Column: Een witte weddenschap in de sneeuwstorm
De sneeuwstorm giert om de auto, we doen inmiddels niet veel meer dan vooruit kruipen, de voorruit sneeuwt -ondanks de fel heen en weer slaande wissers- zienderogen dicht, we krijgen steeds meer moeite om de haarspeldbochten door te komen en voor het eerst denk ik: “Was dit nu wel een goed idee?”
Avontuur
Wat een soort avontuur leek-twee mensen die door de vliegende sneeuwstorm de berg niet op konden komen even een lift geven naar boven- gaat nog uitdraaien op stranden in de sneeuwhopen halverwege de beklimming, vrees ik. Zelfs de bestuurder- de altijd overlopend van bravoure -vriend die deze actie heeft verzonnen- begint bedenkelijk te kijken. De passagiers, die tussen de tassen en de koffers zitten, kijken triomfantelijk –hij- en angstig –zij- om zich heen. “Waar gaan we stranden?” vraag ik me af, enigszins ongerust naar het natuurgeweld turend. Tegelijkertijd kan ik ook een glimlach niet onderdrukken: “Hoe ben ik hier nou weer in beland?”
Kalme avond
De avond was zo gezapig begonnen; ik was als eerstejaars student –het is dus lang geleden- Oud en Nieuw gaan doorbrengen bij Franse vrienden met een restaurant. Dat was vol gezelligheid, feest en heel veel lekker eten verlopen, maar nu was het, in contrast met het bruisende skidorp op de berg, begin januari in het donkere dorpje in het dal weer heel rustig geworden. Wat heet rustig; zeg maar doods. Zeker op deze avond; niemand had de sneeuwstorm getrotseerd om te komen eten. Ik zat met mijn vrienden –de eigenaars van het restaurant- en hun kok een beetje landerig achter in de zaak, toen de deur openzwaaide en er in de naar binnenwaaiende sneeuw een dikgekleed echtpaar naar binnenstampte.
Weddenschap
Het bleken twee enigszins pocherige Parijzenaars te zijn die op weg naar hun appartement in het skidorp onderaan de beklimming waren gestrand. Ze waren met het “boodschappenwagentje” waar geen winterbanden op zaten en hadden zich laten overvallen door de sneeuwstorm. Ze wilden wat eten en dan op zoek naar een kamer voor de nacht. Dat was koren op de molen van mijn vriend de restauranteigenaar, die een wat overborrelende persoonlijkheid heeft en niet vies is van wat leven in de brouwerij. “Nou, ik heb als bergbewoner de perfecte banden onder mijn auto, ik kom overal”, dat was zo’n beetje zijn toon. De opschepperij over en weer van de heren resulteerde in een weddenschap; hij zou de Parijzenaars naar hun appartement rijden in zijn auto met de geweldige banden en dan zouden zij voor ons de entree en consumpties betalen in één van de nachtclubs van het skidorp. En in het onwaarschijnlijke geval dat we niet boven zouden komen zouden de Parijzenaars alsnog een overnachting en eten vergoed krijgen.
Sneeuwstorm op de berg
Terwijl de hoofdstadbewoners snel wat te eten kregen, sjouwden wij de koffers en tassen van het stel –allemachtig: hoeveel bagage past er in een boodschappenwagentje?”- uit hun auto en in de auto van mijn vriend. Na het verorberen van de snelle hap, stapten we gewapend met twee scheppen en met een tasje met “dansschoenen” in de auto met de geweldige banden en overigens niet zo geweldige bagageruimte – de Parijzenaars zaten met hun tassen op schoot-. We stoven het dorp uit –als aller-enigen op de weg- en het moet gezegd: de omstandigheden meewegend vorderden we hartstikke goed. Tot halverwege beklimming de laag gevallen sneeuw zo dik was en de sneeuwstorm zo hevig dat we in de problemen kwamen. De passagiers drongen aan op een terugkeer naar het dal; hij omdat hij de weddenschap al gewonnen zag, zij omdat het idee van stranden op de berg haar niet erg aanstond. Maar omdraaien ging niet meer en na stug doorploeteren moesten we uiteindelijk nog maar één bocht voordat we in het dorp waren. Bij het eerste gebouw, een beetje onder het dorp “parkeerde” de triomfantelijke bestuurder de auto. We ploeterden bepakt en bezakt met de bagage van het stel door de dikke laag sneeuw naar een scherpe zijweg waar rechtsbeneden het appartement van onze passagiers lag. Het straatje was echter helemaal dichtgeslibd met stuifsneeuw, waar we tot onze heupen in weg zakten. Met al “onze” koffers en tassen. Hilarisch en uitputtend.
Dansen?
