Hoe om te gaan met angst op de skipiste?
Op het forum staan momenteel twee topics over angst. Angst en ‘het spannend vinden’ horen bij wintersport. Dit is zelfs een van de redenen waarom veel mensen wintersport zo lekker vinden. Net tegen het randje waar angst voor een fijne adrenaline zorgt zonder te heftig te zijn. Voor veel mensen is dat heerlijk. Maar als angst de overhand gaat nemen. Als je met knikkende knieën op de piste staat, met tranen in je ogen in de lift. Of halverwege een helling blokkeert dan gaat er iets fout. Buiten dat deze angst het jezelf moeilijker maakt gaat ook het plezier in wintersport helemaal weg. Een paar tips om met angst en spanning om te gaan.
Angst hoort erbij!
Angst maakt je lichaam klaar voor een vlucht (andere piste) of vecht (zeer geconcentreerd afdalen) reactie. Angst zorgt er ook voor dat wij in leven blijven. Want hierdoor houden we onszelf in, remmen we op tijd en doen we niet al te gekke dingen. Dus angst is eigenlijk iets heel erg goeds. Tot het moment dat het de overhand gaat nemen. Want dan maakt angst juist dat je verkeerde keuzes gaat maken en je verkrampt. Dan vervalt die beschermende functie helemaal.
Leren
Wat het allerbelangrijkste met angst is het om leren gaan van de situaties waar je in zit. Want angst zit hem ook in het onbekende of het niet aankunnen van een situatie. Dus zorg dat je leert skiën of boarden, en stop niet bij de eerste les. Al blijf je skiën spannend vinden, dan is af en toe een herhalingsles niet dom. Gewoon lekker rustig achter je skileraar(es) aan skiën werkt heel goed. En bouw de moeilijkheidsgraad langzaam op. In een dag van een zwarte piste af gaan is niet slim. Ook niet de eerste dag van je skivakantie als dit je maximale niveau is.
Rustig aan
Doe het verder rustig aan en zorg dat je goed uitgerust op de piste komt te staan. Ski of board ook het liefst in goede condities. Als de pistes slecht zijn en je daardoor bang wordt, ga dan wat anders doen tijdens de wintersport. Het heeft geen zin om jezelf te overladen met negatieve herinneringen. Ook moet je geen pistes doen waar je je niet lekker bij voelt. Blijf dan gewoon lekker meters maken op pistes die wel goed gaan.
Vervelende ervaring, stap weer op
Samen met Sandra kan ik over vervelende ervaringen meepraten. Gebroken ribben, benen, sleutelbenen, schouders en ga zo nog maar even door. In het ziekenhuis in Briançon kennen ze ons bij naam. Helaas. En na een ongeluk, of dat al klimmend, op de racefiets of tijdens het skiën is gebeurd het is altijd weer spannend om de draad weer op te pakken. Die herinnering aan het ongeluk komt echt wel eens terug. Maar het allerbelangrijkste is weer beginnen met skiën of boarden. Het liefst zo snel mogelijk. Maar ook op een rustige manier. Dus ga niet meteen de allerheftigste afdalingen in. Maar begin weer gewoon rustig met skiën. Natuurlijk met goede sneeuw en goed zicht. Binnen no-time ski je weer als vroeger.
Jezelf pushen
Er zijn verschillende oplossingen om van je angst af te komen. De meest voorzichtige is zoals hierboven beschreven. Rustig aan. En heel veel meters maken. Dan treedt er gewenning op, en dan worden spannende situaties opeens normaal. Maar voor sommige mensen werkt het ook om juist even een keer iets verder te gaan (als dat veilig kan) dan waar ze zich zelf prettig bij voelen. Om op die manier te ontdekken dat dat prima gaat. Dit zou ik wel slechts aanraden onder toeziend oog van een verstandig en ervaren persoon (skileraar!), en niet per se door aanmoedigingen van vrienden of relatie te laten doen. Sowieso is angst in skigebieden samen met je relatie niet altijd een succesformule.
Wees realistisch
Als je echt heel erg bang bent, dan is het belangrijk om te bedenken dat het gevaar niet zo heel hoog is dan dat je ‘angst’ je wilt doet laten geloven. Op een piste zijn ernstige ongelukken bij voorzichtige skiërs extreem zeldzaam. De autorit naar het skigebied is stukken gevaarlijker… Dus probeer een realistisch beeld van het gevaar te creëren. En dan zul je zien dan het allemaal wel meevalt. Maar eenmaal in de angst is dit een lastige opgave. Als dit niet lukt dan raadt ik wederom aan om met een goede rustige skileraar of zeer ervaren skiër op stap te gaan, en daar rustig achter aan te skiën.
