Eerste indrukken: allmountain-ski’s 86-90 mm

Het afgelopen jaar (sinds november 2014) heb ik op verschillende momenten ski’s getest die te boek staan als ‘all-mountain’ in goedgevulde en mijns inziens meest veelzijdige categorie. De term ‘all-mountain’ zegt het al: deze ski’s zouden moeten presteren op de hele berg. Op de piste (lees: geprepareerde, harde sneeuw, soms ijzig), naast de piste (verspoord terrein) en ze zouden zelfs moeten overleven in de verse poedersneeuw. Hierbij is het natuurlijk niet zo dat je hetzelfde moet verwachten als van een poederski, en ook niet hetzelfde mag verwachten op de harde sneeuw als een echte pisteski. Maar in alle soorten sneeuw zouden deze ski’s toch fatsoenlijk moeten kunnen skiën.

Om dit te testen heb ik ze ook in zo veel mogelijk verschillende omstandigheden getest: van een ijzige worldcupafdaling in Sölden tot in de verse sneeuw; op heerlijk zacht corduroy tot harde buckels. En hoewel deze ski’s qua grove specificaties heel vergelijkbaar zijn (breedte, radius, rockerprofiel), zijn er grote verschillen. Om maar even aan te geven dat een term als ‘all-mountain’ ongelofelijk veel verschillende dingen kan inhouden.

Kort over mij: 34 jaar, gevorderde skiër (technisch oké, maar bij lange na niet perfect), 1.82 en 85 kg.

Atomic Vantage 90 CTI, 176 | sidecut: 125-90-116, radius: 18 m
Dit is de opvolger van de vorige Vantage-lijn van Atomic (de Ritual, Alibi, Theory etc.), wat ‘all-mountain twintips’ waren. Dat merkte je ook: binding lekker centraal, goed opstaand staartje, mooie balans op en naast de piste. Daar is in de nieuwe serie niks meer van over. De ski is nu geen twin-tip meer. Dat is niet zo erg. Maar de hele body is uit de ski verdwenen. Het is een zwabberlat die op de piste de kant niet houdt en op harde buckels stuitert en schraapt. Hij voelt carbonnerig aan, is slecht gedempt. Als poederski zou deze lijn misschien nog dienst kunnen doen, maar met de breedte van 90 mm onder de voet is dat alleen voor de echte lichtgewichten die nooit op harde sneeuw skiën. Sterker nog: ik ga liever met mijn Atomic Automatic (poederlat met 117 mm onder de voet) de piste op dan met deze ski.

Dynastar PowerTrack 89 Fluid X, 179 | sidecut: 126-89-110, radius: 17 m
Deze Dynastar kwam vorig seizoen op de markt en is gewoon een lekkere lat voor lichtgewichten en minder gevorderde all-mountainskiërs. De ski skiet licht en makkelijk, is niet te stijf, maar houdt het erg goed op de harde sneeuw en in buckels. Dit komt door de vriendelijke en vooral voorspelbare body van de ski. De achterkant is met een beetje tapse vorm ook vriendelijk. Ook in buckels hapt de staart daardoor nooit. De spatel is lang en heeft een flinke rocker, waardoor hij makkelijk over alles heen glijdt. In de zwaardere, natte sneeuw wordt de punt wel erg snel weggeduwd, misschien is de ski daarvoor iets té zacht. Maar voor lage snelheden, de eerste stappen in de diepe sneeuw is deze ski helemaal prima. Een zwaardere of agressieve skiër zal er denk ik doorheen trappen of op zijn minst de snelheidslimiet snel vinden, maar voor lichtgevorderde skiërs of bijvoorbeeld dames die net iets meer willen dan de gemiddelde damesski kan deze ski tot in knie-diepe poeder echt een hele fijne ski zijn.

