St Christina januari 2011

Dit onderwerp gaat over de bestemming Sankt Christina (Santa Cristina)

Reisverslag St Christina 2011

Vrijdag 14 januari 19.05h, locatie station Noord te Alkmaar.
De Peereboom kwam net aangereden, een extra lange, een limousine onder de bussen.
Die lange versie was dan ook wel nodig was, met zo’n 45 mensen was de bus tot de rand gevuld.
De rit verliep voorspoedig, lichtelijk verkreukeld stapten we rond 10.30 uit bij hotel Carmen, het (ski) feest kon beginnen.

Zaterdag 15 januari, rond half elf arriveerden we bij hotel Carmen in St Christina, snel de bagage uit de ingewanden van de bus gerukt en naar de hotelbar gesneld voor een kop koffie c.q. wat sterkers om zo het wachten op de vrijkomende kamers te veraangenamen.
Zo rond het middag uur waren de (gerenoveerde) kamers beschikbaar en besloten we om alvast een middagje te gaan skiën dus rap onze ski-outfit aangeschoten om zo alvast een voorschot op de sneeuwpret en het mooie weer te nemen.
Tegen het ‘vrienden prijsje’ van Euro 27,- schaften we ons een halve dagkaart aan togen met de gezwinde spoed naar de bekende stoeltjes lift van de Monte Pana.
Eenmaal boven gekomen werden aangenaam verrast door de kwaliteit van de sneeuw, te samen met de gulle zon was het een zeer aangename start van een heerlijk ski week.

Zondag 16 januari, de eerste ‘volle’ ski dag.
Eerst echter nog even de ski’s ophalen die we gisteren hadden weggebracht om te laten slijpen en waxen. Het ging om 4 paar ski’s en de lokale oplichters vroegen daar Euro 104,- voor. Na wat gesjacher (ik vroeg 30% groeps korting) kwamen we uit op Euro 84,- hier konden wij ons in vinden.
Het plan voor deze zondag was de ‘Giro del Sella’ in normale mensentaal de Sella ronde en wel de groene Sella ronde, dus links om het Sella massief, dus richting Canazei.
Net als vorig jaar was Fred ‘aangesteld’ als reisleider, hoe hij het doet weet ik niet maar als hij eenmaal ergens is geweest weet hij het daarna feilloos terug te vinden, verdwalen is er niet bij, hij heeft een ingebouwd GPS systeem wat minstens zo goed is als de bekende navigatie apparatuur van TomTom.
De rest van de week spraken wij hem dan ook consequent en eerbiedig aan met de eretitel FredFred.
Via de ‘stenenstad’ kwamen we bij Canazei, de sneeuw was perfect en Harry en Kees besloten om een ‘slang’ te gaan vormen, dus pal achter elkaar skiën. Harry vormde de ‘kop’ van deze tweepersoons mini-slang en het ging wel 100m goed…, toen raakte Harry letterlijk en figuurlijk het spoor bijster en verdween in de sneeuw gevolgd door Kees, het was een van de eerste mooie momenten voor de toeschouwers, er zouden er nog vele volgen.
Terug via de Dantercepies afdaling, daarna weer omhoog met de Ciampinoi en dan in race tempo terug naar de stoeltjeslift van de Monte Pana waar we net op tijd arriveerden, iets wat we later in de week nog vele malen zouden herhalen, dit tot wanhoop van de stoeltjeslift man die zo graag op tijd naar huis wilde, het kwam er voor hem deze week niet van!
Na wat bieren in de bar kwam het volgende hoogte punt van de dag, het diner.
Bij het diner liggen de keuze menu’s voor de volgende dag al klaar, gereed om streepjes te trekken bij je favoriete keuzes wat soms tot enige (culinaire/taalkundige) verwarring leidt, zeker als er zucchini suppe op het menu staat en eigenlijk niemand (ook de serveersters) niet weten wat dat is. We kwamen uit op pompoenen maar eenmaal thuis gekomen zei Google mij dat het courgettes zijn, voor mij, Simon en Marjan te laat maar het smaakte er niet minder om.

Maandag 17 januari, kent u die van de groep die naar de Marmolade gingen?, ze gingen niet!
Het was veel te druk bij de liften richting Marmolade, we besloten ter plekke om Giro del Sella te doen, dit keer volgden we echter de oranje pijl, dus rechts om.

