Column: Help!

De eerste, vroege vader-zoon skitrip van het jaar brengt ons naar Italië. Het is begin december en de lift voor ons hotel is nog niet open. We gooien dus onze spullen in de auto en rijden naar de stoeltjeslift in het dorp. Het parkeerterreintje vlak naast het kassagebouwtje is leeg. Maar er mag helaas niet geparkeerd worden, wat in dit geval geen gevolg is van typisch Italiaans organiseren, want het steile weggetje ernaar toe is onbegaanbaar door een dikke laag ijs. We parkeren dus maar een stukje lager langs de weg. Popelend van verlangen naar de eerste afdaling van het seizoen, lopen we naar de kassa, het ijshellinkje vermijdend door in de sneeuwrand naar boven te glibberen. De prijs van de dagpas is een meevaller; omdat vandaag nog niet het hele gebied open is, betalen we een sterk gereduceerd tarief. Het skigebied is een even grote meevaller: het is mooi, de pistes zijn heerlijk en afwisselend, er zijn leuke hutten en het is doodstil.

Beneden komen

Aan het einde van een geweldige eerste skidag, moeten we naar beneden met de stoeltjeslift omdat de dalafdaling nog niet open is. Als de lift het eindpunt nadert zien we vanuit ons stoeltje in de verte dat allerlei Italianen inmiddels het parkeerverbod hebben genegeerd, want het parkeerterreintje staat vol met auto’s. Ehh, dat was toch verboden? Toch Italiaanse toestanden, constateren we lachend. Over toestanden gesproken….we zien vanuit ons stoeltje hectische taferelen bij het uitstappen: er is een klein vlakje sneeuw van een paar meter aangelegd om de skiërs uit de lift te laten glijden en daar gaat iedereen stilstaan om van de ski’s te stappen. Een heel geworstel zo te zien. Mensen botsen, vallen en staan - zeer druk - Latijns te gebaren. Wij proberen het gewoel te ontwijken door direct naar links te schuiven tegen het kassahuisje aan. Dat gaat maar net goed.

Stootkussen

Als we van de ski’s af zijn, volgt een nieuw vermakelijk schouwspel; we moeten een spekglad heuveltje af naar het parkeerterreintje. Dat is niet te doen, ondanks het dranghek dat daar ter steun wat lukraak is neergezet. Al glijdend grijpen mensen dat hek en gaan dan in bosjes onderuit. En dan moet iedereen ook nog met schoenen en ski’s tussen de op het ijs kriskras geparkeerde auto’s door. Ik ben blij dat mijn auto daar niet staat. Wij glibberen weer door de sneeuwrand naar beneden en komen heelhuids beneden. Voor zover althans, want we moeten ook nog een stukje naar beneden lopen via de in de loop van de dag spekglad geworden weg. Na drie, vier stappen gaat het mis: ik voel dat ik wegglijd, onherroepelijk. Terwijl ik naar beneden roetsch en wanhopig overeind probeer te blijven, slaak ik een soort kreet. Inmiddels kijkt iedereen. En dan zie ik ook nog een auto omhoog rijden. Als ik niet ‘bijstuur’ glij ik daar recht op af. Anders knal ik wel boven op de geparkeerde auto’s met mijn ski’s in de hand en als ik nog meer corrigeer, glij ik zo van de weg af het dal in. “Help!” denk ik, inmiddels echt ongerust. En ik denk het niet alleen: ik hoor het mezelf ook heel hard roepen en ik het Italiaans nog wel: “Aiuto!!!” Ik gooi mijn ski’s op de grond; dan kan ik daarmee de auto in ieder geval niet raken. En dan stapt er een Italiaanse redder voor de auto en fungeert als stootkussen. Ik knal tegen hem op en sta stil. Grazie signore! Een paar toeschouwers klappen en er roept iemand “bravo!” Dat was een close call. Na een paar minuten komt mijn zoon aan geglibberd met een grote grijns op zijn gezicht . “Wat was jij nou aan het doen? Eerst maar eens een biertje doen?”