Column: met de trein naar Chambéry

Even je benen strekken en een koffie drinken in de bar terwijl je door het landschap zoeft op weg naar de pistes. Codewoord: Relax. Zò stel je je de treinreis naar de wintersport voor. Maar zoals wel vaker in het leven; je hebt de droom en je hebt de werkelijkheid.

Les Menuires here we come

Met de trein naar Chambéry en dan een transfer naar Les Menuires, dat gaan we doen. 8.15 vertrek uit Amsterdam, overstappen in Parijs, aankomst in Chambery om 15.36. En dan nog bijna anderhalf uur transfer naar het skigebied. Om zes uur zitten we aan de borrel in het hotel. Ik heb er zin in. De tickets zijn binnen, alleen de tas moet nog ingepakt. Terwijl ik naar zolder loop om achter de schotten wat spullen op te duikelen, krijg ik een mail. De al aankondigde staking in Frankrijk gaat toch problemen opleveren voor het treinverkeer. Er gaat breed gestaakt worden tegen pensioenhervormingen en veel treinpersoneel doet mee. “Waarom nu?, denk ik met veel oog vooreigen belang en met weinig invoeling voor de pensionado’s ter plekke. Kan ik beter stoppen met pakken?

Plan B

Nog diezelfde middag volgt er een mail met plan B. De trein via Parijs rijdt niet, maar die van 08.15 uit Brussel naar Lyon wel. Nadeel is dat we om die te halen al om 06.15 de TGV vanuit Amsterdam moeten nemen. Vroeg op dus. Vanaf Lyon zal er bovendien geen trein gaan, dus het busje komt ons daar al ophalen. Het voordeel is dan weer dat we al opgepikt kunnen worden om kwart over twaalf. “Dat betekent; om half vier uur al aan de borrel in het hotel”, reken ik. Ieder nadeel heeft zijn voordeel.

Naar Brussel

De volgende ochtend ben ik ruim op tijd op het Centraal Station. Ik haal koffie en wat te eten voor onderweg. Bij het perronpoortje manoeuvreer ik onhandig met mijn tas, mijn beker koffie en mijn ov-kaart en gooi de hele beker koffie over de grond. Zucht. Dan straks maar koffie halen in de trein. Op het perron dringen we rond de ingang van onze wagon. Het is heel druk en we moeten heel wat geduld hebben voordat we onze plek vinden. De bagageplekken in onze wagon zijn vol, dus ik prop mijn tas in een andere wagon tussen een paar koffers in de rekken. Voordat ik bij mijn plaats ben stopt de trein bij Schiphol en beland ik in gedoe over blijkbaar dubbel geboekte stoelen. Geduldig wachten we tot het is opgelost en we er weer langs kunnen. Als we eenmaal zitten zoeven we al door het Groene hart. Al gauw krijgen we trek in koffie. De barwagon is afgeladen dus we moeten een flinke tijd in de rij. €4,80 voor een cappuccino, tja… Eindelijk weer op de plek heb ik tijd om mijn mail te doen. Dat is toch handig. Voordat we het weten naderen we Brussel al, dus ik loop alvast de halve trein door naar mijn tas. In Brussel luistert het nauw, want we hebben niet veel overstaptijd. We zien zo gauw niet wat het nummer van het perron is en stormen de roltrap op met onze bagage. Boven blijkt dat de trein naar Lyon vertrekt van het perron waar we net vandaan komen.

Naar Lyon

De trein naar Lyon is zo mogelijk nog voller. Opnieuw is er gedoe over dubbelboekingen. Tot overmaat van ramp schuift er bij ons een mevrouw binnen met een heel grote hond. Met enig inschikken zit iedereen en ligt de hond op de grond lekker in de weg, maar er is nul plek voor de bagage. Die vult de gangpaden en staat tussen de stoelen. Het is enorm heet in de wagon; het is een warme lentedag in maart en ik zit vol in de zon in mijn ski-jack. Die worstel ik eerst maar eens uit. Daarna probeer ik het broodje dat ik in Amsterdam heb gekocht aan mijn tas te ontfutselen. Dan is het tijd voor het grutten naar mijn e-reader. Zucht. Na een tijdje wil er iemand naar de wc. Klauteren over de bagage, stappen over de slapende hond. We worden er melig van. Ik heb trek in koffie, maar ik onderdruk mijn trek maar. Te veel gedoe. Ik doe een dutje. We kletsen en lachen. Morgen staan we op de piste.

Transfer

Zwetend stappen we om 12.00 uit in Lyon. Het is twintig graden. Daar lopen we dan met onze wintersportspullen. Het transferbusje is er nog niet maar dat geeft ons de tijd om lunch te halen. Dat duurt even want er staan overal rijen. We willen het busje niet laten wachten dus we staan een beetje op hete kolen. Totaal onnodig want het vervoer komt voorlopig niet… Bellen leert dat we flink vertraging gaan oplopen, want de chauffeur zit nog in de bergen. We drinken een heel goeie espresso bij een tentje vóór het station en lunchen in het parkje bij de tramhaltes. We trekken van alles uit en smeren ons in met zonnebrandcrème. Na anderhalf uur zonnen komt het bericht dat het busje er is. Na wat verwarring over de plek waar we staan blijkt dat Jean-Marc, onze chauffeur, maar in de parkeergarage is gaan staan. Vijf minuten relaxed rollen met de koffers in de warme zon. Jean-Marc legt uit dat een misverstand was over de plaats van ophalen; ze dachten dat we in Chambéry zouden staan. Ja, Jean-Marc, dat dachten wij ook…

Om vijf uur stappen we het busje uit en de sneeuw in. Tijd voor die borrel.