erg steil met buckels van rond de anderhalve meter hoog. Als je hier al omheen kan sturen kan je zomaar in een boompje belanden die her en der over de route zijn verspreid.

Grootste nadeel van Le Planay is piste terug naar de parkeerplaats bij Arêches. Dat is meer een langlaufroute dan een piste. Voor snowboarders gewoon een wandelpad.

Ondanks dat het nog maar half vier was, vond ik het hoog tijd om naar huis te gaan. Doordat er nul wachttijden en snelheidslimieten waren hadden de benen het wel gehad. Alle pistes op de Noire en Supernoire na waren getest dus mijn doel was bereikt.

Een setje lijstjes dan maar.

Pro’s

• Uitzichten aan de noordzijde
• Rustig
• Prijzen
• Gevarieerde afdalingen

Con’s

• Weinig horeca
• Weinig activiteiten buiten het skiën
• Redelijk veel sleepliften (persoonlijk geen probleem)

Beste piste
Legette naar Piapolay. 900 hoogtemeters in één heerlijke flow. Hoewel het over drie pistes gaat, voelt en ziet de afdaling eruit als één geheel.

Slechtste piste
Noire en Super Noire

Hoewel het geen groot gebied is zou ik me hier een week lang prima kunnen vermaken, zeker als er ook wat verse sneeuw valt in die week. Beaufort is een aardig dorpje om te verblijven. Arêches is wat saaier wat dat betreft, maar wel authentiek. Zit je in Bourg St. Maurice, Valmorel of Les Saisies loont het om een dagje erheen te toeren. De weg via Albertville is niet moeilijk, maar via de andere kanten heb je wel degelijk met bergpaswegen te maken.
En vergeet niet na je bezoek wat van de lokale kaas mee te nemen. Zeker de gerijpte soorten zijn fenomenaal lekker.