goed kunnen skien, maar ik ben hardstikke bang!

Ik ken SkiExperience wél en kan zeggen dat je daar ik één dag heel wat wijzer kunt worden, ook als geoefende skiër. Zelf zat ik niet in de ‘angst-reductiegroep’ maar een vriend die dag wel en we stonden versteld van zijn vorderingen. Misschien iets om te overwegen?

Simpel gezegd omdat ik jouw angst (gelukkig) niet heb.

Maar los van alle tips zou ik gewoon op pistes gaan die jou wel een fijn gevoel geven. Al zijn het babyweidjes. Laat je niet ophitsen of opjagen door anderen. Gewoon nice & easy. En dan wellicht langzaam opbouwen.

Skiën moet vooral ontspannen en leuk zijn.Het is geen overlevingskamp.

That said: de opening van het volgende filmpje heeft een mooie quote over angst en het overwinnen daarvan:

Hessel op 19 jan 2016 09:14

Prachtig! Graag post ik mijn favoriete filmpje uit dezelfde reeks:

Wat ik vooral eng vind is de kabel waar hij onderdoor vliegt.

@ Superskier Heel herkenbaarbaar die angst. Ik wilde heel graag een keer op wintersport, maar ik ben bang om te vallen, door een verkeersongeval 17 jaar geleden (verbrijzelde elleboog, gebroken schouderblad, 2 operaties en 1,5 jaar revalideren met als resultaat blijvend letsel aan elleboog). Skiën durf ik hierdoor niet, dus ik dacht dat wintersport er voor mij niet in zou zitten. Totdat ik ontdekte dat je ook kan sneeuwwandelen, dat leek mij wel wat, minder risicovol. Vorig jaar februari ben ik naar Oostenrijk geweest en op de derde dag stond ik bovenaan een afdaling en ik blokkeerde volledig. Trillend en in tranen stond ik daar en kon niet meer verder. De gids heeft mijn hand vastgehouden en heeft mij naar beneden gepraat. De rest van de afdalingen heb ik het spoor van de gids gedaan, dat gaf mij enigszins vertrouwen. Die heftige angst heeft mij volkomen verrast, dat had ik niet verwacht na zo’n lange tijd. Ik was wel voorzichtiger geworden dan voorheen, maar dit…
Na mijn ongeval ben ik twee keer flink gevallen. Een keer in de oude spoortunnel van Rotterdam. Ik had haast met overstappen, trok een sprint, remde af, ik draai om de trap op te rennen en kwak op de grond. Vlak naast een NS medewerker. Die wilde meteen een brancard laten komen, maar dat hoefde niet (nee hoor, gaat wel hoor, hink hink…). Ik kreeg koffie aangeboden en die heb ik maar geaccepteerd omdat die arme man zo geschrokken was. Mijn tweede klapper was thuis op de trap. Mijn voet gleed weg op de bovenste tree en ik lag beneden. Beide keren niks gebroken (behalve mijn ego en trots). Wat ik jammer vind, is dat je hersenen niet andersom werken. Dat je na een traumatische gebeurtenis weer valt en dat je hersenen dan denken, joh het is helemaal niet erg om te vallen, niks aan de hand…
Dit jaar ga ik het weer proberen. Ik ben ondanks mijn angst toch wel besmet geraakt met het wintersportvirus (maar dan op mijn eigen manier, lekker wandelen). Ik ga nu beter voorbereid en heb eigen sneeuwschoenen aangeschaft (het allerbeste merk met veel grip, soort crampons maar dan als sneeuwschoen). Dat geeft mij hopelijk meer vertrouwen. En ik ga de tips van iedereen proberen toe te passen, bedankt daarvoor! Het enige wat ik nog hoef te doen is ontspannen en genieten. Dat eerste wordt een uitdaging, maar ik hoop dat het lukt.