Eenmaal binnen kregen we eerst een stevige borrel en daarna het aanbod te blijven overnachten. Leek mij niet onverstandig, maar mijn vriend was in de roes van zijn weddenschapsoverwinning onverbiddelijk; we gingen dansen! We ploeterden een kwartier door de sneeuw naar de club die hij op het oog had. Daar aangekomen werden we vol verbazing ontvangen; er zaten drie mensen aan de bar en van een dance-ambiance was totaal geen sprake. Na een paar glazen – de schoenen bleven in het tasje- besloten we toch maar op te stappen; mijn vriend was daadwerkelijk van plan nog terug te rijden naar het dal. Het einde van het liedje was dat we na een hele reis aankwamen bij een inmiddels helemaal ingesneeuwde auto. Iedere halve zool kon zien dat de berg afrijden in deze laag sneeuw totaal onmogelijk was. Er zat niets anders op dan gebruik te gaan maken van het aanbod van de Parijzenaars; we ploegden weer naar hun “appart” en bonsden ze wakker. Een gedenkwaardige avond die eindige op een sofa, luisterend naar het gieren van de wind.
Plaats een reactie
Goed verhaal Ruud! Ik zou het persoonlijk niet erg vinden om zulke omstandigheden ook eens te ervaren, even uitgaande van een goede afloop. Als je het mij vraag dan hoort dit er gewoon een keer bij als je echte wintersporter bent, je hebt nou eenmaal met de natuur te maken. +1 voor dit leuke verhaal.
Tja zo maak je nog eens wat mee zeg! :P
De omstandigheden in zo’n winterstorm kunnen inderdaad best heftig worden! Tot nu toe altijd nog op de plaats van bestemming kunnen komen, inderdaad vooral ook door de fantastische winterbanden, eenmaal op de zomerbanden al glibberend en glijdend toch boven kunnen komen, eens maar nooit weer!
Mooi verhaal ik hou hier wel van
Geweldig!! Hoe slecht kunnen wij Nederlanders ons zo’n scenario voorstellen…
Kampioen sneeuwkettingen omleggen!
Zou nu wel handig zijn in de alpen.
Wat een boeiend verhaal @Ruud
Zo kom je ze niet vaak tegen. @ViolaB Ik kan me dit scenario prima voorstellen hoor, zeker na vorig jaar vlak na Kerst toen de sneeuw ook met bakken uit de hemel kwam, en ik naar Oostenrijk moest karren. Ik moest die dag nog werken en zou 's avonds pas vertrekken, maar de vooruitzichten waren hetzelfde als nu, groen, groen, en nog meer groen.
Maar toen ik 's avonds thuiskwam uit het werk en hier op Wintersporters.nl het laatste nieuws nog eens ging lezen, schrok ik. Er was een extra weerbulletin ingelast door Roel 's middags rond 14:00! Waarin hij aangaf dat als je vandaag nog zonder problemen naar Oostenrijk wilt rijden, je zo rond 20:00 bij Heilbronn moet zitten. Dan zou je voor de sneeuwbui uitrijden. Dat ging ik dus nevernooit redden! En had mijn medereiziger al wijsgemaakt dat ik over 2 uur al weg wilde. Ik was nog niet klaar met inpakken, en het was total chaos hier in huis. Uiteindelijk won mijn verstand het van mijn wil, en ging ik toch maar beter nog een paar uurtjes slapen voordat ik aan de reis begon. En jahoor, toen ik onderweg was, ging het gebeuren. Vlak voor Frankfurt zag ik al enkele miniscule sneeuwvlokjes, en 100 KM na Frankfurt zat ik midden in al het geweld. Het sneeuwde als een idioot, en ik kon op een gegeven moment nog maar 80 KM/H rijden. De Winterdienst was in geen velden of wegen te bekennen, en ik moest maar blij zijn met mijn sterke auto met winterbanden. Maar het ging alsnog erg traag vooruit. Halverwege Bayern was het inmiddels alweer avond geworden en moesten wij een hapje eten. Toen we uiteindelijk bij het appartement waren, was het ook inmiddels alweer na middernacht. Ja wij hadden er zo’n 17 uur over gedaan! Het was daarna nog niet gedaan met de sneeuw, want een paar dagen later toen ik rond 11 uur wegging om te skien. Toen kwam de sneeuw ook met bakken uit de hemel. Er was eigenlijk niets aan met het skien, het zicht was bijna 0. Maarja ik moest en zou skien in die heerlijke zachte sneeuw met mijn nieuwe All Mountain Ski’s ;-) Afijn, om 16 uur was het skien klaar, en ging ik terug naar de auto, die stond op me te wachten met een flinke berg van 30 CM erop, en het sneeuwde ondertussen nog onverminderd voort! Ik ging het er snel af vegen, maar dat viel nog helemaal niet mee, want als je aan de ene kant klaar was, dan lag er aan de andere kant weer 5! CM op de auto, ja in 2 min. tijd viel er zoveel, er was geen opruimen aan. Dweilen met de kraan open heet dat toch?
