Column: kilometers maken

Sinds jaar en dag gaat onze dochter samen met de twee zonen van onze vrienden op les met een leraar die ze al jaren kennen: Jozef. Elke vakantie een 5-tal voormiddagen samen op pad. Af en toe loopt dat niet zoals gepland, zoals vorig seizoen.

Wat voorafging

Het kan verkeren met die kinderen. Tot een paar jaar geleden waren de skilessen voor ons als ouder een paar uurtjes dat we konden ‘doorskiën’. Geen gedoe bij de liften met de kleintjes, geen valpartijtjes en rechtkruipen, geen gezeur over de kou. Dat is nu totaal omgekeerd: de voormiddag is nu het moment om even ‘rustig’ te skiën voor de ouders. Ze zijn sneller bij de lift dan ons, vallen zelden of staan snel terug recht en zeuren enkel dat ze het te warm hebben door het intens sporten. De skiles met leraar Jozef is dan ook geëvolueerd van ‘skiles met meester Jozef’ naar ‘dolle avonturen op en naast de piste met Jozef’. Blij dat ik niet alles kan zien wat zij uitsteken.

Het telefoontje

Ons vertrekpunt is steeds het bergstation van de Asitzbahn in Leogang. Daar geven we de kinderen aan Jozef die met hen op pad gaat. Mijn echtgenote, de papa van ‘de jongens’ en ikzelf vertrokken richting Saalbach. Het waren al pittige skidagen geweest dus we zouden rustig aan doen. Paar rustigere pistes nemen en rond 11u even koffie drinken voor we terug naar Leogang gaan om de kinderen op te pikken.

Opeens telefoon tijdens de koffie: Jozef! Mijn hart sloeg over. Die moeten toch bijna terug zijn? Wat is er gebeurd? Met wie? Is het erg? Gelukkig snel gekalmeerd door zijn vrolijke (Nederlandse) stem die zegt dat hij met de kinderen naar Fieberbrunn is geskied en van daaruit de skibus naar Leogang had willen nemen. Een kort ritje maar … die rijdt pas over een uur dus moeten ze terugskiën. Probleem: Jozef heeft aansluitend een les en zijn chef zou ‘not amused’ zijn als hij deze niet haalt. De oplossing? Kunnen jullie ons misschien tegemoet skiën en de kinderen overnemen? Gedaan met de rust!

Kilometers maken dus

De papa van de jongens zakte af naar het hotel om de mama te verwittigen. Mijn echtgenote en ikzelf namen afscheid van de koffie en de rust en vertrokken terug richting Saalbach. Doorskiën maar. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren techniek én conditie wat bijgeschaafd. In een (persoonlijke) recordtijd stonden we terug op de Reiterkogel. Oef! Ze zijn er nog niet. Maar … 4 gemiste oproepen … Jozef !!!

“Goed nieuws, ik heb m’n les kunnen verzetten naar morgen. Bovendien skiën de kids liever met mij terug naar Leogang, kunnen we onderweg nog wat oefenen en avonturen verzamelen. Voor mij géén probleem hoor, ben dan toch vrij. Oké voor jullie?”

Wij terug naar Leogang met ons twee. Om 14u treffen we de kinderen en Jozef. Zij hebben ondertussen een 75 pistekilometers op de teller en geraken niet uitverteld over de avonturen van de dag. Na een half uurtje pauze kwam de onvermijdelijke vraag … “gaan we dadelijk wel terug skiën?”’