Wie van jullie is er wel eens echt bang op de piste? Wie heeft er ervaring met angst op de pistes? En wat zijn jullie oplossingen?
Plaats een reactie
Twee jaar geleden in een dalafdaling met slechte papsneeuw net over het randje geskied. Bleef steken op een rots en kon uit het ravijn(tje) worden getrokken door vrienden. Was de laatste afdaling van die vakantie. Een jaar later echt eerst even weer moeten wennen op brede pistes. En merkte dat ik bij smalle pistes toch wat meer bij de berg in de buurt bleef. Ondertussen is er niks meer aan de hand gelukkig, en ga ik weer zonder angst de piste af.
De knop om is soms best lastig. Zelf durfde ik op mijn snowboard vaak ook niet zo hard als dat ik op ski’s durfde. Zodra die wind begon te suizen… een snowboard laat je niet los!
Maar nadat ik 1x goed hard gevallen was op hoge snelheid kwam ik er achter dat het vallen op hoge snelheid vaak minder pijnlijk is. Je glijd mooi met de piste mee, ipv dat je achterover tegen de helling smakt. Daarna had ik een stuk minder moeite met snelheid.
En inderdaad, de rit naar de wintersport is een stuk gevaarlijker (en daarom gaan wij lekker met de bus)
Ik heb er ervaring mee doordat mijn vrouw er al een tijdje last van heeft. De tijd dat ze spontaan middel op de berg blokkeerde is nu gelukkig voorbij maar dat gaat niet vanzelf, we zijn er trouwens nog niet. Nadat ze er een paar jaar uit was geweest was bij de nieuwe start daar ineens de angst. Erg vreemd want ze had een goede basis en tufte lekker van de blauwe en zij het met wat inspanning van de niet al te moeilijke rode pistes. Veel lessen hier op de band en op de vakantiebestemming (prive) hebben wel geholpen zodat ze er van overtuigd raakte dat de angst nergens voor nodig was. Dan haar alleen de stukken laten skiën waar ze zich prettig voelde, erg plat dus. Nu zijn we inmiddels een jaar of 3 en 8 skivakanties verder en de knikkende knieën, blokkeren en stress zijn weg. Op rode pistes met wat bulten of wat steiler gaat het nog voorzichtig maar het gaat vooruit. Ik zeg altijd, niet forceren, op je eigen tempo want je kunt het wel. Je moet ze het vertrouwen in eigen kunnen weten te geven.
Aaaiiii,nu ben ik angstig voor de autorit…
Geintje natuurlijk… Mooi stuk. Leuk om te lezen.
Zelf wel regelmatig een angst/vecht reactie gehad. Wanneer je weer eens een moeilijkere piste pakt dan voorheen…
Vorig jaar in alpe d’uez op de zeer steile piste net na het tunneltje.
Het had een pakje gesneeuwd met veel poeder, (piste was weliswaar wel open) afdaling zeer traag ingezet en ongeveer halverwege gevallen. Tijdens het opstaan begint zowat alle sneeuw in een meter of 2 rond mij naar beneden te glijden.
Man, man, mijn hartslag direct richting 200 want voor mij was dit de start van de lawine waar ik de dood ging vinden. (Deze site heeft mij daar trouwens terecht bang voor gemaakt.)
Gelukkig 5 meter lager gestopt, nu mijd ik by default zwarte pistes met meer dan 5cm verse sneeuw.
@Anon5710 Dan heb je het ook misschien wel over een van 's werelds moeilijkste pistes. :-)
De piste zelf vond ik niet zo angstaanjagend, de zwarte dal afdaling in L2A is vaak stukken gevaarlijker bij slechte condities (eens je valt schuif je zo van de berg), daar toch een paar keer zeer geconcentreerd bezig geweest.
een jaar of 3 geleden, brak een vriend van mij zijn pols bij de snorbaarden, en de dag later was ik aan de beurt. Het jaar daarop, brak hij op precies de zelfde dag als het jaar daarvoor (de beruchte 3e), weer zijn pols. Ik kreeg het bericht binnen tijdens de lunch want dat was zijn 2e jaar dus hij had nog les, ik niet. Na de lunch schoot het bij mij helemaal dicht… niks lukte meer, ik durfde niks. Toen ben ik rustig achter mijn vader aan geskied en gelukkig durfde en kon ik alles aan het eind van de dag weer.
Sowieso is voor mij de eerste dag afzien… Hoogtevrees. Begin dus altijd met Blauw en makkelijk (breed) rood. Meestal rond de derde dag wen je aan de hoogte en dan gaat het skiën gewoon weer als vanouds.
