Eerst doen, en dan denken...
Op wintersport maak je van alles mee. En je doet wel eens dingen zonder nadenken. Twee van die ervaringen wil ik met jullie delen. Ter lering ende vermaak! Hebben jullie ook van die ”leermomenten“?
Ervaring 1: Bezin voor je begint
Ik was een jaar of twintig en ik was een weekje bij vrienden in de Franse Alpen. Ik ging voor het eerst skiën. Mijn vrienden hadden een zoontje van een jaar of negen. Die ging met school in de winter één dag in de week skiën (de mazzelaars!). Ik had in zijn en mijn pauze afgesproken een piste met hem te doen. In Frankrijk is de lunchpauze tijdens de lessen altijd vrij lang, dus dat leek me wel leuk…. Aangezien het mijn tweede lesdag was kon ik natuurlijk nog niet zoveel. In de lift, de babyhelling en remmen in de pizzapunt. Daarmee had je het wel gehad.
“effe een piste doen”
Het zoontje van mijn vrienden stond natuurlijk al zijn hele leven op de ski’s, dus ik had beter moeten weten. Toen we elkaar troffen zei ik nog wel dat ik nog niet zoveel kon. Hij vroeg “kun je remmen ?“ Ja,dat kon ik wel. “Nou dan gaan we deze doen; da’s een groene piste”, zei het knulletje en wees naar een sleeplift die naar een inderdaad niet zo hoog heuveltje leidde. O, dacht ik, die kan ik wel. Ik wou tenslotte ook niet onderdoen voor een jochie van negen…
Oeps
Maar, toen ik eenmaal in de lift stond, bleek het eerste heuveltje helemaal niet het eindpunt te zijn! Het was zo’n lift die over de heuvel golft en dan de volgende berg beklimt… Van beneden was dat niet te zien geweest. Ik moest even slikken. Eenmaal boven dacht ik “ik ga me niet laten kennen, ik ga gewoon rustig in pizzapunt naar beneden”. Maar het was voor mijn gevoel best wel een lange en steile piste.
Schuss
Het vervolg laat zich raden; ik kreeg veel te veel vaart en denderde “tout schuss” naar beneden. Gelukkig kwam ik beneden tot stilstand in een grote berg sneeuw. Ski’s overal, zonnebril kapot, snee op m’n neus. Toen ik er uit krabbelde, kwam het jongetje in mooie parallel naar beneden, proestend van het lachen. “Wat leren ze jullie eigenlijk op die lessen?” zei hij eigenwijs grijnzend. En hij vertelde de hele week aan iedereen dat ik in “style kamikaze” naar beneden was gedenderd ! 's Middags op les zei mijn skileraar; “o heb je die gedaan ? Da’s wel een donkergroene hoor, eigenlijk meer blauw. Die doe ik altijd pas op de 4e dag !”
Ervaring 2: Links of rechts ?
Ik was een week op skivakantie met mijn vriendin. We hadden haar jongere broertje (leeftijd: ”puber”) meegenomen. We zaten alle drie nog op les, maar op verschillende niveaus. In de pauze deden we altijd een paar pistes samen. Op een dag werd het weer slecht; we zaten in de gondel naar boven en zagen onderweg halverwege de berg plotseling een dikke mist hangen. Hè, waar kwam die nou vandaan ? Het was daarnet nog helemaal helder. Boven op de berg scheen overigens de zon. Maar om naar beneden te komen moesten we de mist door. Eenmaal in de mist aangekomen kregen we onenigheid over de route; ik wilde naar rechts, het “zwagertje” wilde naar links.
Uit het oog
Je kent die situaties wel; je ziet geen hand voor ogen en zelfs de pistemarkering is verdwenen in de mist. Voordat ik het besefte sloeg de zwager af naar links en werd direct opgeslokt door de grijze wolken. Doodstil, geen hond op de piste…. We verloren elkaar direct uit het oog.
