Wat maakt wintersport zo bijzonder?

De totale focus die je nodig hebt bij het boarden zorgt ervoor dat mijn hoofd verder compleet leeg kan zijn.
Bij off piste goed de sneeuw bestuderen, de lijnen zien, je vervolgens in het ‘onbekende’ storten en dan je eigen grenzen iets verleggen.
Daarnaast natuurlijk de natuur, rust, vrienden en familie.

Prachtig!!!

All of the above en bovendien: midden in de winter een hele week de hele dag BUITEN zijn. knap je ongelooflijk van op na al die weken binnen vertoeven: zuurstof en Uv-licht tanken.

Leuk topic, maar ook wel een beetje vragen naar de bekende weg :)
Ik denk dat er weinig discussie over zal ontstaan.

Maar draai het eens om: wat heb je minimaal nodig om aan je verslaving te kunnen voldoen?

Bergen en redelijke sneeuw lijkt me een minimum vereiste, maar is dat voldoende? Een strakblauwe lucht met een zonnetje wil iedereen ook wel, maar dat heb je niet voor het zeggen. Dat is daarom meer de ‘kers op de taart’.

Persoonlijk vind ik het gezelschap erg belangrijk. Ik zou niet snel met alleen mijn gezin op wintersport gaan. Het is voor ons meer een groepsgebeuren geworden. Om dezelfde reden hoef ik ook niet van half 9 tot 5 uur op de piste te staan en het aantal afgelegde kilometers interesseert me al helemaal niet.

Dus ja, wat maakt nou werkelijk het verschil met iedere andere vakantie? Want met een leuk gezelschap naar de camping in Zuid-Frankrijk is dan hetzelfde.
Ik denk dat de magie van de bergen, dat je je zo klein maar vrij voelt in een machtige omgeving uiteindelijk de grootste gemene deler voor iedere wintersporter is.

Maar wat heb je daarna nou nog minimaal nodig om het bijzonder te maken?

Je hebt hier die grauwe wintermaanden achter de rug, je wilt wel schaatsen maar het kan niet, de ene druilerige dag rijgt zich aan de volgende. Je gaat in het donker de deur uit en komt met het donker weer thuis. Je hele gezin is een beetje chagrijnig van het binnenzitten. Dan ga je 1000 kilometer in de auto zitten, met een beetje geluk (voor het extra effect straks) sta je een paar keer vast voor zo’n ellendige Baustelle. Je rijdt München voorbij en ziet in de verte de Alpen liggen en je spot de eerste sneeuw. Je weet dat het nog maar 200 kilometer rijden is en dat dat door de bergen gelukkig nog even duurt. Want die tocht als je van de snelweg af bent, is het prachtige papiertje om een heerlijk snoepje.

Het eerste deel door de bergen is nog niet zo spectaculair, maar dan… we rijden de pas over, door de tunnel en laten de drukte achter ons. Het heeft net gesneeuwd en het uitzicht is fantastisch. We stoppen om van de geur te genieten. Zo fris en schoon, de sneeuw knispert onder m’n Sorels, ik moet tegen m’n kind zeggen dat haar jas dicht moet "ja maar de zon schijnt’. In de diepte zien we de rivier lopen die dit dal heeft uitgesleten en aan de andere kant een rotsachtige wand. Een prachtig panorama voor ons van witte bergen, mooie beschilderde huizen en een stralende zon in een helblauwe lucht. We geven onze dochter nog een krentenbol en stappen weer de auto in om het laatste half uurtje te rijden. We kronkelen door de bergen, achter een tractor met een Alpenmilch-tank op de aanhanger. Bij elke bocht horen we vanaf de achterbank: ‘ik zie Heidi!’ (de eigenaar van het hotel). We zien de liften en pistes over de besneeuwde bergen lopen en over de bomen ligt een laag poedersneeuw zoals onze lieve Heer dat enkel in Oostenrijk weet neer te vleien. Op de achtergrond horen we dat Frederique zingt dat haar hart het niet aankan. Ik voel me volmaakt gelukkig.

