Column: De Hel

We slaan de buitendeur achter ons dicht en stappen het weggetje op dat langs “ons” wintersporthuis loopt. De sneeuw knerpt onder onze voeten.

Wachten op het weggetje

We moeten even wennen aan de vinnige kou en kruipen in volle winterbepakking al lopend tegen elkaar aan. Na 20 meter komt één van ons erachter dat ze iets vergeten is. Dat betekent vertraging, want ons appartement ligt op de bovenste verdieping en er is geen lift. Al wachtend kijken we naar de lichtjes van het dorp dat beneden ons ligt. We zien de lichtsporen van de bully’s die op de berg hun werk doen. Morgen weer goeie pistes, constateren we met voorpret.

Glijden of niet?

Als we weer compleet zijn lopen we naar beneden, richting dorp en richting restaurant. Nou, lopen… het is meer glijden, want de pas gevallen sneeuw is al platgereden en het weggetje is goed glad. Soms strooien ze er steentjes op. Maar de verse laag sneeuw heeft alles bedekt. Die steentjes zijn trouwens heel onhandig als je er van af skiet… wat we soms doen als we van de piste naar huis skiën. We zien het maar als een extra uitdaging aan het eind van de dag. Soms kan dat niet, want er is dan gestrooid, of het asfalt komt er door of er komt een auto omhoog. Het is altijd uitkijken. Het alternatief is: van de ski’s af en lopen. Uitermate ongemakkelijk, want het is best steil. De ski’s boven laten kan ook niet want er zijn geen lockers bij de lift waar we de skidag altijd eindigen.

Pain in the ass

Het weggetje is sowieso een pain in the ass, zoals mijn zoon een keer hartgrondig zei. Naar beneden glijden mag dan een ding zijn, naar boven lopen is helemáál onaangenaam. Met al je spullen steil omhoog. Lekker dan. Het mag dan misschien maar 600 meter zijn, het voelt als drie kilometer. De skidag begint altijd met mopperen en hijgen. Er is altijd wel één van de kinderen die een stok laat vallen die vervolgens fijn naar weer beneden glijdt, er is altijd wel iemand van ons negenkoppige gezelschap die wat vergeet en terug naar beneden moet (en daarna weer vloekend omhoog) en er is altijd wel iemand die wil pauzeren en hijgend roept dat het nú genoeg is! Kortom; het is niet verbazingwekkend dat ik het weggetje al op de tweede dag van de vakantie hernoemde in: De Hel.

Ongemak

Die naam is blijven hangen. We komen hier al drie jaar en De Hel heeft een plek in ons vocabulaire veroverd: “Wie wil er even naar de winkel voor een pak melk? Geen denken aan; voor een pak melk De Hel trotseren? Of: “Pap, ik ben mijn handschoenen vergeten bij de verzamelplaats van de les, wil jij ze even halen? Ik ben véél te moe voor De Hel”. Een speciaal moment is altijd als we ’s avonds na het restaurant met volle buiken het onderste stuk van De Hel moeten nemen naar onze locatie. Er wordt wat afgepuft.

Slechte herinneringen

Dat we een keer met volbepakte auto gestrand zijn onderaan De Hel omdat het zo glad was dat we zelfs mét kettingen niet omhoog kwamen heeft de populariteit van het weggetje niet vergroot. Moesten we alles beneden uitladen en omhoog het huis in dragen. Het weggetje was ook het decor van een andere traumatische gebeurtenis; ik ben eens op weg naar het restaurant onze zojuist volgestorte huishoudpot verloren (dit was voor het betalen met de pas gebruikelijk werd). We kwamen er achter toen we moesten betalen in het restaurant. De mensen die achter ons hadden gelopen op het weggetje zaten in dat zelfde restaurant. Toen ik vroeg of ze een portemonnee hadden gevonden, wisten ze van niks. Het erge was dat ik voelde dat ze logen. Maar ja, ik kon ze moeilijk gaan fouilleren.

We zijn over de financiële tegenslag gauw heengestapt, maar het verhaal was geboren: ”Papa heeft de pot verloren op De Hel”. “Geeft het geld maar niet aan Ruud, want dan ligt het straks op De Hel”. Nou ja, ik heb een brede rug.