Wij skieden even door onder het mom van “dan moet ie het ook zelf maar weten”
Maar ja, eenmaal in Nederland moest ik toch mijn schoonouders weer onder ogen komen en het staat dan toch wel slordig als ik het jongste poepie in de sneeuw heb achtergelaten…
In de tiefschnee op 1 ski
Dus wij ook: hup naar links, al snel zaten we in de tiefschnee. Eén onhandige bocht en ja hoor, mijn ski vloog uit. Veel gedoe om die onder de sneeuw geschoten lat weer te vinden èn hem dan weer aan je voet te krijgen.
Gelukkig voor ons kwamen we uiteindelijk weer op de piste; we bleken alleen een grote bocht te hebben afgesneden. Eenmaal beneden was de mist voldoende opgelost om “het zwagertje” achter het raam van een café te zien zitten, biertje in de hand….
Achteraf onverantwoord natuurlijk. Ter verdediging kan ik wel aanvoeren dat we wisten dat er geen afgronden of ravijnen waren. Voor mij was het wel een “ leermomentje”.
Hebben jullie ook weleens dingen gedaan op de piste waarvan je achteraf dacht: “mooi dat het goed is afgelopen “?
Plaats een reactie
Vorig jaar het volgende meegemaakt: Een vrouw die dacht dat ze wel even snel achter een achteruitrijdende “piste-bullie” langs kon skiën. Natuurlijk gaat het dan fout: de vrouw viel precies achter het gevaarte, en ongeveer een meter voordat mevrouw zou worden overreden door het apparaat, kon ik de bestuurder waarschuwen. Net op tijd dus, en men leert weer dat je altijd zo ver mogelijk uit de buurt van de bullie’s moet blijven.
20 jaar geleden, beginnend skiër, nam ik met mijn vriendin een sleeplift. We kwamen er halverwege achter dat we de verkeerde lift hadden genomen. We kwamen namelijk uit in Duitsland en hadden geen paspoort bij ons. De grenzen waren nog niet open en de Polizei was erg streng aan de “grens”. Mijn vriendin vatte het onzalige idee op om dan maar halverwege uit te stappen. Op zich een prima idee. Maar deze dame droeg de toen o zo populaire ski-overal met in de taille een riempje. Het anker bleef achter het riempje haken en ik kreeg het met geen mogelijkheid los. Ik heb toen nog snel het riempje los kunnen klikken en we hebben de eerste piste genomen die aan het liftspoor lag. Helaas voor ons was dat een niet geprepareerde piste. We stonden tot aan onze knieën in de tiefschnee. Steeds meer raakten we naar de zijkant van de piste. We hadden ons in zo’n onmogelijke positie gemanoeuvreerd dat ik met mij ene been bijna een meter hoger stond dan het andere been. Ik zat bijna in de split. Eenmaal onder aan de berg gekomen (2 !!! uur later) zijn we naar ons hotel gegaan en zijn daar neergeplofd. We hebben heeeeel goed geslapen die nacht.
ach, ja meer dan genoeg meegemaakt in al die jaren,
maar erg belangrijk is toch een beetje gefocust te blijven op de zogenoemde skiwegen. Die zijn lekker plat en dacht daar carven we wel ff langs. Maar als je te langzaam gaat en het is erg plat kan je in ‘‘de hoek’’ vallen en er niet meer uitkomen en dan vlieg je zo die weg af. Dat gebeurde toen met een mooi ravijn daarnaast waar ik uiteraard inviel :)
En dan ons hachlijk avontuur op in Kitzbühel. Ik was met mijn man en de 2 kids van vrienden van ons (6 en 7 jaar) heerlijk op het gemak aan het skien. Ik waarschuwde mijn man niet te ver door te skien, omdat we dan op de Hahnenkamm zouden uitkomen. Natuurlijk mist mijn man de bewuste afslag en komt boven aan een piste. Zwaailichten, spandoek (sehr gefährliche Piste), geen hond te bekennen, doodse stilte. “Oeps”, zegt mijn man “te ver doorgeskied”. Dat was mij inmiddels meer dan duidelijk! Er zat niks anders op dan naar beneden te skien. De kinderen zagen geen gevaar en skieden op het gemak naar beneden. Mijn man bedacht zich geen moment en ging er achter aan en liet mij moederziel alleen boven staan. Ook voor mij zat er dus weinig anders op om naar beneden te gaan. Met knikkende knieen en 7 kleuren shit in mijn broek ben ik aan de afdaling begonnen. De piste van zo ijzig dat ik bij iedere bocht onderuit ging. Dus ik heb de hele breedte van de piste gebruikt en bij iedere bocht gleed ik zo’n 20 meter naar beneden. Op deze manier ben ik beneden geraakt. Aldaar aangekomen stonden daar die 3 “kerels” op mij te wachten en vroegen ze doodleuk waar ik bleef. Heb ze allemaal een flinke optetter met mijn skistok verkocht.
