Pas op valgevaar!
We hebben het op wintersporters.nl al vaak gehad over lawinegevaar. Dit is een lastig in te schatten gevaar en daarvoor zijn er ondertussen goede reductiemethodes bedacht. Veel wintersporters weten echter slecht wanneer ze zich in lawinegevaarlijk terrein begeven. Een gevaar dat veel zichtbaarder is, maar elk jaar ook aardig wat doden opeist is vallen. Zeker in off-piste terrein (en op steile pistes) is de kans op een gevaarlijke val, zeker in het voorjaar behoorlijk groot.
Vrije val
Als alpinist heb ik ooit geleerd dat je op een harde helling vanaf zo’n 35° al zo goed als de snelheid van een vrije val haalt. Dat betekent dat niet zo hele steile helling al snel gevaarlijk kan zijn als je niet meteen tot stilstand komt. Iedereen die wel eens op een harde zwarte of zelfs rode piste is gevallen kan dit beamen, en deze zijn zelden 30° of steiler. Dus in off-piste terrein is een val, zeker als het wat steiler is, snel levensgevaarlijk.
Harde sneeuw
Vooral in het voorjaar is de sneeuw 's ochtends betonhard. En op harde sneeuw is een val bijna niet te stoppen. De kans dat je valt op betonharde sneeuw is ook nog eens groter. Zeker in steilere couloirs levert deze harde sneeuw vaak levensgevaarlijke situaties op. Helaas dus ook in veel klassieke off-piste hellingen van de skigebieden. In off-piste terrein ligt het risico om van een rotsband of over een stuk ijs te vallen altijd op de loer. De bergredding moet vaker gevallen skiërs en boarders redden dan lawineslachtoffers.
Hoe te voorkomen
Hier blijft het zelfde verhaal gelden als voor lawinegevaar: weet waar je mee bezig bent. Zorg dat je op pad gaat en weet waar je heen gaat. Zodat je niet zomaar in veel te steil terrein terecht komt. Wees ook heel eerlijk over je eigen skikunsten. Waar poedersneeuw een gebrek aan techniek nog kan verbergen, daar is betonharde sneeuw minder vergevingsgezind. Een val kan dodelijk zijn! Maak geen bochten als je het niet vertrouwt, rütsch dan maar naar beneden. Verder bouw de steilte van je skitochten langzaam op, ga niet meteen de eerste dag een voor jou steile helling in. Pro-riders doen dat ook niet.
De zon is je vriend
Probeer je afdaling goed uit te peilen, en ga de afdaling pas in als de zon of de temperatuur die helling wat heeft opgewarmd, dan zal die betonharde sneeuw opeens heerlijk zachte voorjaarsfirn zijn. Om zeker te weten dat je op heerlijke ‘al-dente’ sneeuw skiet is het nuttig om met een gids op stap te gaan. Deze hebben geen kookwekker nodig om de meest geweldige en net ontdooide sneeuw te vinden.
Of nog beter: poeder
Of waarom wacht je voor het skiën van het wat steilere off-piste werk totdat er heerlijke poeder ligt. Ook dat gebeurt regelmatig in de lente! Dan is een val opeens een stuk minder gevaarlijk. Maar ook dan moet je vallen nooit onderschatten.
Wie van jullie heft er wel eens een echt heftige buiteling gemaakt? Zo’n val dat je heel lang door gleed?
Plaats een reactie
Geen heftige val, eerder lachwekkend… 's Morgensvroeg richting Tignes Les Brevieres in het bos op een knalharde rode piste, gewoon omgevallen bij het maken van een onhandige bocht. Kwam ik ondersteboven terecht en daar ging ik, geen houden aan. De snelheid viel gelukkig wel mee, maar stoppen ho maar :). Gelukkig stonden er geen bomen in de weg.
