Wat is jouw angstgegner?

Die van mijn dochter is heel duidelijk: ijzige pistes. Van een snelle hinde verandert ze in een schildpad, zodra ze enig ijs op de piste ontwaart. En het ligt altijd aan haar ski’s ;-) .

De mijne is papsneeuw. Ik val in de categorie risico-vermijdende skiër, maar die paar keer dat ik ooit ben gevallen, was altijd in de papsneeuw. Ik haat papsneeuw.

Een andere van lang geleden: bospaden.
Was in de tijd dat er nog geen kunstsneeuw was en we nog gewoon op ouderwetse ski’s skieden. Als de dalafdalingen gesloten waren, dan was er altijd wel een skileraar, die nog een bospad naar beneden wist om zodoende de wachtrij voor de lift te vermijden. Die skileraren waren meestal jonge ventjes, zo’n leeftijd waarop je hersens nog niet in staat zijn om risico’s in te schatten. Ik was net zo jong, maar mijn hersenen zagen de risico’s wel degelijk.
Zo’n bospad was altijd smal en ijzig. Te smal om bochten te maken, te ijzig om fatsoenlijk te remmen. Je kon dus eigenlijk alleen maar met een rotgang recht naar beneden en hopen dat je alle bomen ontweek. Doodeng.

Bückelpistes leken mij vroeger ook doodeng (vanuit de lift). Tot ik een keer naar beneden ging en ik beneden dacht: was dat nu alles?

Hebben jullie nog Angstgegners?