Op nostalgiejacht in Beieren (deel II) - Wendelstein

In Beieren barst het van de nostalgische skigebieden en dus besloten collega Rick en ik op jacht te gaan. Zoals te lezen was in deel I waren we op onze eerste dag al meteen succesvol in onze zoektocht door de panoramabergen Kampenwand en Hochfelln te bezoeken. In deel II rijden we verder naar het westen om nog enkele andere cultskigebiedjes te bezoeken.

Wendelstein

Voor de tweede dag van onze reis rijden we terug het Inntal in. Het startpunt van onze skidag is namelijk het dorpje Brannenburg, tussen Kufstein en Rosenheim. Net buiten het dorp slingert een historische tandradbaan door de bossen omhoog met als eindpunt het bergstation op de Wendelstein, een iconische panoramaberg in het Beierse landschap. Aan de andere kant van de berg komt een pendelbaan omhoog vanuit het geliefde wintersportdorp Bayrischzell. Op een steenworp afstand van de Wendelstein ligt het modernere skigebied Sudelfeld. Roel was hier in 2018 al eens op bezoek. Ook wij brachten later een bezoek aan dit gebied, aangezien de éénpersoons stoeltjeslift vanuit Bayrischzell onze interesse had gewekt.

Historisch treintje

Een bezoek aan Wendelstein loont zich eigenlijk alleen al voor de 111-jaar oude tandradbaan, want het traject is schitterend en bovenal erg afwisselend. Aanvankelijk baant het treintje zich een weg door liefelijke alpenweides, maar al snel maak je flink wat hoogtemeters door het bos. Tot slot word je op de steile flanken van de Wendelstein getrakteerd op een schitterend panoramisch uitzicht op zowel het alpenvoorland en ettelijke bekende Alpentoppen.

Eenmaal boven aangekomen blijven de vergezichten waanzinnig. Logischerwijs zijn er dan ook veel dagjesmensen die hiervan komen genieten. Ook de overige activiteiten zijn echte toeristische trekpleisters, zoals de Wendelstein Kirche, het panoramarestaurant Wendelsteinhaus, het Gacher Blick uitzichtspunt en de Wendelsteinhöhle, de hoogste begaanbare grot van Duitsland. We kwamen er al vrij snel achter dat we als skiërs duidelijk in de minderheid waren. Toch moet ik erbij zeggen dat het, met name in de weekenden met echt goede sneeuwcondities, behoorlijk druk kan worden in het skigebied.

Het treintje en de pendelbaan brengen je overigens niet helemaal naar de 1838 meter hoge top van de Wendelstein, maar zo’n 100 meter lager. In de zomer kun je te voet naar de top, maar in de winter is het wandelpad naar het hoogste punt niet begaanbaar.

Onlogisch maar knus skigebied

Het skigebied van Wendelstein is wat curieus opgebouwd, wat het eigenlijk nog interessanter maakt. We verlaten het drukke bergstation en lopen ongeveer een minuutje omhoog richting de start van de piste. De eerste steile en schaduwrijke oosthelling, de “Hotelhang” (vernoemd naar het voormalige hotel bij het bergstation (zwarte piste 1a), is meteen indrukwekkend en absoluut niet voor beginners geschikt. Na een tunnel onder het treintje door buigen we af richting het zuiden. Over een kort pad langs het “crematorium”, een iconische en bovenal steile zuid georiënteerde rotswand, bereik je vervolgens een andere kom. Hier waan je je in een paradijsje. Op de zonnige hellingen tref je twee sleepliften in tegengestelde richting aan met enkele eenvoudige maar speelse pistes. De Bocksteinlift (links op het pistekaartje) is wat kort, maar de Lacherlift (rechts, uit het jaar 1951!) is echt een pareltje. Bij goede sneeuwomstandigheden nodigt het terrein uit om wat off-pistevarianten te nemen.

Vanaf hier is het echter niet mogelijk om terug te keren naar het bergstation van de pendelbaan en het treintje. Dit is alleen mogelijk via de dalafdaling van Bayrischzell of de Ostabfahrt richting het treintje. Je zit dus als het ware gevangen in deze kom. Omslachtig, maar dat maakt het stiekem alleen maar unieker. Het gebiedje voelt door deze opzet ook wat groter aan. De dalafdaling naar Bayrischzell is tijdens ons bezoek door sneeuwgebrek helaas gesloten, maar de knackige Ostabfahrt is zelfs tot aan het station Aipl op 980 meter hoogte goed te doen. Het is een legendarische zwarte buckelpiste die de bovenbenen flink doet laten branden. Het is dan ook niet voor niets dat het skigebied zelf nadrukkelijk op de website vermeldt dat iedereen die in het natuursneeuwskigebied wil skiën niet vies moet zijn van sportieve uitdagingen.

Zowel Rick als ik zijn gefascineerd van de Wendelstein. De ouderwetse tandradbaan, de onlogische opzet, het schitterende uitzicht en de heerlijke en uitdagende natuursneeuwpistes maken het tot een uniek nostalgieskigebied. Ook vandaag bleek het dus weer een geslaagde jacht.