Hallo superskiër, angsten zijn vervelend maar er is gelukkig iets aan te doen.
De angsten en rare gedachten zijn heel herkenbaar.
Zoals Skiwi al aangeeft Zou ik overwegen om kontakt te zoeken met een psycholoog die
Gespecialiseerd is in angstproblematiek.
Ik ben geen arts en kan daarom zelf geen diagnose stellen, maar zoals jij het omschrijft lijkt het op een angst en paniekstoornis.
Ik kan je geen training aanbieden maar wel een klein beetje op weg helpen:
Over het algemeen lijken angstaanvallen uit het niets te komen en daarom snappen we het niet. Wat is er met me aan de hand?
In werkelijkheid blijken er een hele reeks gedachten de Revu te hebben gepasserd, zonder dat wij er erg in hadden. Vergelijk het met een voorbij razende trein; we kunnen ons alleen de locomotief en de laatste wagon herinneren.
Gaan we de gedachten analyseren die uiteindelijk de paniekaanval teweegbrengen, dan is de laatste gedachte altijd een rampzalige gedachte. (De gedachte al je botten te breken of de gedachte dood te gaan, om maar een voorbeeld te noemen)
De truc om je angsten te overwinnen zit hem in het analyseren van je gedachten op papier,(begin bij de locomotief en eindig bij de paniekaanval) en na iedere gedachte jezelf de vraag te stellen: en dan?
Voorbeeld: als ik val breek ik straks nog iets, en dan? Dan wordt ik met een banaantje van de piste gehaald, en dan? Dan wordt ik geopereerd in het ziekenhuis, en dan? Dan zullen ze vast een fout maken waardoor ik niet meer uit de narcose kom en dood ga!

Vervolg:
We hebben in het voorbeeld gezien dat je gedachten een loopje met je kunnen nemen.
Het overwinnen van je angsten zit hem in het doorbreken van je ireële gedachten.
Dus bij ieder stapje in het voorbeeld jezelf af te vragen of het rieël of irrieël is.
-Als ik nu val breek ik al m’n botten: irrieël want ik val zo vaak en dat ik meteen iets breek is vergezocht.
-Dan wordt ik met een banaantje de piste af gehaald: Nou, dat zal wel meevallen
-Dan word ik geopereerd: irrieël
-En dan zullen ze wel weer een fout maken: irrieël

Bovenstaand is natuurlijk slechts een voorbeeld maar het geeft een idee.
Het moeilijkste gedeelte van deze oefeningen is het analyseren van gedachten die aanleiding gaven tot de paniek, vooral als het al enige tijd geleden is.

Nou, ik hoop dat ik je iets op weg heb geholpen. Veel plezier met je komende wintersport!

@Skiwi, @QmaartenQ, @marie-louise, @IkBakErNiksVan, @Martin7182, @Mauriceski, @Hooykaas, @Hessel, @CY325i, @KoopSteenbergen, @RoyH, @Connaisseur, @Frank,@Bien, @King-Thijs, @SkiBeppie, @chriskraima, @Lawine, @Sarah1, @Handige… Omdat ik van Bien hoorde dat jullie pas reactie krijgen dat ik je noem in een bericht als ik een @ voor je naam plak, bij deze: allemaal heel erg bedankt voor jullie inzichten, input, ideeen, hulp en medeleven. Top! Ik had echt niet verwacht dat er zoveel mensen zouden zijn die mee willen denken over een oplossing.
Wat ik deze vakantie anders ga doen: ik ga enkel skien als ik er zin in heb en als het lekker weer is. Ik begin op een vertrouwde makkelijke piste en die doe ik op mijn gemak, zonder me druk te maken over mijn tempo. Ik ga mijn focus leggen op de omgeving, op het lekkere gevoel en niet op mijn eigen gedachten. En als dat lekker loopt, ga ik mijn routes uitbreiden. Maar ik ga ook zeker andere bezigheden zoeken tijdens de vakantie, zodat de focus niet enkel ligt op datgene wat me juist zo’n problemen bezorgd. Verder ga ik op zoek naar en therapeut die me van die irreele angst af kan helpen, het liefst nog voor de vakantie.
Iedereen enorm bedankt voor de hulp!

Goed zo … vakantie moet FUN zijn :)

@Handige, @King_Thijs, zie boven.

