Serre Chevalier 7.3.20 - 14.3.20

Mooi om te lezen. De Eduits is een fantastische piste. Zeker weer verlaten?

Leuk om mee te lezen! Is de nieuwe rugzak ook mee ;)?

Herkenbaar Quick! Die lange blauwe is erg mooi, maar wij hadden een half uur of zo vastgezeten in de Prorel lift afgelopen kerst.

En die rode pistes onder Aiguillette waren inderdaad heerlijk! Ik was dan ook zeer ontstemd dat we geen tijd meer hadden voor de 2e door het gedoe bij Prorel, mijn groepsgenoot een stoeltje hoger was alweer de linkerkant uitgeskied. Andere keer :)

En ik had een heerlijke lambsbout gegeten, 19 euro bij een van de tentjes bovenaan een van de liften vanuit het dal… weet niet meer precies welke.

Wakker worden @Quick, het sneeuwt!

Gebied staat ook op mijn lijstje maar Briancon kent ook wat besmettingen volgens info @Rogier, hoe is de situatie daar wat dat betreft?

Tot nu toe niets bijzonders. Besmettingen en quarantaine gevallen. Maar nog geen invloed op het gewone leven.

Leuk verslag. Wij waren er met Nieuwjaar ook nog een keer, na een een eerste bezoek een jaar of 15 geleden. Deze keer ook in Chantemerle verbleven. Leuk dorpje met alles bij de hand. De skilockers in de shopping center zijn erg handig en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Ondanks de grote drukte was de sfeer nog altijd zeer relax, iets wat ik wel kan waarderen aan de skigebieden en ook de mensen in deze regio.

Wat ik wel jammer vond is dat het in de Zuid Alpen bij het begin van het seizoen moeilijk is om de lager gelegen pistes en dalafdalingen goed te krijgen. Serre Che is een gebied dat beter tot zijn recht komt iets dieper in de winter want vele kilometers en heel wat geweldige pistes liggen onder 2000m. In die periode heb je zeker nog genoeg aanbod boven 2000, maar het wordt dan wel erg druk op de verbindingen zoals de Cucumelle die dan in no time in hoopjes worden geskied.

De Selettes is nog een leuke blauwe carver trouwens. De Aiguillette heeft twee mooie rode carvers die echt uitnodigen om eens gas te geven. Dat vond ik ook één van de mooiere vaak rustige hoekjes van het gebied. Op de Prorel is de Rempart-Dames des Neiges-Chemin ook een hele leuke die ik meermaals heb geskied (ligt ook lekker in de zon). Het deel van het gebied wat ik persoonlijk het leukste vond is Monetier met oa de Yret als één van de favorieten. De Luc Alphand, Casse du Boeuf en andere klassiekers lager er jammer genoeg niet goed bij deze keer.

Ik zou graag willen terug gaan in februari / maart. Volgend jaar valt de carnavalsweek buiten de vakanties van de regio’s Parijs en Marseilles. @Rogier - is dat dan een minder drukke periode voor de regio? Of heb je gewoon altijd drukte in Serre Che met bv de vele Italianen die voor een dagje komen?

Uitzicht vanaf ons appartement op de zwarte piste Luc Alphand. Tot 17.30 uur daalden mensen hier nog af:

Quick op 8 mrt 2020 21:24

Da’s een redelijk klimmetje terug ja (‘s ochtends prima ‘opwarmertje’ 😏)

Ik verblijf daar doorgaans bij een huis van een local in de rue des écoles.

Verder leuk om te lezen, kan je hele route adhv je verslag zo uittekenen op de denkbeeldige kaart in m’n hoofd. Maar ik deel dan ook je mening over favo pistes.

De 3-zit Aiguillette staat nog niet op punt vervangen te worden, komende zomer pakt men eerst het dal van Villeneuve aan.
Misschien ook maar ‘beter’ zo want die 2 rode pistes daar zijn nu een genot mede door de oase van rust en een nieuwe snelle 4 of 6 zits zou daar in negatieve zin verandering in kunnen brengen.
Dan beter eerst die Prorel ja. Of de Yret boven Monetier.

