Mijn seizoen in 10 foto's

Elke trip gaat mijn camera zoals jullie weten mee. Er gaat geen dag in de sneeuw voorbij zonder foto’s. Veel van deze plaatjes komen langs op wintersporters.nl. Voor mij zijn er elk jaar een aantal foto’s die er uitspringen. Dit zijn misschien niet eens de mooiste of beste foto’s maar de foto’s die voor mij het seizoen samenvatten. Foto’s die mij laten terug denken aan die geweldige dagen in de sneeuw met vrienden. Net als voorgaande jaren hier een overzicht van mijn seizoen in 10 foto’s! Dit artikel verscheen eerder in Anton. Magazine. Voor iedereen die naar het Freeride Film Festival gaat van wePowder, daar geef ik een lezing over het maken van freeridefoto’s.

Misschien gaat Paasmaandag wel de boeken in als mijn mooiste dag van afgelopen seizoen. Het was niet de diepste dag - die was namelijk in de Queyras een paar maanden daarvoor - maar Paasmaandag was koud, er lag verse sneeuw en het was kraakhelder. Samen met Pierre en Sandra klommen wij op eigen kracht omhoog naar de top ‘Le Rondet’. Een berg waar twee geweldig mooie couloirs op liggen. In het bos onder de berg lag een paar centimeter vers, boven het bos zo’n twintig, in het eerste couloir dertig en in het tweede couloir zo’n veertig centimeter hemelse poeder. Terwijl de heerlijke aprilzon in de noordwand verscheen skieden wij door heerlijke diepe en steile poeder. Zo’n dag dat de highfives niet uit de lucht zijn. Gewoon heerlijk skiën in geweldig mooi terrein waar we ook nog eens helemaal alleen waren. Dit zijn de dagen waar ik voor leef. Als je dan ook nog eens terug komt en thuis op je computer dit soort foto’s terugziet dan kan het niet meer stuk!

Begin januari zat ik samen met Morris en Arjen van wePowder in Livigno. Deze trip was al ver van tevoren gepland, dus we verwachtten eigenlijk geen diepe poeder. Maar ik heb zo’n vermoeden dat Morris de poeder naar zich toe kan toveren, want we beleefden de dump van het jaar. Meer dan een meter verse en vederlichte sneeuw viel er. Sowieso ben ik gek op wintersport in Italië, maar met een meter verse poeder erbij wordt alles nog net even ietsjes mooier. Twee dagen lang knalden we door bijna Japans-diepe poeder. De ene run met iets meer foto’s, de andere alleen maar sprays. Het idee van deze foto kwam van Arjen. Die riep: “Ik trek een spray net onder die lift, als jij daar maar gaat zitten en foto’s neemt”. Goed aftellen en inschatten van hem leverde dit beeld op. Zo is ski-fotografie wel heel makkelijk…

Na een trip in Südtirol waar ik genoot van heerlijke pistes vanuit een geweldige berghut kwam ik thuis in de Zuidfranse Alpen waar het weer eens goed gesneeuwd had. Hoe gaaf ik het ook had gehad in Südtirol, ik had enorm veel zin om samen met Sandra erop uit te trekken en te skiën. Het leek allemaal nog niet zo makkelijk. Na de dump in het weekend was het op dinsdag opeens heel warm geworden. De lichte poeder veranderde in een witte vorm van erwtensoep. Dus de hele avond dacht ik na wat we zouden kunnen doen. Heel even speelde ik zelfs met het idee om te gaan rotsklimmen of de racefiets te pakken. Maar toen ik nog eens goed naar het weerbericht keek bedacht ik me dat de koele en heldere nacht die voorspeld werd de sneeuw op de Côte Belle weleens kon drogen. Koude droge lucht zorgt er namelijk voor dat de sneeuw uitdroogt en weer fijne poeder wordt, maar dan moet je wel een open en koude helling vinden. Laat de Côte Belle nou net zo’n berg zijn. 's Ochtends bleek de race nog steeds niet gelopen. Ik was mijn geheugenkaartje vergeten. Snel heen en weer naar Briançon voor een nieuw kaartje en een uur later konden we eindelijk op pad. De afdaling was geweldig. De sneeuw kurkdroog. Geen enkel spoor en ik was samen met Sandra in de bergen. Kortom weer zo’n meer dan geweldige dag!

Het doel voor deze dag was duidelijk. Via een moeilijke noordwand zouden we naar de top van de Olive klimmen, een onbekende berg midden in de Queyras. Eigenlijk wisten we niets van die berg, buiten wat we vanaf andere bergtoppen hadden gezien. Met slechts wat foto’s van de wand klommen we omhoog. Het begin van de klim liep over een door ons bekend bos waar we doorheen wilden steken via een zomerpad, maar dat bleek te gevaarlijk met de sneeuw die er nu lag. Dus klommen we door totdat we op de top van de Rondet stonden. Een berg tegenover de wand die wij op het oog hadden. Het voordeel van deze omweg was wel dat wij meteen een geweldig zicht hadden op de noordwand die we wilden skiën. Wat bleek? De wind had alle mooie sneeuw verpest. Als een geluk bij een ongeluk stonden we nu dus op een andere top. En hieronder lag een fantastisch zuidhelling. Een paar honderd meter lang 40° en met een geweldig uitzicht op de Mont Viso. Heerlijk skiën door net opgewarmde voorjaarssneeuw. We konden ons geluk niet op. Mijn camera klikte achter elkaar door. Zeker met het uitzicht op de Mont Viso waren het allemaal ‘prijs-shots’. Eenmaal onder deze wand en aan de voet van de Olive zagen we een klein couloir waar de wind geen speling op heeft gehad, dus we besloten die in te klimmen. Heerlijke poeder. De dag kon niet meer kapot. Twee geweldige afdalingen. Zelf op avontuur in onbekend terrein is toch wel heel erg leuk!

Het was half december en de sneeuwcondities waren slecht. Heel slecht. In veel gebieden kon je beter gaan mountainbiken of golfen dan skiën. Er lag gewoon helemaal geen sneeuw. Sandra en ik trokken erop uit om te toerskiën en we skieden op grote hoogte. Kortom duidelijk geen heerlijke witte kerst. Maar op de tweede zaterdag van de kerstvakantie begon het te sneeuwen. En hoe. 's Ochtends lag er nog bijna niets en begon ik de moed al op te geven. Maar diezelfde ochtend begon het te dumpen. Iedereen die die dag in de auto zat kan zich deze dag goed herinneren gok ik. Eerst sneeuwde het een beetje en toen heel snel en heel veel. Gauw pakten we onze ski’s en vertrokken we naar Puy Saint Vincent. Tussen de bomen vonden we geweldige sneeuw. Licht fluffy en snel, het seizoen was nu echt begonnen! Heerlijke diepe poeder. Opeens lag de wereld er heel anders bij.

Ik heb al aardig wat over de Retour d’Est in de Queyras geschreven. Maar de dagen in dit kleine gebergte blijven mij altijd heel erg bij. Zeker de dagen zoals die op deze foto. In Abriès was maar één lift en een open. Op deze piste lag een meter verse sneeuw en naast de piste nog veel meer. Het skiën was absurd, ongekend, bijzonder. Af en toe moesten we gewoon stoppen omdat we in de wolk poeder waarin we skieden gewoon geen adem konden halen. De sneeuw was zo diep en de poeder zo licht. Dit zijn dagen waar ik alles voor opzij zet. Geweldige condities. En omdat het gebied 's ochtends gesloten was door de vele sneeuw was er niemand. Wij hadden alle hellingen voor ons alleen. En in de middag brak de zon ook nog door. Een van mijn mooiste dagen op de ski’s ooit! Ik denk dat deze foto wel laat zien waarom…

Er is een bos ergens in de Zuidalpen waar je 800 meter achter elkaar alleen maar pillows hebt. Ondergesneeuwde boomstronken en rotsen om in de diepe poeder vanaf te skiën. Het allermooiste: bijna niemand kent deze afdaling. De condities moeten natuurlijk wel winters zijn om de gehele afdaling in goede sneeuw te doen. Elk jaar ski ik deze afdaling meerdere keren en het is echt een off-piste hemel. Soms ben je meer in de lucht dan op de sneeuw, maar de poeder vliegt overal met je mee. Zo ook bij de eerste pillow van Sandra’s afdaling. In een grote wolk poeder knalde ze langs me heen. De camera moest ik op 1:2500 zetten omdat de sneldheidsonscherpte anders te groot was. Volle vaart door de bomen heen knallen. Geweldig!

Mijn allergrootste liefde is het skiën van steile couloirs. Waar ik vroeger ongeacht de sneeuw elk couloir indook daar is waarschijnlijk de wijsheid met de jaren gekomen en ski ik nu voornamelijk couloirs als de sneeuw goed en veilig is. Betonharde sneeuw in steile hellingen laat weinig kansen over bij een eventuele val. Dat betekent dat ik misschien minder vaak in steile hellingen sta, maar als ik er eenmaal in sta, dan vindt ik vaak wel geweldige sneeuw. Samen met een paar vrienden knallen in een mooi couloir vol met poeder is gewoon heerlijk. Vaak klimmen we in het couloir omhoog omdat we graag willen weten wat we onder onze ski’s kunnen verwachten. Op deze foto komt dit alles samen. Ons spoor van de klim. De afdaling door de diepe poeder. En de diepte van het couloir onder ons! Lees het verslag van deze dag hier.

Het ging deze dag allemaal niet van een leien dakje. De hellingen die we wilden skiën waren te gevaarlijk. De wind had veel goede sneeuw weggeblazen, andere hellingen waren verspoord. Kortom een lastige dag. Maar het was mooi weer en we waren lekker buiten in de sneeuw. Dan maar geen gave foto’s en genieten van het in de bergen zijn. Toch, tijdens de laatste afdaling voordat we op een terrasje wilden gaan zitten zag ik een klein kommetje waar niemand doorheen was geskied. Waar de wind niet in de buurt was geweest en waar het uitzicht op de rest van de vallei mooi was. Ik draaide mijn groothoeklens op de camera en vroeg Raphael om deze helling in te knallen. Hij riep zoiets dat deze foto niet super zou worden. Maar deed braaf wat ik wilde. En de foto? Nou oordeel zelf maar…

Pierre is mijn vaste skimaatje op poederige dagen in het weekend. Met een vaste en veeleisende baan kan hij niet zo vaak in de sneeuw staan als de rest van mijn vrienden, maar in het weekend is hij non-stop op jacht naar de diepste poeder. Ook is Pierre koning van de diepe poederbochten voor de foto. Altijd gemotiveerd, altijd zin in diepe sneeuw en wat ik erg belangrijk vind een erg veilige aanpak van off-piste terrein. Plezier en goed skiën gegarandeerd. Deze dag in april was de poeder diep en het weer geweldig mooi. Elke foto was eigenlijk gewoon raak. Op deze foto zie je de goede sneeuw, de mooie helling en nog net wat spoortjes van ons in het couloir wat we ervoor hadden geskied. Gewoon een lekker plaatje. ​