@Superskier
Nog een laatste tip:
Probeer zoveel mogelijk te denken aan dingen die altijd lukken. Bijvoorbeeld aan op je dalski staan, of je stokinzet, of armen naar voren, of op je grote teen staan, of je gaat na elke bocht je neus aanraken, of met je stokken ronddraaien tijdens het skiën etc… Je kan het zo gek niet verzinnen, zolang waar je aan denkt maar iets simpels is dat ALTIJD goed gaat (en het mag maximaal 1 ding zijn!) en denk daar de hele tijd over na tijdens skiën. Wees dus niet bezig met randfactoren, maar ga bewust de opdracht uitvoeren die je jezelf meegeeft. Bevestig vervolgens na de afdaling dat wat je hebt gedaan gelukt is. Eigenlijk een soort van positief denken in dingen die lukken in plaats van dingen die mislukken en als je het echt goed doet ga je helemaal op in de opdracht die je jezelf geeft en vergeet je alles om je heen. Let op, het gaat dus om iets doen dat je al kan! Niet iets nieuws leren! Als het skiën op een begeven moment toch niet meer lukt, doordat je weer blokkeert, stop dan met denken aan je afdaling, stop met verder skiën, ga naar de zijkant van de piste en ga aan iets denken waar je blij van wordt en waardoor je tot rust komt. Dit kan een lange strandwandeling zijn, of relaxen in de sauna, een lekker wijntje of whatever. Wat ook fijn is, is om iemand bij je te hebben en dan te gaan praten over alles wat niet met skiën te maken heeft, gewoon lekker babbelen. Dan hoef je zelf minder moeite te doen om jezelf af te leiden, daar iemand anders jou dan afleiding biedt. En als het weer gaat, dan ga je weer verder. Maar ga jezelf niet haasten om die berg af te beuken, als het 10 minuten duurt om tot rust te komen, dan duurt het 10 minuten en als het 30 minuten duurt, dan duurt het 30 minuten. Kortom, hoelang het duurt maakt niet uit, zolang je maar weer rustig bent voordat je verder gaat. Grenzen moet je wegduwen, je moet er niet overheen stappen en dat laatste doe jij te vaak heb ik het idee.

Ik denk dat een hoop mensen reageren, omdat het een onderwerp is waar bijna iedereen wel iets aan bij te dragen heeft. Er zijn weinig mensen die niet een keer bang waren, of iets spannend vonden, tijdens het skiën of bij een andere activiteit. Natuurlijk ligt de grens van bang zijn voor de een hoger dan voor de ander, maar dat gevoel blijft voor iedereen tamelijk hetzelfde denk ik. De manier waarop je met dit gevoel uiteindelijk omgaat is echter doorslaggevend voor het resultaat en hoe je ergens mee omgaat valt prima te trainen.

@superskier, laat je nog wel horen hoe het gegaan is? Dan doe ik dat ook!

@Superskier, yes, gewoon doen waar JIJ, zin in hebt. Je mag, en je moet niets. Laat die anderen die snel willen gewoon gaan. Ga evt met een vriendin samen lekker rustig een piste af, dan lekker op een bankje genieten van de omgeving, of lekker een glaasje doen. Gewoon doen wat jij leuk vind, zo krijg je er weer plezier in.Er is nog meer dan jakkeren van die piste. Jouw verhaal, zou het mijne kunnen zijn. Het brullen, stond me nader dan het lachen, maar heb doorgezet, nu skie ik nog steeds op mijn tempo, en geniet van het zonnetje ( als die er is). Als ik toen opgegeven had, zou ik nu niet kunnen zeggen dat ik nu al 36 jaar, 2 'a 3 maal een week ga skien, en heb er lol in. Zolang ik maar MAG EN NIET MOET.

@Superskier en @Frank dan doe ik dat ook! Ik skie dan wel niet, daar kan ik geen tips of advies over geven, maar het overwinnen van onze angst om af te dalen komt een beetje op hetzelfde neer. Het is fijn om te lezen, dat je niet de enige bent met dergelijke angst. Overigens vind ik het klimmen naar boven heerlijk, gek genoeg… Heerlijk buffelen in de sneeuw.

@Superskier lijkt me een prima plan zoals je het wil aanpakken. Doe vooral rustige blauwe pistes zoals ik al aangaf.Ga niet te gauw toch weer op rood.Gewoon alleen genieten dan komt het echt goed.
Therapie waar je het over had is denk ik niet echt nodig voor zover ik het vanuit hier kan bekijken je hebt toch ook geen angst om auto te rijden of over straat te lopen of vliegangst.
neem je tijd en het komt goed.En zo als gezegt laat je NIET opjagen want dat is een bekent fenomeen als je in een groepje gaat skiën de 1 wil niet voor een ander onderdoen.