Maar een hoogvlieger zal ik nooit worden…
Hoewel in geval van nood kom ik overal vanaf. Je kunt de hele breedte van zo’n piste gebruiken. Je moet dan gewoon de tijd nemen.
Ik ski in principe overal prima vanaf, maar soms kunnen het weer of de piste tegenzitten, en dan is er dichte mist of ijs… daar maak je mij niet blij mee, en dan gaat de rem erop. Dan heb ik als ik mocht kiezen nog liever het ijs, daar kun je nog omheen anticiperen, of gewoon als het niet anders kan, er recht overheen. Soms als ik stukjes offpiste doe achter familie aan, dan denk ik soms; waar ben ik aan begonnen. Maar doe het dan gewoon rustiger aan, en als ik dan beneden ben is het vaak zo van: oh was dit alles!? Ik probeer zo eigenlijk altijd te skien, dat scheelt echt enorm. Want het valt echt 9 van de 10 keer enorm mee als je een moeilijke(re) (off)piste pakt. Mijn advies is, neem af en toe les, ook als je al goed kunt skien. En zorg dat je materiaal in orde is, dan zijn moeilijke omstandigheden ook lang niet zo moeilijk meer.
Je denkt en dan komt je gevoel…
je voelt en dan heb je dus een gedachte gehad…
Net met een hele slechte dag de skiweek afgesloten. Ik ben eigenlijk als de dood voor snelheid. En na een onzachte landing in het decor helemaal geblokkeerd. Durfde geen kant meer op en was nog liever te voet de berg af gegaan.
Jammer genoeg is die angst iets wat ik al jaren meesleep en hoeft er niet veel te gebeuren om volledig te blokkeren. Zolang ik achter een leraar aan kan skiën die een veilig pad kiest zonder dat ik zelf de route moet uitstippelen lukt het wel. Als ik het alleen moet doen gaat het heel snel mis…
En idd…relatie en angst op de skipiste blijken ook hier geen topcombinatie… mss volgend jaar beter, daar ben ik nog niet uit…
Angst is misschien een groot woord, maar wel een paar keer in een situatie gezeten waarbij ik dacht ‘hoe ga je jezelf hier nu eens doorheen slaan?’ Als het lukt geeft dat veel adrenaline. Als het niet lukt geeft het niet, want je had toch al besloten dat het erg moeilijk was ;)
Het is me wel eens overkomen dat ik het koude zweet in m’n baard had, toen ik op hoge snelheid toch even uit balans werd getikt en op m’n tail richting een afgrond ‘butterde’. De laatste actie vlak vóór de afgrond was gelukkig m’n strakste carvebocht ooit. ;)
Misschien een tip: zorg dat je ski’s passen bij je niveau. Na de eerste keer skiën was ik meteen verkocht, maar in de jaren erna heb ik enorm gevochten tegen angst, vooral als het steiler en/of ijziger werd. Doodsbang maar ik wilde zo graag. Het is gelukt om daar overheen te komen en wat erg geholpen heeft is les, les en nog eens les. Zowel op de tapijtbaan als in de sneeuw. Maar de grootste ommekeer kwam toen ik eigen ski’s kocht. Dat waren in eerste instantie beginners damesski’s van Head. Super vergevingsgezinde ski’tjes die er niet met me ‘vandoor gingen’, ook al stond ik nog zo verkeerd. Ineens durfde ik gas te geven (mijn man stomverbaasd :-) Juist hierdoor kon ik al snel doorgroeien naar uitdagendere ski’s en piste’s. Inmiddels ski ik bijna overal met de grootste lol vanaf, maar daar was ik nooit gekomen zonder die ‘floppy’ plankjes in 't begin. En om de kosten hoef je 't niet te laten: Heb ze in de superuitverkoop gekocht bij Intersport en na 1,5 jaar doorverkocht via marktplaats. Huren was niet of nauwelijk duurder geweest.
In de afgelopen 2 jaar is mijn skiën met sprongen achteruit gegaan door die pokke angst. Ik weet in ieder geval dat de skiomstandigheden mij angstig maken. Dus is het mistig of zijn de pistes ijzig dan wordt de angst te sterk en kan ik nog alleen maar naar beneden rutschen. Wat echter, bij mij, ook belangrijk is, hoe ik mijzelf voel. Veel stress voor de vakantie is zeker niet bevorderlijk. Eigenlijk heeft mijn angst mijn vakantie behoorlijk verpest…
Ik ga, wat het skiën betreft, echt les nemen in Nederland. Hopen dat ik er dan wat aan heb, mocht ik weer gaan skiën in Oostenrijk. Het is te leuk om het op te geven, maar ik zat wel heel dicht bij het punt om te stoppen.