Een exotische skiweek in de Apennijnen

Ver weg van al het sneeuwgeweld in Oostenrijk bracht ik begin februari door in een wat onconventionele regio voor een skivakantie: de Apennijnen. Ondanks de zuidelijke ligging heeft dit gebergte in Italië een verrassend aantal skimogelijkheden te bieden. De uitstekende sneeuwcondities zorgden bovendien voor een winters decor en een aantal geweldige skidagen.

Dramatische seizoensstart

Voor vrijwel alle gebieden in de Apennijnen begon het skiseizoen ronduit slecht. Voor vele skigebieden was het zelfs de slechtste seizoensstart in zo’n 20 jaar. Na een eerste sneeuwval eind november leek alles in orde, maar vervolgens hakte de sirocco, een vochtige en warme zuidenwind, er flink in met plensregen tot de hoogste toppen. Dit is meteen wel een minpuntje van deze regio’s. Zacht weer ligt net even wat vaker op de loer door de zuidelijke ligging. Hoewel het dus niet altijd even slecht is, zijn de gebieden wel vaak afhankelijk van één grote sneeuwklapper. Als deze niet komt, blijft het kwakkelen. Sneeuwkanonnen staan er wel, sommige gebieden beschikken zelfs over een behoorlijk uitgebreid netwerk, maar toch is het zonder natuursneeuw erg lastig. Als het eenmaal sneeuwt, dumpt het door de nabijheid van de Middellandse Zee wel vaak enorm.

Diepwinterse noordelijke Apennijnen

Allereerst stond er een cluster van skigebieden in de noordelijke Apennijnen op de grens van Emilia-Romagna en Toscane op het programma. Relatief dicht naast elkaar liggen een aantal degelijke skigebieden: Abetone, Monte Cimone en Corno alle Scale. Relatief, want hoewel ze hemelsbreed allemaal in een straal van 10 tot 15 kilometer van elkaar liggen, ben je van Abetone alsnog anderhalf uur onderweg naar Corno alle Scale. De bochtige Italiaanse bergweggetjes maken het niet makkelijk om snel van het ene naar het andere skigebied te komen.

De timing voor ons bezoek kon haast niet beter. Het waren diepwinterse dagen die je maar zelden meemaakt. Vrijwel alle liften en pistes waren geopend, enkel in Monte Cimone troffen we een gereduceerd aanbod aan door het mistige weer en problemen met liftvergunningen. In alle gebieden staat een bonte mix van redelijk snelle, maar ook enkele trage stoeltjesliften aan. De pistes waren verrassend divers en voelden erg alpien aan. Het was daarnaast ook flink koud, maar met de aantrekkelijke Italiaanse koffieprijzen ga je natuurlijk graag even naar binnen om op te warmen.

Druk in de weekenden, rust doordeweeks

Al tijdens de planning van het tripje probeerde ik rekening te houden met de verwachte drukte tijdens de weekenden. Italianen uit de omringende steden trekken namelijk massaal naar de bergen tijdens de weekenden om te genieten van de sneeuw, dit geldt ook voor de overige skigebieden in de Apennijnen. Gelukkig bleef de drukte bij ons nog binnen de perken. Veel Italianen komen vooral voor de sneeuwplezier en niet alleen maar voor het skiën. Er zijn dus veel niet-skiërs, waardoor het bij de skiliften niet overvol was. De rit naar het skigebied toe kan wel kritisch zijn omdat er genoeg Italianen menen op zomerbanden naar boven te kunnen rijden. Overigens zijn de weekdagen daarentegen vaak erg rustig en kun je bovendien ook aanzienlijk goedkoper skiën. Tijdens ‘feriali’ krijg je namelijk flinke korting in veel skigebieden in de Apennijnen.

Keizerlijk skiën

Na een rit verder naar het zuiden waren de skigebieden in de Abruzzen aan de beurt. De omgeving is hier nog een stuk exotischer dan de noordelijke Apennijnen. Het gebergte is wat meer uitgestrekt en bovendien tref je meerdere bergruggen aan die ruim boven de 2500 meter reiken. Eén daarvan is de Gran Sasso met de Corno Grande (2912m) als hoogste berg van de Apennijnen. Aan de zuidflanken van dit gebergte ligt het skigebied Campo Imperatore (“keizerlijk veld”), een van de oudste van heel Italië. Het zijn niet veel meer dan een handvol (erg leuke) pistes, maar je zit hier echt in het hooggebergte. De vergezichten zijn ronduit indrukwekkend. Het skigebied zelf deed me een beetje denken aan dat op de Zugspitze.

Roccaraso – het paradepaardje van de Apennijnen

Roccaraso was het meest zuidelijke skigebied van onze trip, maar tegelijkertijd ook het grootste. Een forse hoeveelheid van 83 kilometer aan piste tref je hier aan op een hoogte tussen 1300 en 2140 meter. Het skipasverbond met twee andere skigebiedjes in de buurt levert zelfs 110 kilometer op. Je treft hier alle soorten pistes aan, van mooie lange blauwe pistes tot meerdere sportieve zwarte pistes. Daarnaast is het liftnetwerk eigenlijk nog verrassend modern. In de afgelopen jaren zijn er enkele nieuwe liften gebouwd. Niet voor niets is het skigebied zo geliefd bij Romeinen, maar ook in de Alpen zou dit skigebied niet misstaan.

Skiën met zeezicht

In Corno alle Scale konden we al een glimp opvangen van de Middellandse Zee, maar tijdens het bezoek aan het skigebiedje Majelletta kon je de Adriatische Zee bijna aanraken. Op slechts 30 kilometer afstand van het skigebied op deze 2000 meter hoge berg had je een ongehinderd zicht naar de stranden rondom de stad Pescara. Je kijkt je ogen echt uit. Overigens kan het hier écht flink sneeuwen en wil het skiseizoen wel eens doorgaan tot begin mei! ’s Ochtends skiën met uitzicht op de zee en ’s middags aan het strand met uitzicht op de witte toppen is hier mogelijk!

Op een kilometer afstand van het skigebied Majelletta ligt Passo Lanciano, een klein skigebiedje met een geheel ander karakter. De skipas kun je in beide gebieden gebruiken, maar een liftverbinding is er niet. Een driepersoons stoeltjeslift ontsluit hier enkele leuke pistes en schitterende treeruns in een uitgestrekt loofbos. Bij verse sneeuw heb je hier eindeloze mogelijkheden om in het bos af te dalen.

Een flinke rit

Het is slechts een kleine greep uit de ervaringen die we in de 9 skigebieden in de Apennijnen hebben opgedaan en ik zou er nog urenlang over door kunnen schrijven, maar al met al ben ik echt positief verrast van de goede skimogelijkheden. Op de Italiaanse Autostrada terug naar huis discussiëren we of het tripje voor herhaling vatbaar is. Voor mij is het eigenlijk meteen een ja, er zijn namelijk nog een aantal andere skigebieden die ik graag zou willen bezoeken, maar tijdens de lange terugrit werden we wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Vanuit de Benelux ben je voor de meeste gebieden immers zo’n anderhalve dag onderweg.

Voor velen zullen de Apennijnen nooit een skibestemming worden, want waarom zou je de Alpen met grotere en sneeuwzekere skigebieden met betere faciliteiten voorbijrijden? Toch denk ik dat het voor de echte avonturier een interessante optie kan zijn om eens wat anders te verkennen dan de skigebieden in de Alpen.