Even een nuance op bovenstaande, ik zou helemaal niet naar kleur kijken maar gewoon de pistekwaliteit ter plaatse controleren. Soms is een andere kleur piste beter te doen dan die je in je hoofd had. Sommige mensen worden al bang als ze naar de zwarte/rode lijntjes op een pistekaart kijken, Pavlov zou ervan gaan kwijlen. Over conditioneren gesproken. Angstconditionering in dit geval.

@superskier!

Veel plezier. Geniet ervan. Misschien wat je zegt, ook andere dingen doen. Niet verplicht voelen om elke dag te gaan skiën.

Misschien ook een dagje te voet naar boven. Wandelen kan ook heerlijk zijn en dan kun je relaxt wennen aan bepaalde hoogtes etc.

Veel plezier!!!

Hoe was het met mijn angst voor snelheid dit jaar?

De eerste dag was een drama. In VT was er een combinatie van sneeuw en regen, het zicht was slecht en als brildrager zag ik nagenoeg niets meer. Misschien ken je dat wel, je ziet niets dus je doet maar wat op gevoel en zet een bocht in juist op dat punt waar geen bodem meer is. Eén langzame piste heeft die dag geduurd.

De volgende dag was het mooi weer met goed zicht. Ik heb mij aan mijn plannen gehouden, lange blauwe pistes uitgezocht en vooral de nadruk gelegd op de techniek en het weer terugkrijgen van het gevoel. Het was immers toch weer een jaar geleden. Dus afgewisseld tussen lange bochten, korte bochten en wedeln.
In de middag zelfs nog groen geskied, samen met een nieuweling in de familie, die voor het eerst op ski’s stond. Daar wel doodangsten uitgestaan, maar hoofdzakelijk vanwege de gênante “cracks”, die iedereen wilden laten zien hoe hard ze durfden op een groene piste vol beginners.

De volgende dagen bleek dat het wel meeviel met de angst, de laatste dagen gewoon ook weer Schuss naar beneden waar het kon en met druk op de dalski lekker de bochten doorversnellen. Als ik het vergelijk met eerdere jaren is de rustige start op de eerste echte skidag en de focus op techniek prima geweest. Het weer op zoek gaan naar het gevoel. Als dat terug is gaat het allemaal ook zo veel gemakkelijker, geen verkramping in de bochten en in de voeten.

Om mij heen kijkend constateerde ik dat ik niet de snelste van de piste was, maar absoluut wel één van de snelste zestigers. Het jezelf gaan vergelijken met je leeftijdsgenoten was nieuw voor me (althans op de piste) en wel een eye opener. Dat heeft tot gevolg gehad dat mijn vrouw en ik gewoon ook eens naar elkaar toe uitgesproken hebben dat de enige ambitie die wij voortaan nog hebben bestaat uit het genieten van de sneeuw, de omgeving en het skiën. De ambitie om grenzen verleggen op sportief en prestatief gebied hebben we niet meer. We weten wat we kunnen en dat we overal uit de voeten…eh…latten kunnen. Maar alleen genieten betekent wel geen rode pistes als die er niet redelijk bij liggen en zwart helemaal maar niet meer. En ook stoppen voordat je doodop bent, dus om een uur of half vier, vier uur een terrasje op gaan zoeken. Dat had tot gevolg dat we de volgende dag dan telkens weer helemaal fit en zonder stramme spieren aan de start stonden en over de hele week gemeten veel meer ski-uren konden maken.
Volgend jaar doe ik het weer zo!

@Frank fijn dat je een manier hebt gevonden om je angst te overwinnen en extra te genieten van je ski vakantie. Mogen er vele mooie ski vakanties volgen!

@Frank was je toch weer bijna de fout ingegaan.Je moet helemaal niet gaan skiën met slecht zicht en sneeuwval. Dat doen de mensen die daar wonen ook niet.
Alleen skiën met mooi weer dus en neem je tijd en af en toe een drankje.Dan krijg je snel weer zelfvertrouwen.

Tsja, @Hooykaas, maar wij zijn daar maar een weekje. En het was de eerste dag, dan moet je gewoon.
Als ik vorig jaar zo gehandeld had, had ik overigens in een week tijd helemaal niet geskied. En je kunt toch ook niet thuiskomen met de mededeling dat je niet geskied hebt omdat het sneeuwde… :)
Overigens sneeuwde het op woensdag ook, we zijn er niet nogmaals ingetuind en lekker andere dingen gaan doen.

