Een ongeluk zit in een klein hoekje...

Daar lig je dan, op een rots, na een val van een meter of 10. Je rug doet zeer, je schoenen zijn uitgevallen, en je beseft maar amper wat er gebeurt is. De zee is wild, en een golf komt over je heen. Je kijkt naar je voet, en denkt: dit is foute boel… Je trekt je schoenen aan, neemt een slok drinken, doet ademhaling oefeningen, en probeert langzaam weg te komen bij die rots. Alles doet pijn. Rug doet pijn, voet doet enorm veel pijn, maar je moet daar weg.

Je klimt en kruipt naar een veilig stuk rots. Je hoort je vriend met wie je bent roepen, en hij belt samen met een local de hulpdiensten. Even later komt je vriend met een local naar je toe, en ben je opgelucht dat je niet meer alleen bent. De hulpdiensten komen, zei de local, maar ze hebben tijd nodig. Een uur verstrijkt voordat de brandweer er is. Ze hebben water en een brancard. Je bent blij met hulp, maar hebt tegelijkertijd nog zo veel pijn.

Je wordt vast gemaakt op de brancard en wordt een stukje naar de schaduw gebracht. Het is wachten op de bergredding zodat ze je daar weg kunnen halen. Weer een halfuur verstrijkt, en toen de bergredding kwam, zagen ze direct dat het niet mogelijk is. Er wordt een helicopter aangevraagd. De taalbarrière maken dingen niet makkelijk, men spreekt maar amper Engels en eigenlijk heb je geen idee wat er gaande is.

Opnieuw verstrijkt er een halfuur, maar het voelt als een eeuw, en dan hoor je de helicopter. Je ziet twee mensen, volledig in het zwart naar beneden hijsen. Een brancard wordt ook gezakt. Je wordt opgetild, en in de nieuwe brancard gelegd, waarbij je overal goed vast wordt gemaakt. De helicopter komt terug, en de eerste man wordt opgehijst. Daarna wordt de kabel aan jou vast gemaakt waarna je vliegt. Het voelt als een film. Je komt aan in de helicopter, en wordt neer gelegd. De laatste man wordt omhoog gehijst en je vliegt er vandoor.

De helicopter land op een helipad iets verder op. Je wordt daar overgedragen aan een ambulance. In de ambulance is het een enorm gedoe om een ziekenhuis te vinden. Voor vele is de taalbarrière een probleem. Na ruim 45 minuten is er dan eindelijk een ziekenhuis gevonden. De ambulance rijdt er heen en 30 minuten later ben je dan eindelijk in het ziekenhuis.

In het ziekenhuis wordt je direct meegenomen voor röntgenfoto’s en een CT scan. Uitslag: gebroken pink, gebroken voet, gebroken enkel, gebroken knie, gebroken rib, en een gebroken werfel.

Voor de enkel en pink is operatie nodig. De rug lijkt goed, maar er moet uitgesloten worden of er geen zenuwschade is dmv een MRI. Verder moeten er nog extra CT scans gemaakt worden.

Je komt te liggen op de eerste hulp, op een kei hard bed. Je rug doet zoveel pijn, maar je blijft sterk. Je krijgt een brace om je arm en been, en probeert iets meer comfort toe te voegen aan het harde bed met dekens. De taal barrière is nog steeds een probleem. Veel mensen begrijpen je niet, maar gelukkig is er Google translate.

Even later komt daar iemand die Engels spreekt, een leidinggevende van het ziekenhuis. Hij vertelt je dat er geen bed is, en je de nacht moet door komen op de eerste hulp. Je zucht, en smeekt bijna om een alternatief. Het liefst wil je naar het hotel… Maar dat is onverantwoord. Je neemt contact op met je verzekeraar voor advies, maar vanwege drukte kunnen zei niks betekenen. Gelukkig ben je niet alleen en is je beste vriend continu bij je.

Je besluit om opgenomen te worden, en om de eerste nacht door te komen neem je een pijnstiller. Infuus wordt ingebracht, en een kwartier later voel je het zakken. Dat voelt zo goed…

Om 11 's avonds wordt je in eens meegenomen. Je vraagt wat ze gaan doen, maar geen Engels. Je ziet het vanzelf al: röntgenfoto’s. En daarna CT scans, en daarna de MRI. Je krijgt te horen dat er geen schade is aan het zenuwstelsel, en haalt opgelucht adem. De operatie aan je enkel en pink kan overmorgen al plaatsvinden.

Je ligt daar weer, op die felle eerste hulp afdeling. Je vraagt weer om pijnstillers omdat het anders niet te doen is… De nacht is een gebroken nacht, met weinig slaap. Uiteindelijk vraag je nogmaals om pijnstilling. Dit keer is het een ander goedje. En deze werkte goed! Pijn weg, en gelijk ook suf. Je slaapt nog even…

Uiteindelijk wordt je om 6 uur wakker. En wacht je maar tot je vriend langs komt. Om 8 uur is hij er. En even later kwam de leidinggevende ook langs. Hij vertelde dat er vandaag een bed beschikbaar is op een twee persoons kamer. Eindelijk weg van dit klote bed denk je. Die leidinggevende is echt een pracht man. Hij denkt zo met je mee, en doet alles wat hij kan. Uiteindelijk heeft hij voor elkaar gekregen dat je een prive kamer krijgt, waardoor je vriend elk moment langs kan komen. Hij krijgt een pasje waarmee hij zelf de deuren en liften kan openen. Daarnaast maakt hij een uitzondering voor het dagelijks corona testen, waardoor je vriend maar elke 4 dagen hoeft te testen. Echt heel fijn dat de leidinggevende zo mee denkt.

En ja, dan lig je daar dan zo, in bed. Afwachtend op de operatie van morgen. Je enkel wordt met platen en schroeven vastgezet, en pink met een draad ofzo. Je maakt je zorgen om de algehele narcose. Dat is eng, en je weet niet hoe dat gaat.

Gelukkig zijn de zusters en broeders wel heel aardig. Ondanks de taalbarrière helpen ze zoveel mogelijk, checken ze regelmatig of alles nog goed gaat en doen ze echt hun best. Je bent dankbaar voor alle hulp die je krijgt, en voor alle inzet.

Mensen, kijk uit in de natuur, soms lijkt iets onschuldig, maar een val van 10 meter is geen pretje om mee te maken, en had ook anders kunnen aflopen…

Hier wat fotos: