Ingezonden: WK Ski & Golf, verslag van een deelnemer

Begin mei kregen we de vraag van lezer Herman Slagter of hij een artikel mocht schrijven over het ‘Wereldkampioenschap Ski & Golf’ in Zell am See - Kaprun. Een wedstrijd met een reuzenslalom op de gletscher van Kaprun en twee maal 18 holes golf spelen in Zell am See. We wisten niet eens dat zo’n kampioenschap bestond, dus onze interesse was gewekt. Lees zijn boeiende verslag.

Lang geleden

Het is alweer vele jaren geleden, 1993 om precies te zijn, ik was 27 en in die tijd niet bang om een beetje hard te skiën. Ik kan me nog herinneren dat we met een paar vrienden in Val d’Isère waren, waar op dat moment de afdaling bezig was. In mijn bravoure dacht ik dat durf ik ook wel. Dus toen ik zag dat ook Nederland zijn eigen afdalingskampioenschappen had in Zauchensee, Oostenrijk had ik me daarvoor ingeschreven. Ik reisde af naar Oostenrijk en bij de plaatselijke skishop een paar afdalingslatten van 225 cm geregeld. Ik kon een racepak lenen van de geblesseerde Harald de Man, een van de weinige Nederlandse downhill skiërs destijds die mee kon draaien in het World Cup circuit. We mochten een dag ervoor het parcours verkennen. Ik gleed stiekem achter een buitenlands team aan waar de coach nog de laatste tips gaf hoe je moest afzetten bij een sprong. ‘Voorwaartse druk creëren’, hoorde ik hem nog zeggen.

Met trillende knieën stond ik daar bij de start, hartslag 180. Natuurlijk had ik geen kaas gegeten van het doen van een afdaling. Daar sta je dan in het starthok. De piepjes gingen, pliep, pliep, pliep, pliep, ik kon niet meer terug. Gestaag bouwde de snelheid zich op en dan de eerste sprong, hoppa 20 meter alleen maar lucht onder je skies, alsof je zweeft, wow wat een kick!! Als in een tunnel flitst alles aan je voorbij. Steeds harder ging het. Te hard, beetje uit de hocke-houding dan maar om wat wind te vangen, holy shit, met een racepak aan gebeurt er niks. Ik kom heelhuids beneden, had natuurlijk een waardeloze tijd, nee erger een aanfluiting. Afijn wat bleek, nummer 4 van de Nederlandse renners was gevallen en ik op het podium voor de derde prijs. Er deden er maar vier mee. Degene die me de bronzen plak omhing zag je kijken van ‘wat moeten we hiermee?’. Maar dat bekertje, dat pronkt nog in mijn kast hahaha. Die snelheidsdisciplines op Nederlandse kampioenschappen hebben ze maar afgeschaft. Ik ben zo’n skifanaat dat ik er zelfs regelmatig van droom, vroeger meer dan nu, dat dan wel.

World Championship

Er is nog zo’n sport waar ik regelmatig fijn over kan dromen en dat is golf. Een supertalent ben ik niet, maar toch een respectabele handicap 9. Dus toen ik hoorde dat er een wereldkampioenschap Ski & Golf bestaat wist ik: ‘hier moet ik aan meedoen’. Samen met een maatje zijn we eind mei afgereisd. De World Championships Ski & Golf, het is zoiets als schaken & boksen. Bestaat ook. Je moet het een beetje met een korreltje zout nemen, alhoewel. In het verleden deed o.a Bode Miller mee, Olympisch en wereldkampioen op de afdaling, reuzenslalom etc. en gezegend met handicap 1 in golf. En nu doen er ook een paar ski- en golf(top)atleten aan mee.