Maar ik kan wel zeggen dat ik de Hahnenkamm heb gedaan. Naar mijn weten is die piste nu afgezet en kun je er niet meer zo maar “per ongeluk” komen.
ook een leuke is:
Met je vrienden off piste gaan door de bossen, en dan even te laat door hebben dat je al onder het laagste dorp ziten er verder niets is.
waardoor je dus 2,5 uur terug omhoog kunt lopen om bij de 1e de beste lift te komen
Toen ik dit topic las, kreeg ik toch wel even de kriebels. Ik heb meegemaakt dat dit soort grapjes niét goed afgelopen zijn… Gelukkig niet zelf persoonlijk, maar wel bij een begeleider van mijn school.
We waren allemaal nog beginners en omdat de skischool in een iets hoger gelegen dorp lag, moesten we daar met de skibus naartoe. Je kon er ook komen via een stoeltjeslift en een blauwe en/of groene piste. De gehele groep was al in de skibus, maar een begeleider had die bus gemist. Deze dacht: “Ach, laat ik maar de piste pakken dan. Ben ik tenminste ook optijd voor m’n eerste skiles!”
Omhoog met de stoeltjeslift was het probleem niet zozeer, maar onderweg op de piste is hij raar gevallen zodat direct z’n been brak. Eerst met sneeuwscooter afgevoerd en later direct naar het wintersport ziekenhuis van Chamonix gebracht. Direct de dag erop een operatie gehad en daarna begint dan het moeizame herstel van weken lang… Toen wij allang na een week thuis waren, lag hij nog steeds in Chamonix en was later per gipsvlucht naar Nederland gebracht. Voordat z’n been geheel genezen was, waren we inmiddels ongeveer een half jaar verder.
Zelf heb ik ook wel eens op andermans advies een groene piste genomen. Wat een geluk dat ik toen in Frankrijk was, want in veel andere landen kennen ze groene pistes niet. Máár die groene piste was toch wel even behoorlijk pittig. Vaak gevallen en zelfs een stukje naar beneden gelopen. Ja, toen had ik ook nog geen echte les gehad en kreeg ik les van een schoolmaatje. Goed bedoelt, maar de echte skiles die de dag erop zou volgen bracht me (na wat later bleek) veel verder.
Ook heb ik wel eens veel risico genomen om net nog even m’n favoriete piste te nemen voor sluitingstijd. Ik heb het één keer zover gehad dat de lift net een minuut al gesloten was, máár ik moest écht naar boven. Gelukkig was de liftbediende, die de boel aan het afsluiten was, bereid om de lift weer voor me aan te zetten. Oef, wat een geluk!
Ik naar beneden dacht ik , ja…mooi niet ,pak ik mij snowboardje en snowboard naar boven…Kom ik boven , is er geen lift naar beneden…
Dus mensen , ski of snowboard nooit naar boven maar juist naar beneden.
hmmm ook ik wel eens wat doms gedaan in Konigsleiten nog even de laatste lift omhoog als niet beginnend skieer. Je raad het al al schemerig toen we naar beneden kwamen. Ik kwam die bocht om en bijna een aanvaring met een piste bully die omhoog kwam.