Plan du fou, nendaz
Na de lift rechtstreeks naar beneden, misschien wel tegen de 40° op het steilste stuk (beetje zoals de kabellijnen op deze 
10 maal deze afdaling zonder problemen, maar nu na de 2e bocht gevallen, en helaas met hoofd naar beneden (en snowboard naar boven). Toch wel tot bijna halverwege die foto blijven doorglijden.
Geen pijn of blessures of niets tijdens het vallen, dus ik liet maar begaan.
Een van de zwarte dalafdalingen in L2A: bovenin op een ijsplaat onderuit, zeker 100 meter naar beneden gegleden. Dacht echt dat mijn laatste uurtje geslagen had. Ik kwam uiteindelijk in de losse sneeuw aan de zijkant v.d. piste tot stilstand. Uiteindelijk een goed verhaal voor in de kroeg aan over gehouden en direct een helm aangeschaft.
Idem als Cootje: in Les 2 Alpes, de laatste dalafdaling op de vrijdag, met weinig en vooral ijzige sneeuw. Bij de eerste bocht gevallen, skies lagen halverwege. En glijden maar…en dat duurt langgggg. Halverwege nog gelanceerd worden op twee buckels en uiteindelijk kunnen draaien van buik naar rug en zo half zittend/liggend kunnen remmen met de skischoenen. Niks gebroken, wel bont en blauw, en je leven trekt aan je voorbij in die 45 seconden. Heftig.
@sjanssen : ik heb altijd geleerd dat als je valt het kwestie is om je latten (als je ze nog aanhebt) richting dal te krijgen om je kanten te gebruiken om te remmen/rechtkomen (bonuspunten als je meteen kaan doorskiën alsof het de bedoeling was ;-) ). Zonder latten moet je op de buik glijden, voeten naar beneden sturen om dan met je tippen te stoppen. Op je rug is de kans groter dat je gelanceerd wordt met alle gevolgen vandien.
Als je in de zoektocht naar beter skiën veel op je plaat gaat (zoals ik :-P ) dan heeft dat als voordeel dat je je ook beter wordt in de kunst van het vallen :-). Naar mijn inschatting zijn het meestal de weinig-vallers die de grootste wonden te likken hebben na een tuimeling.
Tot nu toe ben ik bespaard gebleven van lange doorglijders (hoewel ik op best wel wat steile/zwarte al eens ben gaan sneeuwhappen), mijn stevigste klapper was op een skiërcross parcour waar ik een klein heuveltje niet had gezien. Onvoorzien gelanceerd met zijwaartse rotatie -> neerkomen met de ski’s parallel -> kantje happen -> hard op mijn rug/achterhoofd knallen -> helm dubbel en dik terugverdiend ;-).
Aan de Wildkogel zijn ze zo slim om aan een van de zwarte pistes geen paaltjes langs de zijkant te zetten. Op een mistige dag zag ik de rand van de piste niet, word gelanceerd, kom uit balans neer, sla over de kop en glij nog 10-15 meter door. Op zo’n moment denk je echt dat je skivakantie voorbij is of erger dan dat, gelukkig bleef het bij wat pijn aan mijn nek die de volgende dag al weg was.
Hmm ben zelf eigenlijk nog nooit echt hard & lang gevallen. Ben ook zo’n goede snowboarder ;)
De zwarte 10 in Mürren, daar toch ooit een flink eind geschoven waarvan ik na een tijd dacht “nu is het afgelopen”.
Pistes waar ik al heel veel mensen heb zien schuiven, rollen, salto’s maken, botten breken…:
- Zwarte 31 in Sölden
- Muur Avoriaz
- Zwarte dalafdaling Les deux Alpes
- Harakiri in Mayrhofen
In het begin van mijn ski carrière wel een hele lange schuif partij gehad vanaf de zwarte piste,bij de Hohe Salve in Brixen duurde eeuwen voor mijn gevoel, gelukkig heelhuids vanaf gekomen. Ook de Harikiri is niet mijn vriend wel enkele malen vanaf gegaan en niet gevallen maar om te zeggen dat ik het leuk vond.