Interview: een berg van 8000 meter hoogte afskiën

Rogier op 08 maart 2020· 10 reacties

Erg hoog in de Himalaya op de Nanga Parbat!
Erg hoog in de Himalaya op de Nanga Parbat!

Verborgen achter de marketing overkill van zwaar gesponsorde ski- en snowboardprofs zag ik deze zomer een klein berichtje in een Frans bergsporttijdschrift. Toerskiërs Boris Langenstein (33) en Tiphaine Duperier (30) hebben de 8.126 meter hoge Nanga Parbat, bijgenaamd ‘Killer Mountain’, geskied. In de medialuwte, zonder dragers en zonder hulp van wie dan ook. Mijn interesse was gewekt. Ik bezoek ze in Bourg-Saint-Maurice waar ik hartelijk word begroet door beide bergmensen.

Hoe zijn jullie op het idee gekomen om op zulke hoge bergen te skiën?

Tiphaine: “Ik heb altijd al de droom gehad om dit soort bergen te beklimmen, en op ski’s ben je in de afdaling sneller en dus veiliger. Maar het is bovendien zoveel leuker. Voor mij was het een compleet logische keuze! Te voet trekt mij gewoon niet.”
Boris knikt instemmend: “Het is gewoon geweldig om in dit soort terrein op ski’s onderweg te zijn. En ik ben eigenlijk altijd op zoek naar mooie afdalingen. Dus de Nanga Parbat was ideaal, hier kun je 4.000 meter non-stop skiën vanaf de top, een droom toch?”

null

Het is een continue zoektocht tussen genoeg sneeuw om lekker te skiën en niet te veel sneeuw vanwege lawinegevaar

Was de lengte van die afdaling een reden om voor deze berg te kiezen?

Boris: “We houden er gewoon van om hoge bergen te skiën en na een eerste kennismaking met Pakistan, waar we vanaf de Laila Peak (een iconische berg, red.) skieden, wilden we graag terug. Een geweldig land met zeer vriendelijke mensen.”
Tiphaine met een grote glimlach: “En we vonden de Laila Peak (6.096 m) iets te kort, we wilden graag langer kunnen skiën. De Nanga Parbat leent zich er goed voor in vergelijking met veel andere achtduizenders. Er ligt veel sneeuw op deze berg.”

null

Nanga Parbat wordt ook wel ‘Killer Mountain’ genoemd. Hoe gingen jullie om met het gevaar?

Boris: “Zo gevaarlijk is deze berg niet, die bijnaam komt uit de jaren twintig van de vorige eeuw. Hij is niet bijster steil en we passeren niet vaak onder ijstorens. Gewoon goed te skiën dus. Het grootste gevaar zijn lawines. Om te acclimatiseren hebben we eerst de berg Spantik geskied. Deze zevenduizender was vele malen gevaarlijker dan de Nanga Parbat. We klommen hier over een graat waar aan de ene kant overhangende sneeuwluifels onder onze voeten weg konden breken en aan de andere kant de helling steil genoeg was voor lawines. Het is een continue zoektocht tussen genoeg sneeuw om lekker te skiën en niet te veel sneeuw vanwege lawinegevaar. Daartussen laveren wij.”
Tiphaine: “Ik heb niet het idee dat we te grote risico’s hebben genomen. Geen enkele berg is een groot risico waard. Als het gevaar te groot is, ga ik gewoon niet! We maken constant een inschatting van het lawinegevaar. En als we het te gortig vinden dan gaan we gewoon terug.”

Genieten op die enorme hoogte is nog best lastig aangezien je je sensitiviteit verliest. Alles wordt moeilijker en langzamer

Mag je eigenlijk zomaar zo’n berg op?

Boris: “Nee, voor deze bergen heb je een permit nodig, een betaalde vergunning. De Nanga Parbat kost 5.800 euro per persoon om op te mogen. Een derde van ons budget.”

null

Dat is best veel geld, hoe betaal je dit?

Tiphaine: “De expeditie kostte ons ongeveer 15.000 euro per persoon, dit is allemaal eigen geld. Gelukkig heb ik een erg genereuze klant die ik elke zomer gids die ons helpt met deze expedities. Maar verder is het gewoon spaargeld. Dit heeft wel het voordeel dat we precies kunnen doen wat we zelf willen en hoe we het willen. We hebben geen enkele verplichting, naar niemand niet!”

Zoveel geld voor één afdaling?

Boris: “Zo heb ik er nog nooit over nagedacht. Ik hou gewoon van alpinisme en skiën. En dit is gewoon een geweldige manier om bergen te ontdekken.”

null

Veel expedities belegeren als het ware een berg, maar jullie gaan met z’n tweeën. Waarom?