Dinsdag 18 januari, de Lagazoi, met z’n 2778m hoogte een spits die niet over het hoofd te zien is, stond op het program van FredFred. De Lagazoi kan niet met ski’s bereikt worden, bij Armentarola gaat het verder met taxi busjes die je voor 5 Euro p.p naar de altijd overvolle (bij swaffelaars zeer geliefde) gondel brengt die je via een bijna verticaal gespannen kabel omhoog hijst, een absolute beproeving voor mensen met hoogte vrees c.q. claustrofobie.
Eenmaal boven gekomen vergoed het uitzicht het doorgestane leed en krijg je daarna een prachtige lange rode afdaling compleet met door de vrieskou gestolde watervallen langs de linker kant van deze fraaie piste
Het laatste van deze piste is wat vlak, geen nood, onderaan de piste staat een Italiaanse boer met een door twee boerenpaarden bespannen arrenslee al op je te wachten en sleept je voor een gering bedrag door de laatste paar 100m van dit betoverende landschap.
Hierna bent je rijp voor de lunch, het treft dat je dan in de buurt bent in een van m’n favoriete restaurants, namelijk Hotel Armentarola.
Dit maal bestelde ik daar iets luchtigs, een zeer smakelijke Cocktail di gamberi di fiume con carciofi fritti, samen met een klein flesje wit, een Terlaner kon mijn culinaire dag niet meer stuk en slechts het vroegtijdige einde van deze heerlijke lunch was een (ingecalculeerde) dissonant.
De terugweg liep, hoe kan het ook anders met FredFred voorspoedig en met een behoorlijk rappe afdaling van de zwarte piste van de Dantercepies waren we stipt op tijd terug.

Woensdag 19 januari, de gesprekken aan de ontbijt tafel worden, nu we elkaar wat langer kennen, steeds openhartiger/gewaagder/pikanter. Ik hoorde een van de skiesters zeggen, ‘ik ken er wel 5 hebben’, ik kreeg het er warm van!
Voor vandaag stond de Col Raiser op het programma, via de Saslong (altijd wel pittig) kwamen we uit bij het treintje die je naar het gebied van de Seceda brengt. Ondertussen was het licht begonnen te sneeuwen en begonnen de bomen zich in een betoverend wit kleed te hullen.
Eenmaal op de top van de Seceda begint de mooie bosafdaling door het Annatal, bijna op het einde van deze afdaling heb je restaurant Annatal alwaar we stopten voor de morgen pauze en ik m’n gebruikelijke amaretto calda con panna bestelde, een heerlijke plek voor de koffie break.
Hierna nog eenmaal naar boven en de rest van de Seceda pistes verkend, het sneeuwde nog steeds maar iedereen had het ondanks het wat beperkte zicht goed onder controle.
Voor de lunch werd unaniem besloten om nogmaals naar restaurant Annatal te gaan, ik stelde dit zeer op prijs, hun goulaschsoep is verrukkelijk.
Op de terugweg in de ‘eitjes’ richting Saslong begon Harry’s teen(nagel) op te spelen, een ontsteking die hem al een tijdje parten speelde maar die nu serieuzere vormen begon aan te nemen. Gelukkig voor Harry was er genoeg expertise in de groep aanwezig, het leek net of een ieder van ons in het verleden een soort gelijke blessure had gehad en de (goede) raadgevingen waren dan ook talrijk, een simpele ontsteking is goed met een bak soda of Biotex te bestrijden, de wat gevorderde ontsteking moest eerst met behulp van een eenvoudig handboortje even “ontlucht” worden dan kwam het vanzelf wel goed, je moest het zeker niet verwaarlozen zei een ander, anders zou net als bij Jan Peter Balkenende een stukje dijbeen naar de teen worden getransplanteerd moeten worden, Harry knapte na deze gratis consulten zichtbaar op.
Eenmaal boven op de Saslong aangekomen wilde Harry nog wat plaatjes schieten, de winnende foto maken maar plots klonk een gesmoorde wanhopige kreet, ik ben m’n camera kwijt, 100% zeker!, dat ding is uit mijn rugzak gevallen.
Mm, wij hadden zo onze twijfels, ‘dat ding ligt vast gewoon op je kamer’, onmogelijk zei Harry maar een weddenschap met als inzet een flesje wijn durfde hij niet aan.