Dag 2: Een winderige dag boven Monêtier
Vanochtend werd ik wakker met een dun laagje sneeuw op de daken in het dorp. De zon brak al door. Het had zo'n vijf á tien centimeter gesneeuwd, al naar gelang de hoogte van de pistes. Toen we omstreeks 09.00 uur bij de Luc Alphand aankwamen, lag deze er zó goed bij, dat we meteen bij bovenkomst deze geweldige piste zijn afgedaald. Moeiteloos in een paar minuten, echt genieten en een mooie warming-up. Daarna zijn we verder het gebied ingetrokken, op weg naar het gedeelte boven Monêtier.

Boven veel verwaaide sneeuw (ook op de pistes) en al straffe wind uit het noorden, waardoor je op sommige pistes bijna terug omhoog werd geblazen. Verder prima condities en veel rustiger dan gisteren. Wel oppassen qua verschillende type sneeuw, van kaalgeblazen of sneeuwhopen tot aan redelijk diepe poeder op de piste.

Rond 11.00 waren we bij Bachas en hebben koffie gedronken bij Le Flocon. Daarna nog tweemaal verschillende dalafdalingen gedaan richting Monêtier, welke een hele brede glimlach op ons Wat ons betreft een van de mooiere dagen: pure natuursneeuw, zachte pistes met her en daar wel flink wat verspoorde pistes maar verre van hinderlijk, verder erg rustig bij de pistes en liften en gewoon heerlijk als een mes door de boter snijden.

Kort voor 13.00 zijn we weer neergestreken bij Le Flocon. Vooral het bedieningsgedeelte daar, waar wij ook op eerdere vakanties een aantal malen hebben gegeten, is prima. De salade du terroir (met rijkelijk veel gorgonzola-achtige kaas en lokale ham) en de beide risotto's waren heerlijk, en het lokale bièrre Alphand smaakt ook erg goed. Niet per se goedkoop, maar wel gewoon goed eten en een prettige, een beetje 'lounge' ambiance.

Na de lunch (rond 14.00) bleek het nóg harder te zijn gaan waaien op de toppen, waardoor de verbindingen tussen de verschillende dorpen van Serre Chevalier eruit lagen. We namen nog tweemaal de Cibouit om daar de blauwe en rode piste af te skiën, en zijn daarna richting het dal geskied. Ik nam de zwarte Tabuc, de rest de blauwe Rochamout. De zwarte Tabuc is niet per se steil, maar wel de enige dalafdaling in het gebied die niet (dagelijks) geprepareerd wordt. Ook vandaag lag hij er weer uitdagend bij. Het is vooral een hele mooie piste omdat hij door het bos ver van de andere pistes verwijderd loopt, waardoor je je helemaal alleen in het skigebied waant. Ook begon het toen even kort licht te sneeuwen en werd het wat mistig, waardoor de afdaling toch een extra dimensie kreeg en je je nog meer alleen op de wereld waande.

Eenmaal beneden besloten we te wachten op de 'Navette' om via de weg terug naar 'ons dorp' Chantemerle te komen. Waar wij dachten dat het al gezellig druk was in de bus van Monêtier naar Chantemerle, stond bij aankomst in Chantemerle een enorme rij mensen die naar Briançon moesten. Gelukkig konden wij snel uitstappen. Eenmaal daar aangekomen was het al 15.30 uur. Gelukkig draaien (bepaalde) liften hier tot maar liefst 17.00 uur, waardoor ik snel nog een paar afdalingen heb gedaan. De pistes waren inmiddels - op de Luc Alphand na - zo goed als uitgestorven. Lekker gas geven door de sneeuwhopen dus! Wel weer oppassen op pistes met forse wind tegen, waar je gesneeuwstraald werd. Uiteindelijk om 16.15 uur dan toch maar aan de Luc Alphand begonnen. Hij lag er wat minder geweldig bij dan vanmorgen vroeg, maar het blijft een heerlijke afdaling.

Vanavond zijn we even kort naar de Géant Casino gereden in Briançon, om lekker uitgebreid boodschappen te kunnen doen voor de komende dagen. Een hele fijne winkel en ook een stuk goedkoper en een breder assortiment dan de Carrefour Montagne hier in het dorp. Daar zagen we ook de eerste mensen met mondkapjes, dus maar snel afgerekend en naar ons appartement geracet. ;) Inmiddels lekker aan de wijn dus ik ga afronden.

Ondanks het weer en de niet perfecte condities (veel wind, in de middag gesloten liften) een heerlijke dag gehad op de verschillende zachte pistes met verse sneeuw. Morgen wil ik sowieso de Casse du Boeuf een aantal keer skiën - een heerlijke afdaling!

Foto's
's Ochtends vroeg op de Luc Alphand. Zoals te zien een heerlijk vers laagje sneeuw!

Uit de lange stoeltjeslift van Monêtier naar Bachas:

De blauwe piste Rochamout in het gedeelte boven Monêtier:

Uitzicht vanaf Le Flocon. Links de stoeltjeslift Eychauda, in het midden Yret en rechts Cibouit. De laatste twee waren wegens de harde wind gesloten - je ziet de sneeuw van de bergen stuiven:

Dag 3: Van verse sneeuw op de piste tot aan 'neige coulante'
Vanochtend vroeg scheen nog een waterig zonnetje door de hoge bewolking. Het leek daardoor alsof we verschoond zouden blijven van de weersverslechtering elders in de Alpen. Toen we iets na 09.00 uur in de stoeltjeslift Combes naar boven zaten, begon het echter te sneeuwen. Ook het zicht werd daardoor slechter. We besloten daarom naar het Aiguillette gedeelte te gaan, waar de pistes tussen de bomen liggen. Bovendien ligt dit deel ook wat lager, waardoor je vaak beter zicht hebt dan hoger in het gebied.

De pistes daar waren een droom, zowel Éduits als Aiguillette. Vers geprepareerd met daarbovenop een laagje van zo'n tien centimeter verse sneeuw. Niet echt fluffy poeder omdat de sneeuw vrij nat was, maar desalniettemin heerlijk om te skiën en verse sporen te trekken. Hierna was het tijd voor een korte koffie- en plaspauze bij Relais de Ratier.

Na deze pauze trok het wolkendek open en hield het langzaam op met sneeuewen. Via de stoeltjeslift Combes en de blauwe Fôret en Marteau (aanrader) zijn we richting Villeneuve geskied. Halverwege kruis je dan (ik denk, maar het is moeilijk kiezen) mijn favoriete piste van het gebied: de zwarte Casse du Boeuf. Geen moeilijke zwarte piste, dan weer wat steiler, dan weer wat vlakker, mooi slingerend door het bos met een paar fraaie bochten en redelijk ver weg van de overige liften en pistes. Alleen de gelijknamige stoeltjeslift zie je af en toe.

Enfin, het onderste stuk van deze heerlijke racebaan meegepakt en daarna via de stoeltjesliften Casse du Boeuf en Clot Gauthier richting de Vallons lift geskied. Lekker lang stuk is dat, niet uitdagend maar je kan wel mooi gas geven op de blauwe Goulettes. Overigens zijn de pistes rondom Clot Gauthier sowieso stuk voor stuk heerlijke carvingstreckes. Vervolgens de Vallons lift gepakt en de gelijknamige rode piste afgedaald. Deze was de afgelopen paar keer dat ik hier was vrij druk. Nu niet. En daardoor een heerlijke racebaan. Ook omdat er (waarschijnlijk door het weer) nog niet veel mensen vanaf waren geskied.

Bijna onderaan deze piste sloegen we linksaf om via een kort, smal pad uit te komen bij ons lunchtentje van vandaag: Le Pi Maï. Ik zag dat de reviews op Google Maps nogal wisselend waren, maar wij hebben verspreid over verschillende jaren alleen maar positieve ervaringen met deze hut. Vooral binnen zeer fotogeniek en gezellig, met een grote haard waarop lamsvlees en eendenborst wordt gegrild. Bediening uiterst vriendelijk en attent, en gewoon goed eten. En ze hebben er ook een leuke, zeer aaibare hond!

Na de lunch was het inmiddels 13.30 uur en was eigenlijk het plan om via Côte Chevalier terug te gaan naar Clot Gauthier om van de heerlijke pistes daar af te knallen. Helaas waren de pistes echter dermate 'bremsig', dat het skiën enorm vervelend was. Je kwam gewoon niet vooruit. Hebben nog een aantal pistes in het hart van het skigebied geprobeerd, waaronder de rode Échaillon, maar de lol was er helaas wel een beetje af. Na nog eenmaal de stoeltjeslift Orée du Bois en de rode Draye, was ik om 15.00 uur beneden en heb het verder voor gezien gehouden. De Luc Alphand lag er beter bij en met zulke remmende sneeuw kun je beter wat steilere afdalingen pakken, dus die was nog wel de moeite. Maar de rest was drama. Zou me niks verbazen als behoorlijk wat mensen vandaag blessures hebben opgelopen. Zoals de dame van de skishop zei: "Neige coulante, sticky snow". Weer wat geleerd.

