Bruneck e.o. 15.12.21 - 19.12.21
[b]Intro[/b]
Omdat de condities in een groot deel van de Alpen dermate goed waren vroeg in het seizoen en diverse (nieuwe) reisbeperkingen eraan zaten te komen voor – in ieder geval – een gedeelte van deze winter, hebben wij vorige week last-minute besloten om voor een paar dagen af te reizen naar de Alpen. Op zoek naar een bestemming hebben wij nadrukkelijk gekeken naar de Franse gebieden, omdat daar tot dusver de meeste sneeuw is gevallen. Op basis van bestendigheid van het weer en het aantal pistes dat de diverse skigebieden geopend hadden, hebben wij uiteindelijk gekozen voor een verblijf in Italië. Daarbij speelde ook een rol dat de Franse schoolvakanties al begonnen op zaterdag 18 december. Dit in tegenstelling tot de schoolvakanties in de andere Alpenlanden, die een week later begonnen.
Op woensdag 15 december zijn we in een uur of 10 richting Reischach nabij Bruneck gereden voor verblijf van vier nachten op basis van halfpension in een kleinschalig hotel. We konden nog profiteren van het aanbod van skipasverbond Dolomiti Superski genaamd Dolomiti Super Première, waardoor we één overnachting en één dag skipas gratis kregen bij verblijf en skipas vanaf vier dagen.
Het verblijf is ons uitstekend bevallen. Een vriendelijke, gastvrije familie die het hotel runt, met voornamelijk uitstekend eten (zowel uitgebreid ontbijtbuffet als vijfgangendiner ’s avonds, en niet onbelangrijk: goede wijnen voor een prima prijs) en goede faciliteiten, waaronder een ruim skidepot en een shuttle naar de dichtstbijzijnde liften (circa 900 meter verderop).
[b]Dag 1: Kronplatz[/b]
Met een goedgevulde maag van het uitgebreide ontbijtbuffet werden wij door de hoteleigenaar om 08.40 afgezet bij Kronplatz 1+2 en konden wij aansluiten in de (omvangrijke) rij voor de skipassen. Na circa 30 minuten hadden wij onze skipas op zak en om 09.30 uur konden wij, boven op de Kronplatz bij de karakteristieke bel aangekomen, beginnen met de eerste afdaling. De lucht was strakblauw en het was redelijk fris en niet druk. Voornamelijk Oostblokkers, aangevuld met Italianen en Duitsers. Uitstekende condities dus.
Tot aan de lunch omstreeks 13.00 uur hebben wij allereerst de pistes aan de oostkant van de Kronplatz verkend. Hier liggen diverse redelijk rechttoe rechtaan afdalingen die ’s ochtends in de zon lagen. Weinig interessante bochten, maar de pistes hebben wel een heerlijke hellingshoek om naar beneden te knallen. Het zijn blauwe en rode, over het algemeen niet al te moeilijke pistes, maar deze hebben wel een dusdanige hellingshoek dat zij ook interessant zijn voor de wat sportievere skiër. Geen ‘glij-blauw’ of paden dus, zoals je in veel andere gebieden aantreft.
Na dit gedeelte te hebben verkend en diverse pistes en liften aan deze zijde ‘van het lijstje’ te hebben afgestreept, was het tijd voor de (lange!) rode dalafdaling naar Percha. Daar is het skigebied van Kronplatz verbonden met de Alta Pusteria Express, de trein die door het dal loopt en onder andere stopt in Bruneck en in Vierschach (aangesloten op het skigebied van Drei Zinnen). Een heerlijk brede afdaling met dan weer wat steilere stukken, dan weer wat uitloopstukken. En onderwijl is het genieten van de uitzichten en de stilte tijdens deze afdaling, die wat afgezonderd ligt van de rest van het skigebied.