Nordica Nrgy 90, 177 | sidecut: 126-90-110, radius: 19,5 m
Deze Nordica is licht en stevig, wat ik inmiddels gewend ben van de ‘side country’-lijn van dat merk. Met een tapse achterkant maar iets stijvere flex dan bijvoorbeeld de Dynastar kan deze ski ook goed op de piste in mooie gecarvede GS-bochten worden geskied, ook door een wat agressievere of zwaardere skiër. Ook in de poeder doet deze ski het prima. De afgeronde lijnen maken mooie, voorspelbare bochten. Echte float is van een ski van deze breedte niet te verwachten, maar de tips blijven mooi boven de sneeuw en het is makkelijk bochten maken. Alleen op harde buckels moest ik hard werken om de ski’s op de sneeuw te houden. Ze werden soms een beetje springerig, wat met focus en goede techniek goed aan te pakken is. Maar met vermoeide benen aan het einde van de dag kunnen de ski’s er een beetje met je van door gaan als je met je gedachten al in de après-ski bent.

Head Monster 88, 184 | sidecut: 133-88-114, radius: 18,1 m
Qua vorm en dimensies lijkt deze ski erg op zijn voorganger, de REV-serie. Wat ik daar het grote probleem van vond, was hetzelfde als bij alles Heads: de demping. De vering die al helemaal wordt opgebruikt door er alleen maar op te gaan staan, waardoor terreinoneffenheden vervolgens direct in je kniën hakken. De aankondiging afgelopen jaar, dat ze ‘graphene’ erin zouden verwerken (net zoals carbon: stijf en licht), zou mogelijk dit probleem oplossen. Bovendien is het materiaal – en vooral het hippe licht-gewicht aspect ervan – vorig jaar al helemaal gehyped in de prijzenwinnende (toen) nieuwe dameslijn, de Joy.
Je denkt dus: lichtgewicht. Je tilt de Monsters op: hernia. Niks licht gewicht. Maar als je ze vervolgens skiet: licht als een carbon ski. Speels, een beetje springerig in buckels, maar verrassend levendig en met goede grip. Geen last van kniën-vermorzelend gebrek aan vering, gewoon een leuke ski. Maar eigenlijk alleen in buckelige sneeuw. De puntjes blijven maar net aan aan het oppervlak van wat lichte poeder, en de afgeronde staart laat naar mijn smaak wat vroeg los in mooie lange carve-bochten. En de ski heeft, zoals ik inmiddels van Head gewend ben, een kort aanvoelende radius. Maar wil je een speelse ski voor in een skigebied dat erom bekend staat uitsluitend uit buckelige afdalingen te bestaan: dit is je ski.

Blizzard Brahma, 180 | sidecut: 125-88-110, radius: 19 m
De Blizzard is nog steeds een top ski…. voor mensen met stalen bovenbenen, uithoudingsvermogen, gewicht en kracht en een niet aflatende behoefte om knetter hard te gaan. Dit is de meest serieuze ski die ik ooit heb geskied. Nu heb ik geen stalen dijen, erg goede conditie of mach 2 als doel, dus voor mij is dit wat te veel van het goede. Maar veel stabieler ga je een ski in deze categorie niet vinden, meer kantengrip ook niet. Maar zoek je speels, iets om tussen of over buckels heen te skiën (en niet er dóórheen), iets voor korte bochten of iets voor mensen zonder grote “S” op hun borst, zoek dan wat anders.

Salomon X-Drive 8.8 FS, 184 | sidecut: 131,5-88-117, radius: 18,3 m
Lijkt behoorlijk op de Brahma, maar net een tandje vriendelijker, en iets lichter in gewicht. Maar verder is hetzelfde verhaaltje van toepassing, wat mij betreft. (Zie je, alweer niks unieks te melden over een Salomon… Geen slechte ski hoor, in tegendeel!)

