Column: Tina

Ruud op 25 december 2019· 9 reacties

null

We zijn de eerste gasten aan het ontbijtbuffet. Dat is zeker niet iedere dag zo, maar vandaag worden we geacht al vroeg klaar te staan voor het hotel, want we gaan een flinke tocht maken. Keurig op tijd staan we allemaal bij de ophaalplaats, waar ons busje al klaar staat. Wie ook klaar staat is Tina, onze energieke begeleidster van de plaatselijke VVV.

Op naar de piste

Als alle ski’s en boardjes zijn ingeladen en we op het punt van vertrekken staan, komt één van ons er achter dat hij zijn zonnebril vergeten is. Hij is nog niet terug of Tina rent nog even het hotel in om iets te regelen. Na een paar minuten stapt ze, druk pratend in haar mobieltje, weer in. We vertrekken. Er wordt overlegd over de indeling van de groep. Onze groep is gemengd, zowel qua nationaliteit als qua kunnen. Gisteren waren we in drie niveaugroepjes verdeeld: drie Engelsen kregen les, er was een lichtgevorderd groepje Engelsen dat met Elena had geskied, en Tina had een gemengd Nederlands-Engelse groep gevorderden onder haar hoede genomen. Dat hebben we geweten, want Tina houdt van doorskiën. Niet bij te houden af en toe.

null

Gaan met die banaan

Bij de lift aangekomen, blijkt welk dagplan er gemaakt is; Rose en Anne, twee van de lichtgevorderden bleken gisteren goed genoeg te skiën om vandaag met ons de tocht te gaan doen. Omdat het groepje dan best groot wordt, komt Elena als tweede begeleidster mee. Boven aangekomen wordt het groepje geformeerd; Tina zal voorop skiën, Elena achteraan. De twee lichtgevorderden in het midden. Tina voegt er met een lachje aan toe dat wij maar gewoon lekker moeten skiën en haar in de gaten moeten houden. Wij lachen vriendelijk terug, want we herinnerden ons hoe het gisteren ging: we kwamen uit een lift, groepeerden ons, redderden handschoenen en andere spullen, stonden even te kletsen of rond te kijken en dan zei Tina “Kom op, we gaan skiën!”, om er vervolgens vandoor te schieten. Wij doken erachteraan, zonder haar nog in te halen. Op een strategisch punt stond ze dan even te kijken of we eraan kwamen, om er weer monter vandoor te stuiven. Af en toe stond ze er ook niet, op zo’n strategische plek. Dan gokten we zo’n beetje waar we heen moesten.

Skibeest

Nadat we een ochtend samen hadden geskied, waarin Tina het vertellen over het skigebied en de bergwereld had afgewisseld met de pistes afknallen met ons in het kielzog, hadden we tijdens de lunch vrolijk vastgesteld dat we haar niet de gemiddelde VVV-dame vonden. Even vrolijk had ze geantwoord dat ze dat wel vaker hoorde en dat ze simpelweg te dol was op sportief skiën om te gaan trutten op de piste. Ze legde uit dat ze echt wel goed keek naar het niveau van de skiërs die ze mee kreeg. Met skiërs als wij kon er goed doorgeskied worden. Wij hadden er geen bezwaar tegen, maar het was wel bijzonder. De middag verliep als de ochtend; knallen maar! Het was geweldig, maar het nadeel was wel dat je het bijna niet kon veroorloven even een foto te nemen of het uitzicht te bewonderen. Bij de borrel aan het eind van de dag zei één van de skicollega’s dat hij haar een “skibeest” vond, waar ze om moest schaterlachen. Wat een type, die Tina.

null

Wat is dit voor een groep?

Tijd om te mijmeren over gister is er deze ochtend intussen niet, want onze tocht begint. De ribbelpistes liggen er vroeg in de ochtend heerlijk bij en we genieten volop van de eerste afdalingen. Daarna wordt het heel bijzonder. Eerst raken we Rose kwijt, wat vreemd is, want Elena heeft haar als hekkensluiter niet zien gaan. Later zal blijken dat ze in de verkeerde stoeltjeslift is gestapt. Na wachten en bellen, gaat Elena op zoek. We skieën verder, maar op de volgende afdaling raken we de twee Engelse snowboarders kwijt, die een beetje langs de kanten van de pistes speelden, waarbij ze, naar later blijkt, daarbij toch een cruciale afslag over het hoofd zien. We stranden bij een gondel, waar Tina tot onze hilariteit uitroept: “Wat is dat toch met deze groep? Iedereen raakt maar kwijt!”