Weer boven aangekomen zijn wij voor de lunch nog richting Pikolein geskied, waar de bus naar Alta Badia kan worden genomen. Dat eerste gedeelte vanaf de Kronplatz richting St. Vigil is vrij makkelijk; eerst een rode, gevolgd door een hele brede blauwe die tevens dienst doet als oefenweide. Aan de andere kant van St. Vigil vind je meer uitdaging, met voornoemde zwarte Piculin (kennelijk meermaals als ‘beste zwarte piste’ verkozen door Skiresort.de) die echt een steil eerste stuk kent, en de korte maar fraaie Erta. Aan de Erta lag onze lunchplek, genaamd La Para. Door de rust op het terras was er nog even twijfel of het eten er wel goed was, maar die twijfel werd gelukkig al gauw weggenomen door de heerlijke penne die ons werd voorgeschoteld. Een aanrader dus, ook omdat je zeer fraai het achterliggende dal inkijkt, richting Rifugio Pederü in het Parco Naturale Fanes-Sennes-Braies.
Na de lunch zijn we weer teruggekeerd naar de top van de Kronplatz, waarbij je een flink aantal liften achter elkaar moet nemen. Boven aangekomen hebben we enkel nog de zwarte dalafdalingen gedaan die terug naar Reischach leiden: de Sylvester en de Hernegg. Vooral de Sylvester vond ik een gave afdaling: lang, dan weer steiler, dan weer wat vlakker, leuke bochten en zowel boven als onder de boomgrens. Met onderaan een makkelijk uitloopstuk richting het dalstation, waar ook het oefengebied van Kronplatz zich bevindt. Omstreeks 16.20 uur hebben we er de brui aan gegeven en om 16.30 uur werden we opgehaald door de shuttle van het hotel.
Al met al was het een fraaie eerste dag in een voor mij onbekend skigebied. Alles is goed geregeld op de Kronplatz, maar toch mist het skigebied wat mij betreft iets. Misschien de charme, bij gebrek aan een beter woord. Het is een berg waar je je als fanatieke skiër uitstekend helemaal suf kunt skiën op mooie pistes met diverse oriëntaties, maar voor ons miste het skigebied dus iets. Het feit dat alle liften bovenaan de Kronplatz uitkomen, helpt wat dat betreft niet mee. Desalniettemin hebben we er ons een dag uitstekend vermaakt en hebben we het hele gebied doorkruist! De volgende dagen zouden echter andere skigebieden in de regio op het menu staan.
Tot slot was dit de eerste dag op mijn nieuwe Nordica Dobermann Spitfire 72 RB FDT, die ik in de eerste lockdown (voorjaar 2020) had aangeschaft. Ze bevallen uitstekend. In slush en losgeskiede hopen is het wat harder werken, maar ik ben zeer content met de performance op wat hardere, strakke pistes. Speels en makkelijk te draaien, met een mooie middenradius. Overigens ben ik verder voor wat betreft skireviews een leek, dus veel referentiekader heb ik niet.
Tot slot nog wat foto’s van dag 1.
De zwarte afdaling Piculin:
Uitzicht vanaf La Para op Parco Naturale Fanes-Sennes-Braies:
Uitzicht op Bruneck vanaf de zwarte dalafdaling Sylvester:
Wederom uitzicht op Bruneck, ditmaal op de zwarte Hernegg. De laatste afdaling van de dag:
*bericht bewerkt door Quick op 24 dec 2021 17:46
Mr. SlowAltijd leuk om te lezen. Maarruh….?
Voornamelijk Oostblokkers, aangevuld met Italianen en Duitsers. Uitstekende condities dus.
Quick op 24 dec 2021 17:32
[b]Dag 2: Drei Zinnen[/b]
Na dag 1 hadden wij unaniem besloten een ander skigebied in de regio te willen bezoeken. Omdat ik al meerdere goede verhalen en filmpjes over het skigebied van Drei Zinnen had gezien, besloten wij hiernaartoe te gaan. Omstreeks 08.20 uur zaten wij in de auto om de trip van circa 40 minuten te maken naar Vierschach en om klokslag 09.00 uur draaiden wij daar de gratis parkeerplaats op, naast het treinstation en de gondel omhoog naar Helm. Al meteen werd duidelijk dat het hier aanmerkelijk rustiger was dan op de Kronplatz: geen rijen voor het loket waar de skipassen kunnen worden gehaald, en een halflege parkeerplaats.