Rossignol Experience 88 TPX, 188 | sidecut: 135-88-124, radius: 17 m
De vorige keer schreef ik over deze ski iets in de trant van: “er zit niet basalt in… het zijn gewoon stoeptegels die niet op hun kan te krijgen zijn. En stoeptegels buigen ook niet, van demping is geen sprake.” Dat is allemaal nog steeds zo, ondanks de honingraad tip, die niet kan voorkomen dat dit de zwaarste ski is (om te tillen). Niet gewogen, maar mijn armen en schouders schreeuwden dat tegen me. En ik geloof ze.

Völkl Kendo, 177 | sidecut: 127-90-110, radius: 20,8 m
De Kendo is flink onder handen genomen, zoals dat vorig jaar ook bij het bredere broertje, de Mantra was gebeurd. “Vroegah” stond de Kendo bekend om de uitmuntende pistekwaliteiten, omdat het eigenlijk gewoon de Völkl GS ski was, maar dan breed. Dat is echt veranderd. Er is flink wat rocker aangebracht in de tip en aan de achterkant, maar – in tegenstelling tot bij de Mantra – wel camber onder de voet. Ook is er een laag metaal dunner gemaakt, waardoor de ski wat lichter is en vriendelijker skiet. Wat daarbij ook opvalt, in een aanpassing van de vorm van de punt, die meer vierkant is geworden. Ze hebben er eigenlijk een freeride-ski van gemaakt van 90 mm onder de voet, in plaats van de GS-ski van 90 mm onder de voet, die het vroeger was. En dat voel je. In zachte sneeuw (natte meuk, lichte poeder, hopen, zachte pistes) doet de ski het prima, al grijpt de tip wat snel aan in oneffenheden. Maar op harde sneeuw is de kantengrip niet wat het was, grijpt de tip niet zo strak meer aan… Het is echt de smalste freeride-lat geworden van Völkl, en het is niet meer de breedste pisteski.

Elan Amphibio 88 Xti, 184 | sidecut: 135-88-116, radius: 19 m
Copy-paste van de Amphibio 16 uit deze reviews: https://www.wintersport.nl/forum/topic/207943

Fischer Motive 86 Ti, 182 | sidecut: 128-86-116, radius: 18 m
Deze ski is, zoals ik vaak schrijf bij ski’s van Fischer, is voor mij het perfecte midden tussen ‘smoothness’ en ‘power’. Nederlandse equivalenten kan ik even niet verzinnen. Maar ze vergen niet veel energie om ze een beetje chique in mooie ronde bochten te skiën, houden perfect hun lijn als ik ze op (voor mij) volle snelheid van de worldcuppiste in Sölden stort, zijn inmiddels mijn go-to ski geworden als er harde of zachte hopen zijn, slecht zicht of natte meuk. Deze ski geeft zo veel vertrouwen! Op hoge snelheid of cruisend en pratend met iemand. Achter iemand aanjagend op volle snelheid, of bijna stapvoets voorskiënd voor iemand die angst heeft tijdens een white-out op de gletsjer; als ik wil spelen in knie-diepe poeder of als ik heelhuids beneden wil komen en moet navigeren tussen ijsplaten en Triebschnee-enclaves: dit is voor mij de meest veelzijdige ski die ik tot op heden heb geskied. Op alle soorten sneeuw die ik tegenkom op de piste of net ernaast is dit mijn nieuwe wapen. Voor echt diepe sneeuw heb ik een poederski; voor uitsluitend ijs of technische training heb ik een slalomski. Voor al het andere: deze Fischer Motive 86 Ti.
Voor een meer agressieve skiër, of iemand met meer kracht, kan deze ski denk ik wat saai en vlak aanvoelen en kan je beter kijken naar de Blizzard of de Salomon. Voor een iets speelser, minder klassieke ski zou ik kijken naar de Head, Nordica of de Völkl. En voor iemand die wat lichter is juist naar de Dynastar.

Zo zie je maar weer: de ski die voor mij (met mijn postuur, vaardigheden, voorkeur en stijl) perfect is, is voor een ander één van de zo veel latten.