La Grave: extreme offpiste ervaring

Stel je voor, een traditioneel bergdorp zonder hoogbouw aan de voet van de 3.984 meter hoge La Meije. Geen massatoerisme, geen kinderweides, alleen maar ongeprepareerde afdalingen. Een freestyle walhalla…

Koningin Meije
Het bergdorpje La Grave ligt in de Hautes Alpes aan welhaast de bekendste berg van het Massif des Ecrins: de La Meije, door de bevolking ook wel Koningin Meije genoemd. Het is een prachtig, woest en ongerept gebied en vanuit La Grave kun je met de enige kabelbaan die het gebied rijk is naar 3.200 meter hoogte.

La Grave
La Grave doet aan als een gemoedelijk Frans dorpje, liggend op de weg richting de grote skigebieden. Vanuit mijn hotel heb ik een prachtig uitzicht op de Meije en de kabelbaan. Het hotel ademt de sfeer van backpacken, extreme sports, leven voor de bergen, leven voor het extreme. Rastafari’s, corpsballen, oude Franse tanige berggidsen, ieder type mens loopt er rond, maar allemaal komen ze voor maar 1 ding: Koningin Meije bedwingen.

Bij binnenkomst in het hotel worden we hartelijk verwelkomd door een jongen behangen met klimmateriaal en schoenloze voeten. Of we net zijn aangekomen, wanneer we de bergen ingaan en wat onze plannen zijn. Wij antwoorden, hij reageert: “Cool. I see you guys tonight at diner.” Een ongedwongen sfeer dus, dat begint goed.

Morgenochtend is het zover, dan gaan we Koningin Meije bedwingen!

De voorbereiding
Na een stevig ontbijt lopen we richting de kabelbaan waar onze gids al staat te wachten. De goede man heeft een bruin verweerde kop, een rood opgeknoopt sjaaltje rond zijn nek en hij rookt onafgebroken sigaretten. Een glimlach tooit zijn gelaat en enthousiast begint hij veiligheidsinstructies te geven. We krijgen allemaal een tuigje met klimhaken, een lawinepieper, een prikstok en een schop. Broodnodige voorbereiding, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat in de week hiervoor 2 snowboarders om het leven zijn gekomen bij een lawine. De poeder, de extreme weersomstandigheden en de ruigheid van het terrein vergen dat je goed voorbereid op pad gaat.

When you go up…
Opgetuigd en wel stappen we de kabelbaan in. Er is de afgelopen week weinig sneeuw gevallen wat zowel een nadeel als een voordeel kan zijn. Nadeel is dat er een stuk minder te poederen valt, voordeel is dat hierdoor de afdaling wat makkelijker is, aangezien er op een natuurlijke manier geprepareerd is door de afdalende skiërs en boarders van afgelopen week.

Eenmaal boven blijkt het zonnetje uit het dal plaats gemaakt te hebben voor een typische gletsjerwind, stuifsneeuw en een zicht van maximaal 1 meter.

You must come down!
De adrenaline giert inmiddels door mijn lichaam en wij volgen de gids tussen twee smalle skistokken door. Een hels stijl stuk en verder is niets te zien: we zijn begonnen! Het eerste stuk zoeven we door een laag poeder van zo’n 20 centimeter en ondanks het slechte zicht en de snijdende wind is het een heerlijk begin van de dag. Mijn kuiten staan inmiddels strak en mijn bovenbenen zijn tot het uiterste gespannen als we linksom een bergkam gaan en de wind wegvalt en er weer zon en dus goed zicht is.

Het uitzicht is werkelijk magnifiek en op compleet heldere dagen kun je zelfs de Mont Blanc zien.

IJs & Snowboard: een ongelukkige combinatie
Nadat we even tot rust zijn gekomen vervolgen we onze spectaculaire afdaling. De afdaling kenmerkt zich door een veelvoud aan typen sneeuw en stijlgraden. Hellingshoeken van een graad of 70 (denk hierbij aan La Mur, De Harakiri, etc.) tot breed glooiende weides en van poeder, gladgestreken ‘pistes’ tot zeer ijzige stukken.

Ik ben de enige snowboarder in ons midden en daar waar ik behalve keihard werken nog geen problemen heb ondervonden gaat het mis op een groot ijzig stuk. De gids wijst ons waarheen we ongeveer moeten gaan om weer op normale sneeuw uit te komen. De skiërs pakken de ijshelling wonderwel zonder kleerscheuren. De snowboarders onder ons weten het wel, maar voor de mensen die nog nooit gesnowboard hebben: een snowboard op ijs heeft geen grip. Recht naar beneden kan uiteraard, maar wil je gecontroleerd afdalen dan is ijs killing voor een veilige afdaling. Enfin, ik kwam, ik zag en ik lag in een vrij rap tempo een meter of 50 lager. Op brandende billen na, was ik verder helemaal in orde en wij vervolgden onze trip downhill.

Bosafdaling
Na de ijswand van de Meije gepasseerd te hebben kom je vrij snel in het bos terecht. Een prachtige afdaling, zeer technisch, maar geweldig! Ook hier lagen al veel sporen van ons voorgegane skiërs en boarders, maar het is geweldig om tussen de bomen door te zoeven. En denk nu niet dat ik bedoel op een brede piste tussen de bomen door; neen, je gaat hier werkelijk door het bos, waar bomen elkaar binnen een straal van twee meter van elkaar bevinden. Super!

What else?
Gesloopt, maar voldaan togen wij terug in La Grave neer op het terras van het hotel. De middagzon liet zich zien, het bier smaakte heerlijk en de fromages en saucages vonden een snelle weg naar binnen. Een topdag en La Grave/La Meije is werkelijk aan te raden. Let op: het is wel een gebied voor gevorderden!

Wat kun je nog meer doen in La Grave? Parapenten, mountainbiken, wandelen, raften, canyoning, vissen, enzovoorts!

Meer info: http://www.lagrave-lameije.com/