Drei Zinnen is een aaneenschakeling van meerdere ‘bergen’, veelal ontsloten door merendeels moderne gondelbanen. De Helm, de Stiergarten en de Rotwand. Je kunt relatief snel en gemakkelijk pendelen tussen deze diverse ‘bergen’, waarbij op elke berg niet al te veel varianten te skiën zijn. Maar dat hoeft ook niet, want de pistes zijn er erg fraai. En er is voor ieder wat wils te vinden: mooie blauwe en niet al te moeilijke rode afdalingen, maar ook een paar flink pittige zwarte. En hier heb je een stuk meer uitzicht op de imposante bergen van de Dolomieten dan op de Kronplatz. De Drei Zinnen als naamgevers van het gebied kun je echter niet zien, omdat dat zicht wordt ontnomen door andere Dolomietenwanden.
Als gezegd zijn wij begonnen in Vierschach en hebben vrijwel direct de doorsteek gemaakt naar Rotwand. Dit gedeelte van het gebied ligt in deze tijd van het jaar vrijwel geheel in de schaduw, vooral het bovenste gedeelte. Daar hebben we een paar fijne pistes gepakt, onder meer de rode 5a die wordt ontsloten door een sleeplift en de rode 10. Hier waren voor de koffie bij de Rudi Hütte nog wedstrijden, maar na de koffie was deze geopend. Dit is een hele fijne piste! Deze deden we dus twee keer. De zwarte 3a is uitdagend maar had goede sneeuw en is helaas vrij kort, de 3b was helaas nog gesloten. Ze waren druk kunstsneeuw aan het spuiten en verplaatsen.
Vanaf de Rotwand kun je door een licht gekunstelde verbinding richting Padola om de ‘Grande Giro delle Cime’ te voltooien, maar de pistes daar waren helaas nog niet geopend. Daar moeten we dus nog maar eens voor terug.
Toen de terugweg aangevangen en nog wat rondgeskied op de Helm, voordat we omstreeks 13.00 uur neerploften in het zonnetje bij de Jägerhütte, gelegen aan de rode dalafdaling naar Vierschach. Hier was het uitstekend toeven in het toch wel aangenaam warme decemberzonnetje met vriendelijk personeel en fraai uitzicht. Hier heb ik de beste lunch genoten van de hele vakantie: de huisgemaakte Schlutzkrapfen met spinazie en ricotta. Echt geweldig!
Na de lunch hebben wij de overige pistes van het gebied nog gedaan, waaronder een aantal keren de rode dalafdaling naar Vierschach. Dat is een mooie lange afdaling met een goede hellingshoek om in één keer genadeloos hard vanaf te skiën, zonder al te veel te hoeven remmen. Carvingstrecke! Ik vond daarnaast vooral de rode 11, overgaand in de zwarte 11a, erg leuk. En Sexten is een mooi, relaxed dorpje in de mooie natuur. Ik kan me goed voorstellen dat ik mijn kinderen hier later mee naartoe neem om te leren skiën.
Omstreeks 16.00 uur skieden wij voor de laatste keer de rode piste richting Vierschach naar beneden om daar de terugweg per auto naar Reischach aan te vangen. Een geweldige dag in een mooi skigebied, wat groter aanvoelde dan het daadwerkelijk is. En landschappelijk een zeer fraaie omgeving. Qua liften zit het gebied goed in elkaar en het skigebied beschikt met name over fraaie pistes voor gevorderden. Aanrader! Nadeel: het is vrij ver (binnendoor) rijden, en de overige skigebieden van Dolomiti Superski liggen wat verder weg. Eigenlijk is alleen Kronplatz goed aan te rijden, en tevens met de Alta Pusteria Express bereikbaar. Cortina d’Ampezzo is alweer wat verder, en de rest van de gebieden zijn helemaal ver.
Hieronder de foto’s.
De rode 40 vanaf Stiergarten:
Zicht op het gedeelte van de Rotwand vanaf Stiergarten:
Idem:
Prachtige omgeving, hier vanaf Rotwand:
Rotwand ligt voornamelijk in de schaduw in deze tijd van het jaar. Hier piste 3a:
De rode dalafdaling (13) naar Vierschach, met in de verte de Kronplatz:
In de namiddag vanaf de Helm richting Rotwand (links):
Uitzicht vanaf de top van de Helm, voordat ik aan de laatste afdaling begon. Brede afdalingen bovenin. In het dal ligt het sfeervolle dorp Innichen met haar historische centrum:
*bericht bewerkt door Quick op 24 dec 2021 18:27
Mr. SlowDe Oostenrijkse gebieden in de buurt zijn ook mee te pakken zoals Silian en de twee gebieden bij Lienz. Maar Drei Zinnen is prachtig inderdaad. Mooie foto’s!