Tiphaine: “Dat belegeren, dat is echt niet mijn ding, zo wil ik bergen niet beleven. Ik hoef ook niet zo nodig in een druk basiskamp te zitten. Dat is niet mijn manier van natuur beleven.”
Boris: “Nee, ik wil niet in een treintje de berg oplopen. Heb je die foto gezien van al die wachtende mensen op Mount Everest? Een echte nachtmerrie wat mij betreft.”

Andere expedities zijn vaak nog bezig met de acclimatisatie als wij al zowat boven zijn

Is jullie manier niet veel zwaarder?

Boris: “Het gaat prima, gewoon lekker met z’n tweeën die berg op. Samen sporen zetten gaat gewoon goed. Vooral met zo’n conditioneel monster als Tiphaine. Maar niet iedereen begrijpt onze keuzes.”
Tiphaine lacht: “Inderdaad, dat levert wel eens problemen op. In het basiskamp wilden andere expeditiegroepen bijvoorbeeld dat wij ook meehielpen met het aanleggen van vaste touwen naar de top. Maar die gebruiken wij niet. Zo’n berg kun je mijns inziens gewoon beklimmen zoals dat in de Alpen wordt gedaan, dus zonder al die poespas. Het is alleen wat langer doorklimmen.”
Boris: “En omdat we goede sneeuwcondities willen voor het skiën, begeven we ons al vroeg in het seizoen op de berg. Hierdoor zijn we echt helemaal alleen; de andere expedities zijn vaak nog bezig met de acclimatisatie als wij al zowat boven zijn.”
Tiphaine: “Ik heb uiteindelijk niet de Nanga Parbatpiek bereikt vanwege een zeer heftige oorontsteking tijdens de tweede toppoging, maar ik beklim bergen liever op onze manier dan dat ik in een rijtje van klimmers aan vaste touwen aangelegd door sherpa’s mezelf omhoog hijs.”
Boris: “Let op, wij bekritiseren niemand en iedereen mag in de bergen doen wat ze willen. Maar wij doen het gewoon zo.”

Hadden jullie geen zware rugzakken omdat jullie geen dragers gebruikten?

Tiphaine: “Dat valt eigenlijk wel mee. Op de Nanga hadden we rugzakken van rond de 21 kilo.”

Hoe zit het met je uitrusting, gebruik je regulier skimateriaal op zo’n hoge berg?

Boris: “Ja, natuurlijk. Het is gewoon skiën. Qua kleding ziet het er natuurlijk wat anders uit door die dikke donspakken, maar ski’s en skischoenen zijn hetzelfde. Schoenen vormen wel een probleem. Deze zijn niet warm genoeg, dus gebruiken we overschoenen. Voordat we ‘s ochtends vertrekken warmen we de schoenen op boven een gasbrander. Mijn schoenen bleken overigens niet sterk genoeg voor de klus. De dag voordat ik naar de top klom, heb ik ze provisorisch moeten repareren door er een gat in te boren zodat de schaal in skistand kon worden gezet.”

Onvergetelijke afdalingen
Onvergetelijke afdalingen

Hoe gaat het skiën op deze hoogte?

Tiphaine: “Onder de 7.000 meter gaat dat best lekker. Daarboven is het letterlijk overleven. Je maakt vijf à zes bochten en dan schreeuwen je longen om zuurstof. Je hart gaat als een malle tekeer. Dan stop je dus weer even en daarna maak je weer een paar bochten. Je kunt ook geen snelheid maken, dat is gewoon te zwaar.”
Boris met een lach: “Rond de 8.000 meter kun je het eigenlijk geen skiën noemen, en al helemaal geen freeride!” Hij grinnikt en voegt toe: “Als je je evenwicht kwijtraakt en je moet jezelf herstellen dan kost dat echt ontzettend veel energie. Je hart lijkt dan wel uit je borstkas te klappen.”

null

null

null

Beleef je er dan nog plezier aan?

Boris: “Ik startte mijn afdaling vanaf de top terwijl de zonsondergang de berg verlichtte. Een echt onvergetelijk moment. Dat is alle moeite en schurende longen zeker waard! Het is de schoonheid van de bergen waarom ik zo graag naar deze plekken ga!”
Tiphaine: “Genieten op die enorme hoogte is nog best lastig want je verliest je sensitiviteit. Alles wordt moeilijker en langzamer. Maar we zien gelukkig nog wel hoe mooi de bergen zijn.”
Boris: “Deze extreme hoogte is heel bijzonder. Het is bijna grappig hoe dit al je gevoelens aantast. Je verliest je honger- en dorstgevoel, en ook maak je soms rare keuzes. Als je daarna weer omlaaggaat, komen al die gevoelens weer gewoon terug.”