We rijden de laatste bocht uit en daar staat ons geliefde hotel. Precies zoals we het vorig jaar achterlieten maar toch mooier dan we ons herinneren. We stappen de hotelbar binnen waar alles precies kneuterig genoeg is. De Stammtisch staat gereserveerd, we worden hartelijk begroet en de kelner zet een biertje, Schiwasser en een kop thee neer. Ja, het heeft vreselijk gesneeuwd de afgelopen weken, maar de komende week wordt het immer Sonne. Onze familie druppelt één voor één binnen en er worden gedurende de avond plannen gemaakt. We zijn bij elkaar branden een kaarsje voor wie er niet bij kan zijn en gaan een lekker nachtje slapen.

Het is nu al goed en we hebben nog geen meter geskied. We moeten dat drama nog door van skies huren, skilessen regelen, passen kopen, maar we doen het met liefde omdat het de laatste horde is die genomen moet worden voor we de bergen in kunnen. Als we de gondel uit stappen, doen we onze skies aan. De eerste bochtjes nog wat onwennig, maar al snel weten we waar we 1000 kilometer voor gereisd hebben en waar we elk jaar onze spaarrekening voor plunderen. Het gekraak van de verse sneeuw, de geur van zo’n versbesneeuwde berg, het mooie landschap, het zonnetje, het vooruitzicht op een pauze in een gezellige Stube en dat je jezelf met souplesse door de sneeuw voelt zoeven.

Veel te veel woorden, niemand die de moeite neemt om het helemaal te lezen, maar dat is het dus. Kan niet in één woord. Aan het einde van de middag maken we de cynische grap dat de ontspanning die je voeten voelen als je je skischoenen uitdoet de hele exercitie de moeite waard maakt. Iedere skiër kent dat gevoel wel. Gedurende de dag heb je er geen erg in dat je voeten afknelt om contact met je skies te voelen, maar mén, je skischoenen uit doen is een goede afsluiting van een hele dag skiën!

Helemaal, met een glimlach gelezen @Superskier :). Het doet me denken aan de tijd, nog niet eens zo gek lang geleden, dat ik gewoon ging, geen weerbericht bekeken, geen sneeuwrapport gezien. De auto uitstappen, de frisse kou op je gezicht voelen en de geur van brandende houtkachels brachten je direct in de juiste stemming. Er lag altijd meer dan genoeg sneeuw en het beeld van een vrolijke hoteleigenaar die je met een grote lach komt vertellen dat het de hele week Kaiserwetter gaat worden is ook heel herkenbaar.

Mooie stukken al gelezen! Het gaat mij ook om de combinatie van alles wat je met de wintersport mee maakt en tegen komt, daar hoort helaas ook de te lange autoreis, vol bepakt, bumper aan bumper, wachtrijen bij de tankstations om dan uiteindelijk het dal in te kunnen rijden en de bergen met pistes voor je te zien. Mijn bestemming kent helaas geen eindeloos aantal haarspeldbochten zoals in Frankrijk, dat vind ik ook altijd geweldig! En dan het geknisper van de sneeuw onder de schoenen en snowboard, gewoon heerlijk. Dan maakt het niet meer uit wat voor weer het is, ook met zware sneeuwval zul je mij op de berg zien spelen! En deze winter voor het eerst met mijn dochter de sneeuw in, zij zal met dan een leeftijd van 5 mnd nog te jong zijn om er echt van te genieten, maar dat mijn ouders dan maar voor haar!

De besneeuwde bomen en bergen is supermooie natuur,
je bent actief bezig,
geniet als het kan smiddags van een zonnetje bij de lunch,
kan eind van de middag lekker feesten bij de apres-ski,
savonds nog een borrel of spel in het appartement of hotel.

Wat wil je nog meer?!

Voor mij - ons - is het de combi van een week met vrienden en vriendinnen leuke dingen doen. In een mooie omgeving, sportief en actief zijn, lekker eten en veel lachen. Tijdens een week wintersport denk je geen moment aan werk of andere dagelijkse dingen. Daarom is het zo leuk !

SKIEN: TOTALE VRIJHEID