Leuk! Dit was ook ons plan (maar dan vanaf de 17e, dus met test), maar we wilden de kans om te skiën maximaal houden en zijn dus naar Oostenrijk geswitched, wellicht volgend jaar alsnog Kronplatz/Drie Zinnen, want zoals jij het omschrijft is precies zoals ik hoop dat het is :).
Ik vind je reviews van skigebieden overigens ook altijd erg accuraat.
[b]Dag 3: Alta Badia[/b]
Op dag 3 reden wij om 08.00 uur richting Alta Badia. Bestemming: Corvara. Dit is voor ons bekend terrein, maar er zijn diverse deelgebieden waar ik nog niet was geweest. Doel was dan ook niet om de Sella Ronda te skiën, maar om gericht in een gedeelte van het grote aaneengesloten skigebied te blijven. Iets voor 09.00 uur parkeerden wij in Corvara nabij de lift Boé. De eigenaar van het hotel vertelde dat het waarschijnlijk vrij druk zou worden, gelet op het feit dat het een weekenddag was met mooi weer. Ons viel de drukte alleszins mee. Hieronder een verslag van deze fraaie dag.
Wij begonnen door Boé te pakken en direct door te gaan naar Vallon. Vervolgens in één ruk doorgeskied naar Arabba en door naar Passo Pordoi (Val di Fassa). Vervolgens kwamen wij in de eerste rij deze vakantie, en wel voor stoeltjeslift Lezuo. De reden hiervoor was dat in de gebieden rond de Sella Ronda (kennelijk) de capaciteit van stoeltjesliften wordt beperkt. Bij Lezuo was dit teruggebracht naar 3 i.p.v. 4 personen (waardoor in de praktijk vaak maximaal twee personen per keer meegaan). Bij de stoeltjeslift naar Sas Beccè was de capaciteit zelfs teruggebracht van zes naar vier personen, waardoor hier eveneens een (relatief) lange rij stond. De rest van de ochtend hebben wij (na de koffiestop) doorgebracht rondom Belvedere, met onder andere een paar mooie afdalingen naar Toé (o.a. de zwarte Diego).
Omdat wij ook graag het skigebied van Alta Badia (het gedeelte wat afgelegen ligt van de Sella Ronda) wilden verkennen en daar ook wilden lunchen, zijn wij daarna teruggegaan. De enige tussenstop daarbij was een extra afdaling vanaf de Burz. De zwarte piste daar was een genot omdat de zon er goed op scheen, waardoor hij precies in de juiste conditie was.
Daarna via Col Alt de doorsteek gemaakt richting de vele blauwe pistes die Alta Badia telt. De zwarte Gran Risa was dicht, omdat de volgende dag wedstrijden zouden plaatsvinden (de wereldbeker). Wij streken omstreeks 13.15 uur neer bij La Fraina in het zonnetje. Een uitstekende hut! Ook hier de plaatselijke Schlutzkrapfen verorberd, waarna wij begonnen aan wat pistes rondom Bamby. Bovenaan de Gran Risa was bij Moritzino het feest al (lichtelijk) begonnen en was het gezellig druk. Wij skieden door en hebben onder meer de fraaie blauwe dalafdaling naar San Cassiano genomen. Niet zozeer omdat hij zo interessant is om te skiën, maar landschappelijk is het uitzicht zeer fraai. Daarna nog richting Pralongiá geweest, voornamelijk veel blauwe lome afdalingen waar je wel lekker gas kunt geven zonder je druk te maken dat het moeilijk wordt. En de pistes bleven uiteraard goed vanwege de geringe hellingshoek.