Donderdag 20 januari, bij het ontbijt werd FredFred uitvoerig gefeliciteerd en daarna toegezongen door de voltallige Ski kring Alkmaar, onze onvolprezen gids was jarig en dat zou hij weten! Enigszins ontroerd nam onze gids de diverse kado’s in ontvangst en richtte daarna een welgemeend dankwoord aan de skigemeente.
Harry liet ons bij het ontbijt weten dat hij deze dag niet mee zou gaan, z’n teen blessure was de avond er voor door de lokale pil behandeld en een dagje rust was hem sterk aangeraden.
Terloops vertelde Harry nog dat bij ‘thuiskomst’ zijn camera gewoon op in kamer lag, wij waren niet verrast…!
Voor wat het skiën betreft, Sasso delle Croce of te wel het kerkje bij Pedraces had FredFred vandaag voor ons op het program gezet, een behoorlijk eind skiën.
Onderweg wat lichte sneeuw maar niet te koud en goed zicht, de koffie stop was in de berghut Brancia, een gemoedelijke geriefelijke hut zo halverwege de trip.
Eenmaal terplekke de laatste 150m omhoog gelopen, de ‘verplichte’ klim naar het kerkje waar de liefhebbers hun devotie konden botvieren.
Hierna snel naar beneden geskied voor het hoogte punt van de dag, de lunch.
Zijn de porties normaal al niet gering, hier waren ze extra groot, zo groot dan Agie en Kees het letterlijk en figuurlijk niet konden behappen.
De ‘grote eter’ van onze groep (hij heeft meerdere pseudoniemen maar we hanteren in dit verhaal ‘de grote eter’), hielp ze er echter graag van af, zodat alle bordjes afwasmachine fähig werden achter gelaten.
Zoals gewoonlijk waren we (te) laat terug, in de verte stond de lift man druk te sticuleren dat we ons moesten reppen anders zou hij de lift stop zetten, we haalden het net…!
Die avond was de bar dit maal drukker bevolkt dan anders, grappa’s, amaretto’s, grand marnier’s en meer van dit soort hardcore liquor drankjes verzorgden voor een extra uitgelaten stemming, het was zeeeer gezellig!
Tijdens de geanimeerde gesprekken leer je elkaar beter kennen, je komt meer van elkaar te weten, hebben we het heden ten dage vaak over de ‘weaky leaks’, deze gesprekken staan bekend als de ‘bar leaks’. Wat doe jij eigenlijk is een van de meest gestelde vragen, met soms verrassende uitkomsten alhoewel ik moet toegeven dat het meest gehoorde antwoord op die vraag het simpele “ik doe niets meer” is.
Ons gezelschap vormde hierop geen uitzondering, niet echt een dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving, de meeste hebben hun schaapjes al lang en breed op het droge, enkelen echter waren nog druk in het arbeidsproces alhoewel ze mij in vertrouwen vertelden dat ze (al) aan het afbouwen waren.
Het meest opmerkelijke (en voor mij intrigerende)beroep wat ik die avond tegen kwam was dat van ‘borstel en bezemstelen verkoopster’, … hier moest ik meer van weten.
In de navolgende (vertrouwelijke gesprekken) werd mij verteld dat dit niet zo maar borstels en bezemstelen waren, zeker niet, met name de bezemstelen waren een verkoop hit, ze liepen bijzonder goed. Op mijn onnozele vraag waarom werd (op fluistertoon) verteld dat de verkochte bezemstelen van zeeeeer hoge kwaliteit waren, ze waren zo mooi, zo glad, zo gepolijst, echt top of the bill in bezemstelen land. Terwijl normaliter het merendeel van de klanten in deze borstel en bezemstelen shop van het vrouwelijk geslacht zijn, zijn echter deze hooggekwalificeerde bezemstelen in trek bij voornamelijk de mannelijke klanten!, kwam het door de vele borreltjes, ik begreep er niets van!

Vrijdag 21 januari, nu echt naar de Marmolade, een reus van 3343m hoog. Daar het de laatste dagen beduidend frisser was geworden, steenkoud is wellicht een betere omschrijving, had iedereen wat extra kledingstukken aangetrokken, achteraf een wijs besluit.
Harry was inmiddels ook weer van de partij zodat de groep weer compleet was.
De trip bleek een koude aangelegenheid te zijn en Elly gebruikte de laatste stop om haar koude voeten te warmen aan een kachel in de Fredorola Hütte, juist aan de voet van de Marmolade.
De warmte van de kachel hielp wel, maar niet genoeg, gelukkig ontpopte Jan zich als (voet)masseur en reeds na enkele minuten kwam de kleur op haar bleke voetjes (en wangetjes) weer terug, de tijd was nu aangebroken om weer verder te gaan.
Na deze (massage/opwarm)stop via 3 gondels naar de top, hier stond een vrij strakke bries bij een temperatuur van min 21°C, brrr!
De afdaling daarna viel ook niet mee, de bewolking op die dag zorgde voor een vreemd contrast zodat we allemaal blij waren dat we heelhuids beneden arriveerden.
Hierna totaal verkleumd richting ‘huis’.

Zaterdag 22 januari, alweer de laatste dag en bijna traditie getrouw naar de Seiseralm dus met de bus. Het weer was werkelijk stralend maar bij aankomst op de Florian piste stond de thermometer op min 13°C. Hierna enkele malen de Florian af, een super mooi geprepareerde piste waar iedereen zich een wereldkampioen waant. De koffiestop genoten in de Tirler hut, bekend van ‘das Blinddarmduo’ wat wij voor het gemak het ‘Duo Blindedarm’ noemen.
Na de koffie stop richting Goldknopf, ook een mooie piste maar ook een met een SPEEDTRAP.
Dit is een afdaling waar je je naar beneden moet storten en je snelheid wordt dan elektronisch gemeten. Ik kon de verleiding niet weerstaan en dook (nadat ik even Jan’s helm had geleend) de steile helling af.
De teller bleef nu op 91.19km/h steken, een kleine verbetering ten opzichte van mijn vorige record, mijn ski’s gaan gewoon niet harder!
Hierna via de brede op ‘autobahen’ gelijkende pistes richting lunch, (te) grote pizza’s besteld om daarna nog wat rondjes te maken alvorens de terugweg te aanvaarden.
Het einde van een heerlijke skivakantie die door de humor, ongein, onzin, flauwekul, rare grappen een hoge therapeutische waarde heeft, kortom, een echte aanrader als u in een winterdip zit.

Henk Buis

Plaats een reactie