Mooi verhaal @frank! Fijn dat het beter is gegaan en goed dat je weer bent gaan genieten van de sneeuw! :)

Vivre la @Frank je begint het te leren

Hoe was het met mijn angst voor snelheid dit jaar?

De eerste dag was een drama. In VT was er een combinatie van sneeuw en regen, het zicht was slecht en als brildrager zag ik nagenoeg niets meer. Misschien ken je dat wel, je ziet niets dus je doet maar wat op gevoel en zet een bocht in juist op dat punt waar geen bodem meer is. Eén langzame piste heeft die dag geduurd.

De volgende dag was het mooi weer met goed zicht. Ik heb mij aan mijn plannen gehouden, lange blauwe pistes uitgezocht en vooral de nadruk gelegd op de techniek en het weer terugkrijgen van het gevoel. Het was immers toch weer een jaar geleden. Dus afgewisseld tussen lange bochten, korte bochten en wedeln.
In de middag zelfs nog groen geskied, samen met een nieuweling in de familie, die voor het eerst op ski’s stond. Daar wel doodangsten uitgestaan, maar hoofdzakelijk vanwege de gênante “cracks”, die iedereen wilden laten zien hoe hard ze durfden op een groene piste vol beginners.

De volgende dagen bleek dat het wel meeviel met de angst, de laatste dagen gewoon ook weer Schuss naar beneden waar het kon en met druk op de dalski lekker de bochten doorversnellen. Als ik het vergelijk met eerdere jaren is de rustige start op de eerste echte skidag en de focus op techniek prima geweest. Het weer op zoek gaan naar het gevoel. Als dat terug is gaat het allemaal ook zo veel gemakkelijker, geen verkramping in de bochten en in de voeten.

Om mij heen kijkend constateerde ik dat ik niet de snelste van de piste was, maar absoluut wel één van de snelste zestigers. Het jezelf gaan vergelijken met je leeftijdsgenoten was nieuw voor me (althans op de piste) en wel een eye opener. Dat heeft tot gevolg gehad dat mijn vrouw en ik gewoon ook eens naar elkaar toe uitgesproken hebben dat de enige ambitie die wij voortaan nog hebben bestaat uit het genieten van de sneeuw, de omgeving en het skiën. De ambitie om grenzen verleggen op sportief en prestatief gebied hebben we niet meer. We weten wat we kunnen en dat we overal uit de voeten…eh…latten kunnen. Maar alleen genieten betekent wel geen rode pistes als die er niet redelijk bij liggen en zwart helemaal maar niet meer. En ook stoppen voordat je doodop bent, dus om een uur of half vier, vier uur een terrasje op gaan zoeken. Dat had tot gevolg dat we de volgende dag dan telkens weer helemaal fit en zonder stramme spieren aan de start stonden en over de hele week gemeten veel meer ski-uren konden maken.
Volgend jaar doe ik het weer zo!

Frank op 9 feb 2016 13:36

@Frank dit heb je mooi gezegt: mijn vrouw en ik voortaan nog de einge ambitie hebben, om te genieten van de sneeuw,de omgeving en het skien. En nog belangrijker van elkaar. Of de piste nauw rood, groen of paars is er toch niet heerlijker om te mogen, en niet te moeten. Als het erg sneeuw, gezellige dingen doen, en als de zon schijnt, lekker rustig skien, en op tijd een terrasje pakken. Ook wij als zestigers constateren, dat we niet meer de snelsten zijn( op de piste) en vliegt de jeugd, je de vouwen uit je broek. Lekker boeiend, maar we hebben het reuze naar de
zin.En hoop nog heel wat jaren te genieten van het witte goud.

[quote]Vivre la @Frank je begint het te leren

@Frank mooi gezegd.

Ik snap ook nooit waarom iedereen op wintersport zo’n haast lijkt te hebben. Geniet van wat je aan het doen bent. Natuurlijk wil ik beter worden en vind ik het heerlijk om flink door te racen, maar af en toe ook op mijn dooie gemakje een piste af te glijden hoort daar ook bij. Het is tenslotte vakantie, haasten doe ik thuis wel weer.

Ik herken dit ook best wel. Niet bij mezelf, maar wel bij mijn vriendin. Zij legt zichzelf ook vrij veel druk op. Ik heb wat meer jaren ervaring op een snowboard, en ook veel meer les gehad. Zelf wil ze geen les, enkel les van mij (wat ik prima kan geven op de piste, gezien ik daar cursus voor heb gedaan).

