Op reportage bij de Schneebären: Riesneralm, Planneralm, Tauplitz en Loser

De Oostenrijkse deelstaat Steiermark is geen regio die veel mensen kennen. Laat staan dat de Schneebären veel lampjes doen branden. Wij vroegen ons af of dit terecht was. In de lijst van skipasverbonden is de gezamenlijke pas voor Loser - Altaussee, Die Tauplitz, Riesneralm en Planneralm al jaren een opvallende speler als het gaat om de prijs die je per kilometer piste betaalt. We reisden af naar dit onbekende stukje Oostenrijk.

Wat is de Schneebären-regio?

De Schneebären Card, zoals de gezamenlijke skipas heet, geeft toegang tot vier landschappelijk flink verschillende skigebieden kwamen we achter. De kracht van deze skipas zit in de afwisseling en de onderlinge afstand van elkaar. Vanuit het dorp Stainach-Pürgg, het middelpunt van de skipasregio, zijn alle skigebieden binnen een goed half uur aan te rijden.

We rijden de A3 af richting Nürnberg, maar in plaats van dat we afbuigen naar München rijden we rechtdoor. Het is een vreemde gewaarwording al die dakkoffers te zien afslaan. We vervolgen rustig onze weg in de richting van Passau, een ongebruikelijke grensovergang op weg naar de wintersport, maar voor de Schneebären een logische keuze. Via het stadje Liezen draaien we af naar Tauplitz, onze uitvalsbasis voor de komende dagen.

Dag 1a: Riesneralm

De eerste skibestemming is Riesneralm, bij het dorpje Donnersbachwald. Een typisch Oostenrijks dal met traditionele huisjes, maar zonder het toeristische sausje dat je van Tirol kent. Een paar kilometer voor het dalstation zien we de eerste piste liggen, uitgelicht door de eerste zonnestralen bovenop een bergkam. “Die moet wel Panorama-Abfahrt heten of iets dergelijks”, gaat door mijn hoofd. Op de berg wordt het vermoeden bevestigd. De blauwe vijf heeft inderdaad die naam met in de aanloop een stukje ‘Gratpiste’. “Die gaan we doen”, besluiten we unaniem. We skiën de piste helemaal af naar het tweede dalstation van het gebied.

Hoewel het gebied maar 32 kilometer aan pistes heeft, zijn er twee ‘Skischaukels’. De eerste hebben we net genomen, maar iets boven het dalstation ligt een heuse Kinderskischaukel. Die naam is niet eens overdreven, de kids skiën over twee flanken met in totaal vijf afdalingen die keurig met elkaar zijn verbonden. Na dit ‘Kinderland 2.0’ genoeglijk te hebben aangekeken, is het tijd voor de lunch in de Skihütte Hochsitz. De naam is wederom toepasselijk. Als een ligstoel op palen blikt dit bergrestaurant over het rustige skigebied en de oostelijke Alpenhoofdkam. Vanaf het terras speuren we met de ST Vista, een ‘spotting scope’ van Swarovski kristal, naar wildlife. We zien alleen een paar toerskiërs op een bergtop staan. Achter die berg moet Planneralm liggen, onze bestemming voor zometeen.

Dag 1b: Planneralm

Omdat Planneralm slechts 15 pistekilometer heeft, konden we dit combineren met Riesneralm. Toch komen we in een compleet andere wereld als we de weg omhoog rijden. Niet alleen ligt het skigebied veel hoger – het dalstation ligt al op 1.600 meter –, ook het landschap is anders. Het doet bijna denken aan een Frans skistation, maar dan met Oostenrijkse huisjes. We nemen de Gläserbodenlift, een nostalgische sleeplift met aan het eind een venijnig steil stukje. Minder zekere skiërs kunnen eerder uitstappen, maar wij gaan door naar het hoogste punt op 2.000 meter hoogte. De rit met dit 50 jaar oude beestje duurt een kleine tien minuten, maar dan heb je ook wat. Hier bevindt zich het freerideterrein waar Planneralm om bekendstaat. Omdat er zo weinig mensen komen, vind je er gemakkelijk nieuwe lijnen. Pisteskiërs nemen hier de rode 7, de langste afdaling van het gebied waar je ook al zoveel ruimte hebt. Er zijn plannen om de Gläserbodenlift te vervangen door een snelle stoeltjeslift. Vanuit het oogpunt van comfort begrijpelijk, voor de liefhebber wellicht zonde.

We steken over naar de andere kant van het skigebied. Omdat de pistes en liften van Planneralm in een bergkom liggen en allemaal in het dorp beginnen, zijn we er zo. Aan deze kant vind je de meeste variatie. Oude sleepliften hebben plaatsgemaakt voor koppelbare stoeltjesliften en verschillende soorten pistes vinden hun weg naar het dal. Het is ook het meest zonnige deel van het gebied; dat is prettig voor de beginners op de brede oefenhelling net boven het dorp. Tussen het struikgewas vind je overal stukjes off-piste waar opgroeiende jeugd vlijtig doorheenskiet. Kortom Planneralm is een bestemming voor families die ruimte en rust zoeken, toch van wat uitdaging houden, maar geen eisen stellen aan het aantal pistekilometers. En je zit op sneeuwzekere hoogte.