Morgen weer stralend weer als het goed is. Gaan dan zo snel mogelijk naar de Casse du Boeuf en wil ook graag naar de Pic de l'Yret om van het prachtige uitzicht daar te genieten.

Foto's
Vanmorgen op de heerlijke en verlaten piste Aiguillette:

In de Vallons-stoeltjeslift, met aanmerkelijk beter weer:

Het bovenste gedeelte van de rode Vallons, met uitzicht over het skigebied Serre Chevalier. In de verte de Prorel:

Genieten van de haard bij Le Pi Maï:

Aravet gezien vanaf de blauwe piste Marteau. Daarvoor de stoeltjeslift Fôret:

Een erg rustig laatste deel van de Luc Alphand om 15.00 uur. Het zat er helaas weer op voor vandaag:

Mooi verslag weeral. Het lijkt er er ook super rustig en met uitstekende pistes 👍
Jammer dat het te ver weg is voor een short ski buiten de de drukke weken.

Klinkt als een top gebied! Bedankt voor wederom een mooi verslag

Dag 4: Voorjaarsskiën pur sang
Vandaag was het 'grand beau' en bovendien enorm warm. We begonnen dus zo vroeg als mogelijk en hadden om 09.00 uur de lift. Bovenin bleek meteen dat de pistes knalhard waren. De slush van gisteren was na preparatie opgevroren. Ook waren de pistes matig geprepareerd: allerlei gaten en kuilen tussen de verschillende sporen.

We zijn meteen via de Orée du Bois en de blauwe Marteau richting de Casse du Boeuf geskied. Hier begon de piste al enigszins 'op te firnen', maar het laatste steile stuk van deze zwarte piste was nog steeds zeer hard. We hadden even niet gerekend op drukte omstreeks 09.30 uur beneden bij de gelijknamige stoeltjeslift. Eerste noemenswaardige wachttijd van de vakantie, ik gok iets langer dan vijf minuutjes. Dat kwam niet in de laatste plaats door een aantal schoolkinderen die (naar het zich liet aanzien) nog nooit geskied hadden. De lift stond vanwege valpartijen bij instap en bovenaan om de zoveel tijd stil. Ik had het geluk met één van deze koters in de lift te zitten. Eerst schreeuwde hij naar zijn kameraden die drie (!) stoeltjes voor hem zaten, dat hij zijn stok was verloren. En toen we eenmaal boven aankwamen en ik de beugel wilde openen, had hij niet door dat hij zijn ski's van de drager af moest halen om hem te openen. Je raadt het al: de lift weer stil.

Inmiddels was het zo rond 10.00 uur en was het in het gebied al flink drukker. Wederom wachttijd bij de Clot Gauthier en daarna ook bij de Vallons stoeltjeslift. Bovenaan laatstgenoemde lift uitgebreid foto's gemaakt. Ook waren ze hier bezig met paragliden. Daarna richting de Pic de l'Yret. Voor deze oude lift stond ook een vrij lange rij en bovendien stond ook dit oude beestje regelmatig stil terwijl ik erin zat. Boven echter de beloning: magnifiek uitzicht over de bergen van de Écrins en richting Italië. En ook over de bergrug waar het skigebied van Serre Che zich over uitstrekt.

De afdaling was door de ligging vol in de zon al redelijk kapot, dus snel weer teruggeskied naar Bachas. Vervolgens via de nieuwe lift Eychauda en de korte Cucumelle naar de gelijknamige col, om via de inmiddels eveneens zeer zachte rode piste Cucumelle en de nieuwe lift Côte Chevalier weer terug in het hart van het skigebied te komen. Inmiddels was het rond 12.00 uur. We wilden graag eten in het bedieningsgedeelte van Le Bivouac, centraal in het gebied. Maar niet voordat we de Casse du Boeuf een herkansing gaven, in de hoop dat de piste inmiddels wat was ontdooid, maar nog niet zo kapot als de pistes Yret en Cucumelle.

Het was een uitstekende keuze, en wederom de bevestiging dat dit mijn favoriete piste van het gebied is. Je kon, al naar gelang welke kant van de piste je koos, kiezen tussen relatief hard en relatief zacht, waarschijnlijk door de schaduw van de bomen. Na een kleine duizend hoogtemeters en brandende bovenbenen weer lekker uitgerust in de stoeltjeslift terug omhoog. De wachtrij was inmiddels compleet opgelost - zo zien we het graag.

Om 12.30 uur ploften we neer op het zonovergoten terras van Le Bivouac. Van de vorige vakanties wist ik dat je hier uitstekend kon eten. En dat bleek nu nogmaals. Van steak tartare tot tonijnsteak, een bak gesmolten kaas en een heerlijke hamburger met plakjes dode eend en lokale kaas, het was voortreffelijk. Na de lunch was het na 13.45 uur en hadden naast ons ook de pistes duidelijk meer dan een uur in de zon liggen bakken. Desondanks lagen ze er een stuk beter en ook minder 'bremsig' bij dan gisteren. Bovendien hadden veel (voornamelijk Fransen) het inmiddels voor gezien gehouden, dus was het weer heerlijk rustig bij de liften en pistes.

We besloten tot slot om nog wat rondjes te draaien op de rode pistes bij Aiguillette. Via de Marteau en Mélèzes zijn we naar Serre Ratier geskied, om via de liften Combes en Prorel op de piste Éduits te geraken. Tijdens de afdaling van deze piste zijn we letterlijk niemand tegengekomen. Hij was - vooral onderin - erg zacht, maar nog steeds prima te skiën. Daarna ook nog de rode piste Aiguillette meegenomen. Eenmaal terug op Serre Ratier was het na 15.00 uur, maar ik vond het - ondanks de zware sneeuw - zonde om al te stoppen. Heb dus nog tweemaal de zwarte Pylones geskied, die ik deze vakantie nog niet gedaan had en die bovendien vandaag pas voor het eerst geprepareerd was. Echt een mooie, niet al te moeilijke of lange zwarte piste door het bos richting Serre Ratier.

Afgesloten met de obligatoire Luc Alphand. Die was wel zwaar dit keer, echt natte sneeuwhopen die je moest wegduwen. Flink zweten, zeker met de hoge temperaturen en de voorafgaande Pylones nog in de benen. Iets voor 16.00 uur klikte ik de ski's uit.

Toch een erg mooie dag, zeker qua weer. Hopelijk morgen iets minder druk in de ochtenduren; verder niks te wensen! Voor morgen heb ik een setje Rossignol Hero Elite LT Ti uit 2019 gehuurd. Ik ben benieuwd.

Foto's
Uitzicht vanaf de Pic de l’Yret richting de Italiaanse Alpen:

Uitzicht vanaf de Col de la Cucumelle richting de skigebieden van Pelvoux (rechts) en Puy-Saint-Vincent (links):

Het terras van Le Bivouac:

Een compleet lege piste Éduits om 14.30 uur:

Mooi verslag Quick!

…een heerlijke hamburger met plakjes dode eend en lokale kaas, het was voortreffelijk.

Dan moet je die met levende eend eens proberen!

Dag 5: Ski de printemps, maar dan zonder de drukte
Een heerlijk zonnige dag, en bovendien een stuk rustiger dan gisteren. Deze begon om 09.00 meteen met een afdaling terug naar het dal via de Luc Alphand, aangezien deze al in de zon lag toen we omhoog gingen. De toplaag was al zacht, wat het heerlijk skiën maakte. Daarna snel door richting Briançon. De dalafdaling daarnaartoe vanaf de top van de Prorel ligt pal op het zuidoosten en was door de zon en de warme temperaturen al flink slushy. Blijft overigens indrukwekkend om vanaf de afdaling op de ommuurde vesting te kijken. Het onderste gedeelte van de piste heet niet voor niets Vauban. Onderin was het al volop lente en was naast de piste vrijwel alle sneeuwval van vorige week weer weggesmolten. Snel weer omhoog met de gondelbaan om koffie te drinken bij Serre Blanc.

