Disentis, heliski avontuur (II)

Net als de eerste dag in Disentis staat vandaag in het teken van het testen van de Zai ski. We verlaten nu de piste en gaan de diepe sneeuw in. Niet zomaar offpiste maar we verkennen echt onberoerd terrein: de gletsjers rondom de Tödi, met 3614m de hoogste berg van de Glarner Alpen.

's Ochtend om 10.00 uur vertrekken we per helikopter en 3 gidsen naar de gletsjer. Nog steeds schijnt de zon onafgebroken zodat de omstandigheden perfect te noemen zijn, het is toch een sterk weersafhankelijke onderneming. Naast blauwe luchten hebben we immers 30-50cm poedersneeuw tot in het dal en nauwelijks lawinegevaar.

Dansen
Het is mijn tweede keer dat ik me offpiste begeef, de eerste keer dat ik dit met een helikopter doe. Superspannend dus maar ook qua natuurschoon doet het wat met je. Binnen enkele minuten sta je op 3000m hoogte, een doodstille omgeving en een magnifiek uitzicht op bergreuzen en dekens van sneeuw en ijs. Kippenvel, en dat is niet van de kou.

De eerste afdaling loopt over de noordflank van het massief richting het dorpje Linthal. Het eerste stuk skiën we over een brede vlakke gletsjer, ideaal om kennis te maken met de poeder en om de schwung te pakken te krijgen. Want als ik één ding heb geleerd die dag dan is het wel het ‘dansen op de sneeuw’. Hoe rustiger je gaat en hoe vaker je afremt, hoe moeilijker je het jezelf maakt.

Na het geruisloos verlaten van de gletsjer zien we het ongerepte landschap veranderen. Eerst gaat het over ondergesneeuwde steenvlakten waarna we op glooiende Alpenweiden belanden. Langs bospassages glijden we verder het dal in waar de afdaling plots eindigt. Onverwachts, want ineens doemt de heli weer op op een klein vlak stuk, klaar om ons weer op te pikken. Er staat nog een tweede afdaling op het programma voor vanmiddag.

Wrang
We stijgen weer op, onderweg wijst de piloot ons op de steenbokken links en rechts op de bergflanken die ons ongeïnspireerd aan lijken te staren. Boven aangekomen hebben we eenzelfde adembenemend panorama als voor de eerste afdaling. Ook nu gaat het eerste deel over een gletsjer waarna we een stukje moeten klauteren. Dat is nodig om bovenaan de graat van het Val Russein te geraken. Dit hoogdal loopt helemaal door tot aan de doorgaande weg bij Disentis, waar het eindput ligt van de toer. Het punt waar we nu zijn is hemelsbreed nog 8km hiervan verwijderd. Nog een hele toer dus.

Vooral het eerste stuk gaat erg steil tussen rotspartijen maar na 200 hoogtemeters wordt de dalkom breed en neemt de moeilijkheidsgraad af. In theorie dan. Ik merk aan mezelf dat de oplettendheid achteruit gaat als het terrein vlakker wordt. Onmiddellijk wordt deze zwakte afgestraft met een harde salto naast het smalle pad dat mijn voorgangers hebben getrokken. Tot in de oren zit ik vol met sneeuw. Het wrange van alles is is dat ik vaker op dit soort pietluttige paadjes onderuit ben gegaan dan op alle steile passages bij elkaar. Het kan de pret niet drukken, het landschap onderweg is magnifiek. Er is geen tijd én reden om hier lang bij stil te staan.

Heliskiën is een onvergetelijke belevenis die iedereen die een beetje geoefend is gewoon gedaan moet hebben. Zwitserland is een schitterend land om dit eens te proberen. Voor meer foto’s, klik de animatie aan in het midden van dit verslag.