Goede tips Ruud!
te veel om op te noemen
Off-piste onder het dorp uitkomen en terug moeten klimmen. Ja dat is een klassieker.
10 jaar geleden organiseerde ik wel eens skisafari’s in Italië. Op een keer had ik een goede groep, waarmee we op redelijk hoge snelheid het skigebied konden doorkruisen. We hadden tijd voor wat extra pistes en ik nam met de groep een voor mij nog onbekende piste, die prima te doen was, maar waar wel een nogal plotselinge bocht in zat. Die bocht lag direct achter een heuveltje, waardoor je hem op snelheid bijna niet zag. Ik skiedde voorop en miste de bocht en kwam zo’n vijf meter lager in een verscholen bergbeek terecht! Ik riep nog zo hard mogelijk naar boven: niet deze kant uit!! Maar het had geen baat, één voor één kukelden mijn medeskiërs ook in die beek, zodat we daar uiteindelijk met 5 man op elkaar in een bergbeek lagen en overal ski’s en stokken verspreid lagen. Gelukkig was iedereen ongedeerd en hebben we er achteraf ontzettend om kunnen lachen :)
Vroeger had je van die eenpersoons-stoeltjesliften. Ik zat daar eens in als kind van een jaar of 7 of 8. Ik kwam met mijn neus net boven het metalen veiligheidsbeugeltje uit. Ik stak mijn tong uit tegen het metaal. Ik voelde hem gelijk vast vriezen, en trok hem net op tijd los. Gelukkig maar, in die tijd gingen de liften nog niet zo snel en het duurde nog wel een tijdje voor ik boven was…
Snap dat je dat als anoniem plaatst :-) dumbanddumber
Zelf trouwens wel eens in de donkere bosschen gestaan om uiteindelijk -vraag me niet hoe- onder het dorp uit te komen…
De eerste x dat ik ging skiën was ik met 1 ervaren en 1 andere beginner naar boven in de gondel. We waren van het pad naar het dorp afgeraakt en via de palen van de gondel naar beneden geskied. Wat een avontuur! Ik ben er later vaak omhoog gegaan en heb me wel eens afgevraagd hoe ik dat als beginner gered heb.
De eerste x dat ik ging skiën was ik met 1 ervaren en 1 andere beginner naar boven in de gondel. We waren van het pad naar het dorp afgeraakt en via de palen van de gondel naar beneden geskied. Wat een avontuur! Ik ben er later vaak omhoog gegaan en heb me wel eens afgevraagd hoe ik dat als beginner gered heb.
Wij hebben ook wel eens een van de laatste liften gemist (omdat een piste zo lekker ging deden we die nog 1x) die nodig was om uit het gebied van Val d’Isere te komen naar de parkeerplaats waar de auto stond. Het liftje draaide nog maar we mochten niet meer mee naar boven, we hadden toen nog een mogelijkheid (een flinke omweg) en 5 minuten. Ik kan me niet herinneren dat we ooit zo hard geskied hebben om die ene lift nog te bereiken, want als we die niet hadden gehaald dan moesten we een heel eind terug lopen.
Ook gezellig tussen de middag eten in het zonnetje met mede skiërs uit het hotel en dan tot de conclusie komen dat je nog 1,5 uur hebt om de crèche in het hotel te bereiken. Als je dan van achterin het gebied in Frankrijk zit en terug moet naar Zwitserland… We waren 5 minuten te laat maar hadden het net gered.
En de allereerste keer in een stoeltjeslift. Ik zat met nog een beginner erin en we zaten al te kijken naar de mensen voor ons want zij hadden een skisteuntje onder de voeten en wij niet. Ook hielden wij ons krampachtig vast aan de zijleuning omdat we bang waren eruit te vallen. Wat niemand ons verteld had dat je de beugel naar beneden moest doen als je ging zitten, maar dat zagen we later pas. :)