Dag 2: Die Tauplitz

De volgende dag stappen we meteen vanuit het hotel in de lift naar de Tauplitzalm, een hooggelegen alm boven het gelijknamige dorp met accommodaties direct aan de piste. De Tauplitzalm is een soort plateau met wat boompjes, winterwandelwegen en skipaden. Ik noem het bewust geen pistes want het hoogteverschil op dit deel is gering. Dat levert leuke oefenhellinkjes op voor beginners, maar maakt ook dat we echt moeten zoeken naar de juiste liftverbinding. In de verte lonkt de Lawinenstein, de bijna 2.000 meter hoge berg waar een heerlijke piste omlaag komt. Het is de rode 23 zien we op de pistekaart, daar willen we naartoe! Via de Schneiderkogel komen we op de Lawinenstein en zien daar dat het een soort dubbeltop is, met aan de achterkant nog een piste. Wat een apart uitzicht heb je hier. Die Tauplitz voelt bijna on-Oostenrijks aan. Het landschap oogt wijds en er zijn geen echte dalen. Beter gezegd, de bergen staan heel ver uit elkaar.

Net als in Riesneralm en Planneralm hebben we in Tauplitz nog geen gondel gezien. Daar komt verandering in als we afdalen richting Bad Mitterndorf, het andere dorp bij dit skigebied. Vooruit dan, laten we eerst de Mitterstein-gondel nemen om de andere kant van de Lawinenstein te verkennen. Boven valt onze mond opnieuw bijna open. Wat een piste ligt hier, goed zwart en glinsterend in de laagstaande januarizon. Het is een genot om hier af te dalen en we trekken in een keer door tot Bad Mitterndorf op 812 meter. Vanuit hier is er alleen geen lift terug, maar er rijdt een skibus terug naar de Tauplitzalm. De dalafdaling naar Tauplitz is lang als we voorbij skiën aan de Pfannerhütte waar nog wat après-ski is. Een geslaagd dagje in het grootste, en tot nu toe meest spraakmakende skigebied van de Schneebären.

Dag 3: Loser-Altaussee

Het vierde en laatste skigebied is Loser - Altaussee. Weer zo’n onbekend gebied met toch 34 kilometer aan pistes. Vanuit Altaussee, een dorpje aan een idyllisch meer, rijden we naar het dalstation. Het ligt op een alm omgeven door chalets waar 600 gasten terecht kunnen. Die verblijven hier ski-in ski-out, bovenop de nog eens 600 gastenbedden in het dorp zelf, wat weinig is voor een skigebied. De liften spreiden zich uit over twee bergen, de Sandling en de Loser. We beginnen op de Sandling. Wat velen niet weten is dat langs de blauwe piste 25 Oostenrijks grootste, nog actieve zoutmijn ligt. Het Salzbergwerk Altaussee herbergt 67 kilometer aan onderaardse gangen waarvan 24 kilometer toegankelijk is. Voor de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog bleek dit de ideale plek om roofkunst ter waarde van 3,5 miljard dollar te verstoppen. De lokale bevolking wist de vernietiging aan het einde van de oorlog op het laatste moment te verijdelen.

Intussen trekt een markante rotspunt aan de overkant onze aandacht, het is de Loser waar het gebied zijn naam aan dankt. We steken over en het contrast met de Sandling kan bijna niet groter. Hoewel de hoogste lift niet boven de 1.800 meter uitkomt, waan je je in absoluut hooggebergte. De bergen zijn rauw en er is geen boom te bekennen. De Loserfenster-stoeltjeslift brengt ons naar het hoogste punt waar we een uniek uitzichtpunt hebben. Als een fotolijst biedt een gat in een rots – het Loserfenster – een doorkijkje op het bijzondere landschap. Want dit is iets dat al onze aandacht trok toen we over de pistes skieden: overal zitten kuilen in de grond. Deze komvormige gaten, ook wel Dolinen genoemd, ontstaan door chemische processen in het kalkgesteente. De zwarte piste zes loopt precies over zo’n Dolinenveld en is daardoor niet geopend. Dit kan alleen als er veel sneeuw ligt. Het is de enige zwarte piste in het gebied, de rest is blauw en (licht)rood. Voor beginners dus een prima gebied met de Loser-Familienabfahrt als aanrader: in de zomer een tolweg; in de winter een vlakke piste. En vergeet tussendoor niet te lunchen op het terras van de Loser Hütte met uitzicht over de Altausseer See.

Onze scope op Oostenrijk is met de Steiermark echt weer een stuk verbreed. Families hebben een geweldige tijd in dit soort gebieden en mocht je afwisseling zoeken met één voordelige skipas, dan vind je die hier.