Ik ging vervolgens maar gewoon terugrijden, jammer dan, want het werd ook steeds donkerder. Ondertussen flink stoken in de auto, en met de ruitenwissers aan ging het prima, en kwam ik zonder kleerscheuren thuis! Hoewel??
Halverwege de rit van 15 min. hoorde ik opeens een luide knal! Wat was dat nu weer??? Ik haalde mijn schouders op en reed door, maar opeens zag ik het. Mijn voorruit was gebarsten! Zou dat gekomen zijn doordat het buiten koud is, en ik mijn voorruit verwarming en blower aanhad? Dat kan bijna niet, want dat heb ik zo vaak gedaan, en dat ging altijd goed. Nu ja, het zal dan wel, het is hoe dan ook gebeurd we kunnen er niets meer aan veranderen. Ik heb echter een goede vakantie gehad met heel veel sneeuw. Later in januari ging ik weer, en opnieuw lag er een dik pak sneeuw. Maar nu in het Kleinwalsertal. Ik heb zelden zo lekker geskied als toen, de nieuwe ski’s gingen prima in de losse sneeuw op de inmiddels ongeprepareerde en volgesneeuwde piste. Doe mij aanstaande februari ook maar zo’n dik pak sneeuw, als ik naar Serfaus ga! :)
@kokkieAmiga: nou, jouw verhaal is ook niet uit te vlakken
Tsja, dat zeggen ze altijd wel, maar ik zou echt niet meer weten of dat bij mij ook het geval was. Ik heb de ruit inmiddels ook al laten vervangen. Voordat ik dit ging antwoorden heb ik maar eens de moeite genomen om een accommodatie te vinden in de omgeving van Serfaus. Ik heb iets gevonden waar ik wel oren naar heb. Ik heb gezocht naar de goedkopere plaatsen die hier op Wintersporters.nl in de skigebieds review staan. Zo zie je maar weer, hoe handig deze site soms toch kan zijn!
@kokkieAmiga
Haha, nou, inderdaad! Ik bedoelde overigens vooral ‘wij Nederlanders hier in Nederland’. Want nu je het zegt, zijn wij wel eens begin oktober met zomerbanden vast komen te zitten tussen twee bergpassen toen de regen ineens in bakken sneeuw overging en de sneeuwgrens heel snel daalde. Grappig is anders… maar spannend was het zeker.
Dat kan ik mij voorstellen! Maar ook met zomerbanden kun je als je langzaam rijdt een eind komen als het gesneeuwd heeft. Ik heb het jaren gedaan, tot het niet meer mocht omdat de winterbanden (terecht) verplicht werden. Het is echt zoveel beter om daarmee te rijden. Het wordt alleen minder grappig als je een klein heuveltje op moet rijden. Zo moest ik dat ook doen om op de parkeerplaats van het appartement te geraken. Ik redde het steeds niet, en moest meerdere malen achteruit terugrijden om een aanloopje te nemen! :D Dat Oostenrijkse serveerstertje in dat BMW’tje die ik daardoor behoorlijk in de weg zat, had flink de pest in. Ze was al laat en moest nodig gaan werken in het peperdure hotel bovenaan de heuvel.
@kokkieAmiga: klopt hoor, we kwamen echt ver richting Ofenpaß. Tot een Duitser voor ons ging stilstaan omdat de buschauffeur voor hem stopte om sneeuwkettingen om te doen. Toen konden we niet meer verder, want als je eenmaal stilstaat op een helling, dan is het vrij lastig om weer weg te komen met zomerbanden. Dat was langzaam achteruit zakken en omkeren en de andere kant proberen, wat ook niet (meer) lukte.
We hebben wel vreselijk gelachen. We stonden op een gegeven moment middenin het Nationale Park langs de kant van de weg met een groep Italianen die het niet meer zagen zitten. Tot er een ‘treintje’ van auto’s langskwam met voorop iemand met winterbanden. Hup, daar gingen we met z’n allen. Toen zijn wij vanuit Zernez via Scuol, Oostenrijk en Italië (Reschenpas die nog vrij van sneeuw was) terug naar het Münstertal gereden. Dat was ook wel een avontuur :-) En tegen de tijd dat we terug bij ons jeugdhotel waren, zagen we diezelfde bus en die Duitser aankomen achter de sneeuwschuiver die de Ofenpaß vrij had gemaakt. Wij hadden heel wat meer van de omgeving gezien in die paar uur…