Column: Hert!

We naderen onze eindbestemming en dat wordt weleens tijd ook, want de dag was lang en vermoeiend. Je hebt tenslotte zin in skiën maar niet per se in een lange autorit.

Reisdag

Natuurlijk moet je instelling zijn dat je vakantie begint als je in de auto stapt, maar er zijn van die dagen dat dat niet lukt. Uit je werk rollen voor een shorttrip en in de auto gaan zitten met je hoofd vol notulen, werkstaten en vergaderstukken, je komt er niet goed mee in vakantiestemming. En de hele dag turen naar zwiepende ruitenwissers en aanschuiven bij ander autoblik werkt ook niet bevorderend. Zelfs de opdoemende bergwereld verborg zich voor mijn vakantiegevoel in mist, regen en laaghangende bewolking. We doodden de tijd met het voeren van afwisselend goede en melige gesprekken, het meeblèren met oude hits en het leegeten van twee zakken chips. Maar het verlangen naar het eind van de reis bleef.

Winter!

Als we de Fernpas hebben bedwongen in zware mist en natte sneeuw, komen we in een andere wereld. Een witte wereld waarin een waterig zonnetje schijnt. Een dun laagje sneeuw geeft ons het gevoel dat we de winter zijn binnengereden. Het vakantiegevoel wordt wakker. We strekken onze stijve spieren en kijken reikhalzend uit naar de eerste skipistes. Als we Sölden binnenrijden stellen we likkebaardend vast dat het er diep winters is. Nog even en we zijn er. Obergurgl here we come!

In het licht van de late middag rijden we de Gletscherstrasse voorbij, op weg naar onze eindbestemming. Het schemert, de weg stijgt langzaam en het pak sneeuw wordt steeds dikker. Die aanblik zorgt ervoor dat de werkstress het verliest van de voorpret; het weerbericht belooft een paar mooie koude dagen en de zin in wintersport wordt tastbaar in de auto. Ik bedenk me dat ik zin heb in een groot glas bier en dan ik vervolgens een kwartier onder een warme douche ga staan. En daarna lekker aan tafel. We gaan er een mooie eerste trip van het jaar van maken.

En dan….

En dan…… komt er vanuit het niets, vlak voorbij Zwieselstein, pal voor een bocht, een hert uit het struikgewas. Het is dat de berm steil is en het dier dus omhoog moet klimmen om de weg te bereiken, anders waren we kansloos. Was de berm vlak geweest, dan had het de auto in volle vaart geraakt. Nu schrikt het dier net zo hard van ons als wij van hem; het geraas van de auto en de lichten doen hem in volle vaart terugschrikken. Die actie, gecombineerd met de tegenwoordigheid van geest van de bestuurder, die net op tijd het stuur omgooit, voorkomt een botsing. Het hert stuitert of valt terug de bosjes in, de helling af. De schreeuw die we geven blijft nog even hangen in de auto. Dat scheelde niet veel… Na de bocht stappen we maar even uit om te kijken: er is geen spoor meer te bekennen van het hert en de auto is onbeschadigd.

We staan in de stilte van de schemer en tellen onze zegeningen.
Het hert klopt ons nog in de keel…