Je kent de afdaling, dus...
Als je een afdaling een keer gedaan hebt, ken je deze dan? Als je een piste kent kom je dan nooit voor verrassingen te staan? Als een off-piste helling goed te doen is, is deze dat de keer erop weer? Volgens mij zijn al deze vragen met een overduidelijke nee te beantwoorden.
Pistes
Pistes worden goed bijgehouden door machines. het skigebied doet er alles aan om de pistes zo goed en veilig mogelijk te maken. dat neemt niet weg dat pistes lang niet altijd hetzelfde bijliggen. De ene keer is een piste vol met buckels, de ochtend erna is het een strakke race baan en misschien wel die middag erop een keiharde ijsplaat. Sneeuw is altijd aan verandering onderhevig en pistes veranderen continu. Een afdaling blindelings kennen is dus onmogelijk. Als dat zelfs bij pistes niet lukt, laat dan staan voor off-piste.
Off-piste
Een tijdje geleden strak ik met iemand die mij vertelde dat hij een gids inhuurde om off-piste afdalingen te leren, en als hij deze eenmaal kende dan ging hij daarna zelf op pad. Want zo zei hij “zo vaart zal het daar toch niet lopen”. Het klopt als een afdaling goed gaat lijkt er nooit een vuiltje aan de hemel. Maar helaas is dat ‘zomaar goed gaan’ niet vanzelfsprekend. Zo ken ik bij mij in de buurt een mooie off-piste afdaling waar je tien minuutjes heen moet lopen om daarna over een graatje naar de begin van de helling te skiën. Vorig jaar was deze afdaling makkelijk en was er zo goed als geen val gevaar, dit jaar is het een steile helling waar je weinig kans hebt om een val te stoppen, verder ligt er veel ijs op de graat. Skiërs die deze afdaling vorig jaar ‘zomaar’ deden, bellen nu de bergredding op deze graat.
Maar dit gaat verder. Veel wintersporters hebben er moeite mee om te begrijpen dat een zo mooie poeder helling waar niets gebeurde snel kan omtoveren tot een helling met een dodelijke lawine erop. Sneeuw verandert continu. Wie veilig buiten de pistes wilt skiën of boarden moet niet allen de weg kennen in de hellingen, maar hij of zij moet vooral kennis van het sneeuwdek krijgen om dan zelf de goede keuzes te kunnen maken en de kansen op lawines zo klein mogelijk te laten zijn. Heb je geen zin om je te verdiepen in lawine en sneeuwkunde? ga dan met een gediplomeerde gids op stap, ook als je de afdaling al ‘kent’.
Verandering
In de bergen veranderen condities snel. Een strakke piste kan aan het eind van de dag vol met buckels liggen. Het ene jaar is een piste een echte race-baan met veel grip de winter daarop is het een ijsplaat waar zelfs de allerbeste skiërs moeite hebben. Dit hoort er allemaal bij en geeft ook wat charme aan wintersport als echte buitensport, niet?
En dit alles maakt ook dat je tijdens het skiën nooit tot verveling komt!Ieder dagdeel is alles weer “nieuw”!Voor de beginner is die mooie blauwe helling die je 's morgens best lekker afging, achter de leraar aan,in je eentje 's middags met hobbels en ijs ineens diep zwart! Ook voor de gevorderden gaan deze zaken op, én soms kom je in een gebied voor het 2e jaar en blijkt er ineens een bepaalde lift niet meer te werken en moet je van blauw overgaan op rood want je moet verder en terug met de lift omhoog is ineens géén optie meer, oeps!over kwam mij en een vriendin op de 1e dag als 2e jaars skiërs, veel gelachen onderweg en uiteindelijk met een kop koffie terugkijkend vanaf het terras waar we naar beneden waren gekomen zag de helling er nog steiler/enger uit, maar we hadden het achter de rug!
we hebben er wel van geleerd om de kaart héél goed te bekijken als we nu tochten plannen!
De waarschuwing van Rogier is meer dan terecht ! Met een gids en bij goede omstandigheden lijkt een afdaling super gemakkelijk, als je er alleen voor staat en de omstandigheden gewijzigd zijn kan “zoiets simpels” een onverwachte crime worden.
Bekend voorbeeld is de veel geskiede landschappelijk prachtige afdaling in Chamonix, de Vallée Blanche, vanaf de Wiguille Midi. Bijna 3000 m hoogteverschil ! Op een doorsnee dag moet je beneden een paar uur wachten tot je met de gondel naar boven kunt.
Met gids, en bij goede omstandigheden, is die afdaling “niveau blauwe piste”, skitechnisch super gemakkelijk. Als je hem zo hebt gedaan denk je al gauw “daar hebben we die gids niet voor nodig”. Veel skiërs nemen dan ook geen gids, maar volgen gewoon zo’n begeleid groepje.
Dat kan raar uitpakken. Het begint al bovenaan, bij de afdaling van het stukje graat, met 1400 m steile afgrond naast je voeten. Met de gids, op ijzers, aan het touw was het toch wat simpeler.
Het weer kan plotseling omslaan (wind, sneeuw, wolken), en dan kun je onverwacht in gevaarlijke situaties belanden. Die gids wist tot op de meter waar je de gevaarlijke spleten veilig kon oversteken. Etc. etc.
Verkeerde zuinigheid…
Gelinkt aan dit topic? https://www.wintersport.nl/forum/topic/53131
Wat maakt een gediplomeerde berggids zo veilig? Hoe ziet het parcours naar zo’n diploma eruit, en is dan nog niet een X-aantal afdalingen in (bijvoorbeeld) La Grave vereist om specifiek in datzelfde gebied als berggids op te mogen treden? Vergelijk dat bijvoorbeeld eens met het aantal vlieguren dat men vereist in de burgerluchtvaart.