Na de koffie zijn we via de Saludes en de uitgestorven Éduits doorgestoken naar de Aiguillette. Eenmaal weer boven hebben we de sleeplift Bois des Coqs genomen om een van de semi-geheimtips van dit gebied te skiën: de rode Petit Alpe. Deze piste is alleen te bereiken via deze sleepliften, waarvan er wegens laagseizoen ééntje draaide, en daardoor altijd rustig. Ook ligt hij verborgen van de rest van de pistes in een dalletje. Hij begint relatief steil boven de boomgrens, maar eindigt zeer lieflijk in het bos. Daarna doorgeskied en via een extra afdaling vanaf de top van de Combes stoeltjeslift via de zwarte Pylones zaten we om 13.00 uur stipt in het zonnetje bij Chalet Hôtel Serre Ratier voor de lunch. Dit blijft denk ik toch mijn favoriete restaurant van dit gebied. De salade du Cesar was enorm, maar ook enorm lekker. Ook de andere gerechten zagen er erg goed uit. En je kijkt mooi uit over de pistes die op Serre Ratier uitkomen.

Na de lunch was het 14.00 uur en zijn we nog richting Clot Gauthier gegaan. Van de top van deze lift lopen een ongeprepareerde zwarte, een rode en een blauwe piste. De laatste twee zijn echte carvingstreckes, want niet te steil. Ook de sleeplift Eychauda was voor het eerst deze vakantie open, dus hebben deze ook meegepakt. Mooi uitzicht boven. De zwarte piste Creux du loup was niet zo lastig, maar leuk om toch nog te kunnen doen deze vakantie.

Daarna zijn we via de top van de stoeltjeslift Clot Gauthier via de blauwe Goulet, rode Bez en groene Route Frejus afgedaald tot aan de onderkant van de stoeltjeslift Casse du Boeuf. Eenmaal boven gekomen kwam het aangekondigde front langzaam maar zeker dichterbij, en schoof wat eerste bewolking voor de zon. Hebben dus om 15.30 uur maar de Luc Alphand gepakt om er een einde aan te breien voor vandaag.

Tot slot had ik vandaag de Rossignol Hero Elite LT Ti in 182cm gehuurd. Fijne ski's! Ik ben geen ervaren tester maar wil langzamerhand wat dingen uitproberen, omdat mijn huidige ski's waarschijnlijk niet al te lang meer mee zullen gaan. Ik vond het erg fijne ski's. Alleen wat minder makkelijk korte bochten draaien in meuk, maar uit het carven op wat minder verspoorde of minder steile pistes haalde ik enorm veel plezier! Maar ik vond de Atomic X9 denk ik fijner. Misschien door de medium radius?

Morgen als afsluiting een dagje naar Puy-Saint-Vincent. Nu nog een restaurantje in Chantemerle aan de tand voelen. À demain!

Foto's
Uitzicht vanaf de Grande Gargouille op Briançon:

De vesting van dichterbij, je skiet zo de stad in:

De rode piste Petit Alpe. Rechts de piste vanaf de Col du Prorel:

Uitzicht vanaf Chalet Hôtel Serre Ratier. Links de stoeltjeslift Combes, daarnaast de pistes Draye, Stade en Pylones:

Bovenaan de sleeplift Eychauda met links van het midden het bergstation van de Clot Gauthier. Links is de weersverslechtering te zien:

Dag 6: Puy-Saint-Vincent
De laatste dag alweer. Om 08.30 zaten we in de auto naar Puy-Saint-Vincent. Eerst een korte tussenstop in het dorp om de skischoenen en ski's te halen en de Dynastar Speedmaster SL in 168cm op te pikken. Vervolgens doorgereden naar Puy-Saint-Vincent 1400, waar we vlakbij de lift parkeerden. Er stonden toen, omstreeks 09.15 uur, zo'n vijf auto's. Het had 's nachts geregend en er hingen nog een aantal hardnekkige wolkenflarden in de ochtenduren. In de middag werd het steeds zonniger en losten de meeste wolken op. De pistes waren door de regen wel erg zacht. Alleen op het bovenste gedeelte van La Pendine had het zo'n tien centimeter gesneeuwd.