Omstreeks 16.00 uur klikten wij de ski’s uit bij de auto. Helaas een nare verrassing want er prijkte een parkeerbon op onze ruit. In ons enthousiasme waren we vergeten om een parkeerticket te halen (er was ook geen slagboom, we dachten – achteraf naïef – achteraf wel te kunnen betalen). Gelukkig viel de schade mee: ongeveer 30 euro. Dat nemen we graag op de koop toe na wederom een geweldige dag. De foto’s volgen hieronder. Overigens viel het met de drukte reuze mee. De Sella Ronda was drukker dan de rest en wellicht was er wat effect van de wereldbeker, maar het was ook een wisseldag.
De zwarte piste vanaf Vallon in Alta Badia:
Zicht richting de Langkofel vanaf Belvedere in Val di Fassa:
De blauwe dalafdaling richting San Cassiano met uitzicht richting Lagazuoi:
Kort voor het uitklikken van de ski’s in Corvara. Uitzicht op de Sassongher:
*bericht bewerkt door Quick op 24 dec 2021 20:02
Mr. SlowTop ! Allemaal bekende kiekjes
Je kan de 3 ce di lavaredo wel zien hoor…maar wel maar van een punt en erg verscholen achter andere bergen.
Marketingwijs wel een goed idee om de naam van je skigebied te hangen aan de bekendste bergwand(en) van de unesco dolomieten.
Precies alsof ik WEER terplaatse ben.😎😍😊 Kronplatz, Alta Badia +++
Mooi verslag en pics @Quick
Mooi verslag!! 👍
[b]Dag 4: Gitschberg-Jochtal[/b]
De laatste dag. Het plan was om tot een uur of 13.00 nog te skiën en te lunchen, om daarna de terugweg richting Nederland aan te vangen. Omwille van de tijd was het geïndiceerd om een wat kleiner skigebied te bezoeken. Bovendien zou het een bonus zijn als dit skigebied al enigszins op de terugweg richting Nederland lag. Omdat wij ‘gebonden’ waren aan de geldigheid van onze Dolomiti Superski pas, lag het voor de hand te gaan skiën in Plose of Gitschberg-Jochtal. Deze gebieden lagen op de route richting Nederland vanaf onze accommodatie bezien.
De keuze viel in het voordeel van Gitschberg-Jochtal, omdat in dat gebied meer pistes open waren dan in Plose. Bovendien schatten wij in dat het in Plose drukker zou zijn dan in Gitschberg-Jochtal, omdat Plose het ‘huisskigebied’ is van Brixen, een grotere stad, en het een zondag met mooi weer was. Daarom zaten wij rond 08.15 uur in de auto richting Vals. Iets voor negenen parkeerden wij en begonnen wij in het gedeelte van Jochtal. Dit deel van het gebied ligt (enigszins) op het oosten georiënteerd en vangt daarom ’s ochtends enige zon. Er was wederom sprake van een stralende dag, met op de toppen een koude, stevige nordföhn. Het fraaie weer begon bijna te vervelen. En had ik al gezegd dat het niet druk was?
Jochtal is het kleinere gedeelte van het skigebied. Het bevat één korte zwarte afdaling, een blauwe panorama-afdaling waar je flink vaart moet houden om vooruit te komen, en wat fraaie, niet al te lastige rode pistes. Bovenin worden deze pistes ontsloten door een snelle zespersoons stoeltjeslift en een trage vierzitter. En dan heb je nog een langere rode dalafdaling terug naar de parkeerplaats, met een zwarte variant. Binnen een uur hadden wij alle pistes in dit gedeelte geskied en was het tijd om ons te verplaatsen richting het gedeelte van Gitschberg.
Om vanuit Jochtal bij Gitschberg te komen, moet je eerst een klein stukje de parkeerplaats en weg oversteken (2min lopen), en vervolgens vijf liften nemen (met tussendoor een klein stukje skiën). Gitschberg heeft een meer zuidgerichte oriëntering dus hier was het goed toeven in het zonnetje. Hier heb je beter uitzicht over de Pustervallei, de Dolomieten en Brixen. Bovendien vind ik dat in dit gedeelte de interessantere pistes liggen. De mooiste pistes vond ik de rode 23a en zwarte 23b richting de Ski Express (Scharte), alsmede de rode 25 door het bos.