Tiphaine, jij bent niet naar de top gegaan maar op Boris blijven wachten?

Boris antwoordt meteen: “Ja, dat was wel een bijzondere keuze, om Tiphaine achter te laten. Het voelde daar trouwens niet als een domme keuze. Maar als ik er achteraf over nadenk, denk ik wel dat de hoogte met deze keuze te maken had. Gelukkig is het goed gegaan.”
Tiphaine: “Na een eerdere toppoging en drie nachten boven de 7.250 meter bleek ik een zware oorontsteking te hebben opgelopen. Ik kon gewoon niet meer door en bleef wachten in een sneeuwhol.”

null

Was het wachten niet te lang?

Tiphaine: “Nee, eigenlijk niet. Ik was moe en heb gewoon geslapen en gesluimerd. Ik heb me geen seconde zorgen gemaakt.”
Boris: “Ik heb nog vijf uur geklommen, ik dacht dat ik het nooit zou halen. Opeens stond ik op het hoogste punt. Ik skiede naar beneden om 17.20 uur in het oranje licht van de ondergaande zon. Ik pikte Tiphaine op en samen skieden we terug naar de tent. Daar sliepen we nog een nacht om de dag erna helemaal af te dalen. Helaas was er een tussenstuk onbegaanbaar vanwege ijs. Daar heb ik nog een flinke val gemaakt. Hier zijn we aan touw afgedaald. Daar baal ik wel van, ik had graag het hele stuk geskied.”

Boven de 7.000 meter is het letterlijk overleven. Je maakt vijf à zes bochten en dan schreeuwen je longen om zuurstof

Kun je de sneeuw op zo’n berg vergelijken met de sneeuw in de Alpen?

Boris: “Omdat het zo ontzettend koud is, glijdt de sneeuw vrij slecht. Ook is deze sneeuw vaak erg hard vanwege de wind. Dit maakt dat je ski wil happen. Het is dus geen makkelijke sneeuw rondom de top. Dit wordt onder de 7.000 meter wel snel beter en dan lijkt het op sneeuw zoals we in de Alpen hebben.”

null

Je brengt op zo’n expeditie ook heel wat tijd door in je tentje. Is dat niet lastig en saai?

Boris: “Wij komen dan net uit ons winterseizoen in Val d’Isère en Tignes, waar we beiden keihard hebben gewerkt als berggids en pisteur. Dus dan zijn die slechtweerdagen dat je binnen zit welkome rustmomenten. Lekker slapen en uitrusten hoort er gewoon bij. Ik vind het heerlijk om samen met Tiphaine Netflix-series te kijken in de tent.”

Ook op 7.250 meter?

Boris: “Hahaha, tuurlijk. Lekker slechte films kijken! Heerlijk!”

Hebben jullie nog andere projecten?

Boris: “Jazeker, er zijn nog zoveel andere mooie hoge bergen te skiën! Maar eerst weer een winter doorbrengen in de Alpen!”

null

Rogier
woont in de Franse Alpen. Als er maar een beetje sneeuw ligt, is hij buiten te vinden, om ons daarna bij te praten.

Plaats een reactie

Mooi!

Prachtig!

Xx10

Indrukwekkend! Doe maar meer van dit soort verhalen voor de zondag morgen.

Mooi verhaal inderdaad. Ik denk dat zij een heel intense reis hebben gemaakt, juist omdat ze niet in expeditie naar boven gaan. Kleine mens in grote natuur… respect hoor!

Samen weg van de kudde, op eigen wijze. Wat een geluk. Nog niet alle mensen zijn afgericht voor universele kantoortuinen. Goed om te lezen.

Mooi verhaal. Gaaf avontuur.
Waarom moeten ze eigenlijk 5800 euro betalen @Rogier ? Krijg je daar nog iets voor terug aan begeleiding/faciliteiten? Anders is het toch wel erg veel geld om zomaar te moeten betalen?

Peter Pos

Dat is een soort van belasting om deze berg te mogen beklimmen. Dat hoort er gewoon bij. Je krijgt er geen faciliteiten voor terug, nou ja de berg ;-)

Click. Click. Peace

Zo dat is dan een duur geintje. En als je niet betaalt… komen ze je dan achterna :-)

Peter Pos

Dan kom je niet in de buurt van de berg. Ik zou er in Pakistan ook geen grapjes over maken.

En dat het land geld verdient aan het alpinisme, ik geef ze groot gelijk eerlijk gezegd.

Click. Click. Peace

Gaaf avontuur en verhaal!

Sneeuwalarm

Ontvang gratis een sneeuwalarm per e-mail van jouw bestemming in aanloop naar je wintersport vakantie! De meldingen stoppen automatisch na je vakantie.

Plaats een reactie