Het skigebied bestaat eigenlijk uit twee delen: een gedeelte boven de boomgrens in een soort grote kom, ontsloten door een aantal (langzame) vierpersoons stoeltjesliften die min of meer op hetzelfde punt (2100 meter) beginnen, en een gedeelte onder de boomgrens, wat ontsloten wordt door drie snelle stoeltjesliften (La Bergerie, Les Pres en La Crête des Bans). Er is één sleeplift (La Draille), maar die was vandaag gesloten en is ook niet noodzakelijk.

We begonnen dus in 1400 en zijn via de stoeltjesliften Les Pres, La Crête des Bans, Les Bruyeres en La Pendine meteen naar het hoogste punt van het skigebied gegaan, omdat daar tussen de wolkenflarden door de zon scheen. Vanaf daar hebben we de zwarte piste Carmen gepakt, die vaak één groot buckelveld is maar er vandaag dankzij de verse sneeuw goed bijlag. Vervolgens de stoeltjeslift Les Lauzes genomen, de blauwe Combes afgedaald en bij Restaurant d'Altitude op 2100 meter koffie gedronken.

Na de koffie zijn we weer met Les Lauzes omhoog gegaan, om vervolgens de fraaie pistes Bois des Coqs en Balme terug naar 1400 meter te pakken. Op deze piste hoorden we als we stilstonden alleen maar de vogeltjes fluiten. Een teken van de lente, maar ook dat deze piste mooi door niemandsland en ver verwijderd van de rest van het skigebied door het bos naar beneden kronkelt. Het enige nadeel van de Balme is dat je op het eind - zeker met de zachte sneeuwcondities van vandaag - een flink stuk moet prikken. Maar voor een keer is dat niet erg.

Lichtelijk bezweet stapten we weer in Les Pres om via La Crête des Bans achtereenvolgens de landschappelijk zeer fraaie blauwe piste Crêtes, Burle en Granges te skiën. Vooral het bovenste gedeelte (Crêtes) loopt over een graat, met aan weerszijden fantastisch uitzicht. Inmiddels was het dusdanig opgeklaard dat we daar ook daadwerkelijk van konden genieten. Na nog eenmaal de rode Prey Sabeyran en Vergnes was het tijd voor de lunch bij hotel Saint Roch op 1400. Uitstekend gegeten bij dit door Nederlanders gerunde hotel, en zeer vriendelijke bediening.

Na de lunch nog tweemaal de rode Prey Sabeyran en Vergnes afgedaald. Toen nog een keer omhoog richting Le Rocher Noir om de wat steilere, op het noorden gerichte Bartavelles te skiën. Via Les Lauzes en de rode Coqs en Clot d'Aval naar 1600 geskied. Omdat die laatste heerlijk door het bos slingerde, uitgestorven was en de sneeuw er nog van relatief goede kwaliteit was, deze nog één keer gedaan met behulp van La Bergerie. En toen was het rond 15.30 uur en hebben we nog een afsluitend drankje gedaan op het heerlijke zonneterras van Saint Roch.

Puy-Saint-Vincent blijft een heerlijke, en, ondanks de betonklots op 1600 meter, een wat minder toeristische plek voor een wintersportvakantie. Zeker als er verse sneeuw valt, kun je je hier met gemak een week vermaken. Maar vanuit Serre Chevalier of Montgenèvre ook een absolute aanrader voor een dagtrip, zeker omdat dat bij de skipas vanaf 6 dagen zit inbegrepen (Grande Galaxie). En de uitzichten op de rustige, pittoreske vallei, de bergen van de Écrins, de Queyras en bijvoorbeeld de Tête de la Canonnière vanaf de blauwe piste Crêtes gaan nooit vervelen.

Tot slot had ik vandaag de Dynastar Speedmaster SL in 168 cm gehuurd. Voor het eerst in mijn leven op slalomski's. Dat was even wennen, maar beviel uiteindelijk goed. Ik merk dat ik qua radius wel een voorkeur heb voor middellang tot lang, maar sportieve, korte bochten achter elkaar ging me goed af. Vond alleen dat hij in meuk en/of wat diepere sneeuw wat snel hapte, maar misschien is dat normaal.

Morgenochtend vroeg vangen we de terugreis aan. Ik ben benieuwd wat ik in Nederland aantref, lijkt door de snelle ontwikkelingen wel alsof ik jaren ben weggeweest, zo weinig merkte je hier van de gekte. Wat extra zakken pasta zijn in ieder geval ingeslagen in Briançon. ;)

Foto's