Omstreeks 12.00 uur was het tijd om terug richting Jochtal te gaan. Die verbinding neemt toch enige tijd in beslag. Je kunt vanuit de ene kant de andere kant zien liggen en hemelsbreed is dat best een eindje weg. Weer de weg overgestoken om een laatste keer richting de top van Jochtal te gaan, de rode afdaling naar Vals genomen om halverwege een laatste keer van de Italiaanse lunch te genieten. Na de lunch voldaan het laatste stukje naar beneden geskied, kort verkleed bij de auto en om 13.30 uur vertrokken wij richting Nederland. Daar kwamen wij om 22.45 uur aan. Enkel wat langzaamrijdend verkeer op de A7 vanaf de Oostenrijkse grens richting Ulm, omdat met het mooie weer veel Duitsers in Zuid-Duitsland een (lang) weekend hadden genoten.
Wij vonden Gitschberg-Jochtal een gemoedelijk skigebied met voornamelijk locals. Veel ouders met kinderen ook. Vals en Meransen zijn leuke plaatsen, waarbij met name Meransen de hele dag in de zon ligt. Echt een familiegebied waar je heerlijk in de zon kunt skiën met een mooi panorama. Veel gondels (ideaal voor jonge kinderen). Gemoedelijk. En veel goede hutten. Wij aten heerlijk – andermaal Schlutzkrapfen – in de Nockalm (Jochtal), maar ook de Pichlerhütte (koffiestop) en Gitschhütte (van een afstandje) zijn aanraders. Enkel de verbinding neemt wat tijd in beslag maar dat is het wel waard.
Wij hebben in ieder geval voor het eerst in bijna twee jaar een paar dagen van de sneeuw mogen genieten en kijken met veel plezier terug op deze vakantie. Een paar leuke skigebieden ontdekt in een voor ons grotendeels onbekend deel van Südtirol. Ongeacht wat nog komen gaat deze winter: deze vakantie nemen ze ons niet meer af!
Gelukkig hebben we de foto’s nog (allen genomen in het Gitschberg gedeelte).
Daar komen wij vandaan. Zicht richting Bruneck vanaf Gitsch:
Fraai uitzicht op de Dolomieten, met een stralend zonnetje:
Zicht richting Brixen:
Nogmaals richting Bruneck. Was een mooie vakantie:
*bericht bewerkt door Quick op 25 dec 2021 10:53
Mr. Slow@Quick dank je voor de tip om dit reisverslag te lezen. Een leuk verslag, goed geschreven en mooie foto’s! Voor mij grote voorpret: Volgende week Gitschberg-Jochtal en begin februari naar Alta Badia met als plan om ook een dag 3zinnen en Kronplatz mee te pakken. Mooi om te horen dat Meransen goed beviel en geschikt is voor de kinderen.
Oja complimenten voor je skikeuze. Omwille van de naam, de beste en coolste van allemaal ;), heb ik ze ook overwogen. Uiteindelijk uit de ‘comfort zone’ gegaan en all-mountain Nordica Enforcers 94 gekocht. Nu maar hopen dat het de juiste keuze was…
@MarkW Dank! Leuk om te horen. Vanuit Alta Badia is Drei Zinnen wel echt lang rijden, reken op minstens een uur (waarschijnlijk langer, afhankelijk van verkeer en/of rijstijl). Als je dat niet erg vindt is het een leuke toevoeging en het gebied is de rit mijns inziens zeker waard. Kronplatz is wat dat betreft een stuk beter te doen (kan ook per ski en gratis skibus naar Pikolein, zoals je waarschijnlijk weet).
@Quick inderdaad een lange rit naar 3zinnen, maar dat hebben we er wel voor over. Het gebied staat op mijn bucket list om eens te ontdekken. Vooral om te kijken of het leuk is voor een vakantie met de kinderen. Dat geldt overigens ook voor Civetta.
De skibus naar Pikolein is inderdaad bekend.
Ons appartement is in Badia (onderaan afdaling Santa Croce). Doel om van daaruit naast 3zinnen en Kronplatz ook WW1 en Cortina mee te pakken. Ik zal tzt een reisverslag maken.
Fantastische plek om te verbijven, weg van alle drukte en onderaan 1 van mijn favoriete pistes .😎
Ik kijk uit naar je verslag en pics.😉