De voorbereiding

Zonder bergen is een skirace best lastig voorbereiden. Dus een dagje trainen aldaar leek ons een goed idee. Ik bellen met de organisatie over de mogelijkheden. Ze zouden kijken wat ze konden doen. Niet veel later werd ik teruggebeld, ze hadden wat geregeld. We konden meetrainen met het Duitse skiteam. ‘Oh okee?’. ik heb wel eens meegedaan aan een funwedstrijdje reuzenslalom, maar dit is zoiets als niet-voetballer meetrainen met het Nederlands elftal. Vette pech, het regende die dag pijpestelen en de skirace trainer zag het niet zitten om in deze weersomstandigheden de training door te zetten. Zelf skiën dan maar in dichte mist en natte sneeuw, niet de beste voorbereiding. Niet getreurd, er is meer voor nodig dan een beetje training. Ik had een racepak nodig. Nu wist ik dat de Nederlandse Ski Vereniging ook een topsportbeleid heeft. Dus ik contact gezocht, of ik een racepak kon lenen. En ja hoor, een oud wedstrijdskiër had nog wel een Holland team racepak liggen.

De start

Het is 8.00 in de ochtend en we zitten in de cabine omhoog naar de gletsjer. Nog maar een paar uur en de race gaat van start. In onze cabine zit een Canadees gezin. Vader en dochter doen ook mee aan het WK Ski & Golf. We raken wat aan de praat. Hij woont, werkt en leeft in de bergen en skiet 7 maanden per jaar en golft de andere 5 maanden. De dag ervoor hadden we een Zweed ontmoet. Hij runt een skischool en in de zomermaanden golft hij, handicap 2. Ok denk ik dan, hmmmm, zulke mensen doen er dus aan mee.

Om mee te doen mag je maximaal handicap 18 hebben. Er zijn verschillende categorieën, van professionals tot fun. Ik zit in de Masters 2, geboren tussen 1961 en 1971. Je kunt ook met een team inschrijven en dat is natuurlijk wel zo leuk. We komen boven aan, dichte mist. We kunnen de racetrack nauwelijks zien. En dan ineens zijn de goden ons goed gezind en breekt het open. Startnummer 58, met mijn blauwe wedstrijdpak met oranje vlammen aan de benen schiet ik het starthokje uit. Ik kom niet helemaal lekker in mijn cadans, naar geef alles wat ik heb, 49 seconden later schiet ik over de finish lijn. Peter Fill doet ook mee. Hij won de beruchte Kitzbühel downhill in 2016 en ramt naar beneden in 34.15, caramba! Ik eindig op plek 115 van de 165. Had meer ingezeten, maar ja toch 50 achter me gelaten.

Dan golfen

Nog 2 dagen te gaan, op naar het golfgedeelte. Ik heb wat goed te maken want voor elke seconde staat 4 slagen. Golfclub Zell am See heeft twee 18 holes parcours naast elkaar. Beiden in het dal gelegen en helemaal vlak, dat scheelt. In de entry fee zit ook een dag voorspelen. Twee dagen strijden op twee naast elkaar liggende golfbanen. De banen lagen er perfect bij en wat is Oostenrijk ongelooflijk mooi in de lente. Alles vol in bloei, je kijkt je ogen uit.

Op speeldag 1 toch behoorlijk nerveus. Daar sta je dan tussen die kanonnen. Ik kreeg mijn zenuwen maar moeilijk onder controle en kon die dag geen potje breken… Ik haalde alles uit de kast. Een paar foutjes en een putter die niet mee wilde werken. Een goede ronde lag niet meer in het verschiet. Geëindigd overall op de 88ste plek van de de 165, prima voor mij. En nummer twee van Nederland, want voor mijn maatje liep het geheel wat minder fortuinlijk af. Hij bungelde van begin tot eind kansloos onderaan. In de top werd echter op hoog niveau gestreden. 4 onder par was de beste score over twee dagen, afijn dat zal de niet-golfer geen snars zeggen. Volgend jaar wellicht met een Holland team meedoen op de World Championship Ski & Golf. Misschien Joost Luiten maar meevragen? Hij is ooit begonnen als schansspringer.

Voor meer informatie: www.skigolfworldcup.com/