Je gaf aan dat “Onze hele groep bestaat uit goeie skiers en snowboarders, ik kom er altijd achteraan. En opgeven is geen optie he, of vragen of het rustiger kan.”

Is dat ook echt zo? of heb je dat ingevuld voor de groep? Mijn vriendin baalt ook enorm als “we weer op haar moeten wachten”. Maar niemand in de groep vind het erg om te wachten op haar. Een lange piste in 1x naar beneden, met de juiste techniek, is gewoon best hard werken. Even stoppen tussendoor is heerlijk. Zou het kunnen dat de groep best wel wil wachten, maar dat jij het gevoel hebt dat zij alsmaar door willen?

Sowieso als je niet tot nauwelijks rust op de piste, kan ik dat van harte aanbevelen. Even om je heen kijken, fotomomentje en dan weer door skiën.

@superskier hoe is het gegaan dit jaar. Ik heb met veel belangstelling alles gelezen. Ik heb hetzelfde. Ik kan skiën. Volgens iedereen is er met mijn techniek weinig mis. Ik ben vier jaar geleden begonnen met skiën en heb elk jaar minimaal 3 dagen privéles. Ook heb ik in Nederland les op een rollerbaan. Maar het helpt niet. Ieder jaar sta ik opeens bij een steile knik op een blauwe piste en dan vergeet ik alles. Ga ik volledig verstijfd naar beneden en val ik. Gelukkig heb ik nog niets verrekt, gescheurd of gebroken.

Ik zoek ook naar tips, ideeen. Misschien zo’n cursus in Zoetermeer.

In ieder geval geef ik het volgend jaar nog een kans. De rest van de familie vindt skiën geweldig. Ik voel mij ook echt zo’n muts als ik erachteraan hobbel. Ik blijf volgend jaar in ieder geval de eerste twee dagen alleen op een eenvoudigere blauwe piste. Pas als ik die perfect kan ga ik een stapje verder. Geen buckles, geen mist en geen regen. Dit jaar raakte ik mijn angst pas op vrijdag/zaterdag een beetje kwijt. En toen gingen wij weer naar huis.

@Frank mooi gezegd.

Ik snap ook nooit waarom iedereen op wintersport zo’n haast lijkt te hebben. Geniet van wat je aan het doen bent. Natuurlijk wil ik beter worden en vind ik het heerlijk om flink door te racen, maar af en toe ook op mijn dooie gemakje een piste af te glijden hoort daar ook bij. Het is tenslotte vakantie, haasten doe ik thuis wel weer.

Bien op 10 feb 2016 09:09

Je klinkt precies als mijn moeder :) :)

Het zit hem in de uitdaging. Ik vind snowboarden/skiën leuker als er een uitdaging in zit, dus als ik mijn best moet doen. Dat kan door sneller te gaan, of door beter op mijn techniek te letten, of door regular te snowboarden terwijl ik goofy ben, of carven, off piste etc etc. Maar snelheid (en niet pauzeren op de helling) draagt wel veel bij aan het ‘moeilijk’ maken, en dus aan die uitdaging die ik leuk vind.

@vlinder72, het is eigenlijk heel goed gegaan. Maar niet vanzelf! Ik ben bij een angsttherapeut geweest die me geweldig heeft geholpen en er zijn heel wat traantjes gevloeid thuis op de bank. Gelukkig wilde mijn man helpen en heeft hij dit jaar zijn tijd in mij geïnvesteerd, met een return on investment die zijn weerga niet kent.

Ik heb enkel geskied als ik er zin in had. Man is steeds bij me gebleven en ik heb me niet gek laten maken. Rustig van blauwe pistes af en af en toe wat rood ertussendoor. Als die er mooi bij lag tenminste en de condities optimaal waren. Wat me andere jaren parten speelde en nu helemaal niet, was de drukte op de piste. Het was zo rustig!

Ik heb vaak ook heel bewust tegen mezelf gepraat om in het nu te blijven en me niet druk te maken over lastige stukjes die eventueel nog voor me lagen. En als het lekker ging gaf ik mezelf een virtueel schouderklopje. Dus ja, eigenlijk heb ik gewoon mijn eigen plan getrokken. En dat is prima bevallen.