Weer samen

Omdat het wachten op de Engelsen best lang duurt en ze ook hun mobiel niet beantwoorden, spoort Tina ons aan met de gondel omhoog te gaan en alvast een afdaling te doen. Dat doen we tot ons grote genoegen, wat het is een heel fijne zwarte, maar ongelofelijk genoeg slaagt één van ons erin een afslag te nemen naar een rode. En we hadden in de lift nog gegrapt dat we wel goed bij elkaar moesten blijven. Tina’s reactie laat zich raden; een flinke schaterlach. De snowboarders hebben inmiddels gebeld. Er is afgesproken dat ze zelfstandig naar de lunchplek zouden komen. Tijd om verder te skiën, inmiddels met 5 groepsleden minder. Twee afdalingen later zien we tot onze stomme verbazing opeens Rose, die kalm haar bochtjes maakt en lachend weer aansluit. Haar mobiel was leeg en toen had ze besloten gewoon maar de bordjes te volgen.
Na een paar heerlijke afdalingen komen we bij de hut waar we gaan lunchen. Daar zitten de twee snowboarders al te wachten. We schuiven net aan tafel, als Elena zich bij ons voegt. Die wordt juichend ontvangen. We zijn weer compleet! We proosten op het vervolg van de dag; dat we maar bij elkaar mogen blijven.

null

Drankje?

Die middag doen we allemaal ons best. Iedereen let op iedereen en Tina skiet wat langzamer. Dat moet ook wel want Elena skiet vanmiddag niet meer mee en Rose en Anne zijn moe en het is best druk op de piste. We hebben evengoed een geweldige middag. Om een uur of half vier kondigt Tina aan dat we de laatste afdaling doen. Beneden wacht een uitgebreid aangeklede borrel op ons dus gaan we op de laatste afdaling nog even knallen. Volgens Tina kan het niet missen. We zetten af en schieten naar beneden. De heerlijke afdaling komt uit op een knooppuntje bij een hut waar Sweet Caroline uit de speakers schalt en veel mensen staan. Ik hou gang en kies op goed geluk één van de drie pistes die naar beneden leiden. Aan het eind van de afdaling zie ik Tina staan. En niemand anders. Als er na tien minuten nog niemand is concluderen we dat ze allemaal de verkeerde piste hebben genomen. “Zal ik maar alvast een drankje bestellen?”, probeer ik…

Ruud
droomt het hele jaar van witte bergen. Altijd bezig met het plannen van nieuwe trips, blogt hij over wintersport wetenswaardigheden.

Plaats een reactie

Van zo’n verhaal wordt ik vrolijk 's ochtends. Dank je Ruud. In gedachten ski ik mee en neem ook ik de verkeerde afslagen…

Hahaha, herkenbaar… wij skien ook vaak met een man/vrouw of 10 en hebben een praktische regel: 10-20 meter BOVEN een splitsing ff wachten op de rest. Stopt er iemand kort na/onder een splitsing, dan gaan we steevast de andere kant op en vragen die persoon een stuk(je) terug te klimmen… dan leer je snel af :-). Werkte trouwens in de tijd zonder mobieltjes/gps beter dan nu…haha. Fijne kerst allen !

Paulr

Niemand bekend met de Duitse reclame? Tina! Was kosten die…

En daarna zoop Tina je helemaal onder de tafel?

En daarna zoop Tina je helemaal onder de tafel?

DrPhil op 25 dec 2019 10:18

En daarna? 🤔

Bla, bla, bla.

En daarna zoop Tina je helemaal onder de tafel?

DrPhil op 25 dec 2019 10:18

En daarna? 🤔

bartvwg op 25 dec 2019 12:14

Ik denk dat Tina mij wel onder tafel zou drinken 😏.

Blogger, skiër, verslaafd :-)

@Paulr geniale oplossing, hahaha

Mooi verhaal, @Ruud

Uitrusten doen we thuis wel!

En daarna zoop Tina je helemaal onder de tafel?

DrPhil op 25 dec 2019 10:18

En daarna? 🤔

bartvwg op 25 dec 2019 12:14

@bartvwg
'T is wel Kerstmis hé. 🤔
Fijne trip volgende week. 👍

Born to run. B.S.

@RFKANGOO maakte jij ook deel uit van die groep?😁

LA NORMA😍☃️
Sneeuwalarm

Ontvang gratis een sneeuwalarm per e-mail van jouw bestemming in aanloop naar je wintersport vakantie! De meldingen stoppen automatisch na je vakantie.

Plaats een reactie