Live vanuit de südstau in Alta Badia

Deze week vertoef ik in de Zuid-Tiroolse Dolomieten. In Alta Badia om precies te zijn, wat ik na zo’n drie jaar al een beetje als derde thuis beschouw. Nadat we de afgelopen twee jaar vooral zon, (zeer) hoge temperaturen en bruin gras naast de pistes hebben ervaren (maar prima hebben kunnen skiën), werden we dit jaar voor de verandering getrakteerd op een wat andere wintersportvakantie…

Sneeuw, sneeuw

Al voor vertrek werd uit Roel’s weerberichten duidelijk dat het qua weer een hele andere vakantie zou worden dan de afgelopen twee jaar. Na weken, zelfs maanden van droogte, stond er ineens weer een südstau op de kaarten. En waar het er eerst op leek dat we het perfecte scenario zouden treffen (verse sneeuw voor aankomst en dan een relatief zonnige week), besloten de weergoden uiteindelijk toch anders. Die verse sneeuw vóór aankomst zorgde trouwens voor de nodige stress: bij ons vertrek op vrijdagavond dumpte het in Italië en Zuid-Oostenrijk, wat zorgde voor afsluiting van de voor ons toch vrij cruciale Brennerpas. Uiteindelijk bleek er tegen de tijd dat wij er waren (zaterdagmiddag) weinig meer aan de hand, maar ik heb nog nooit zoveel Google Maps ververst en naar verkeersinformatie gezocht tijdens een reis naar de Alpen.

Bij aankomst in San Cassiano bleek dat ook hier een mooie verse laag was gevallen. Op dat moment was het nog droog, maar het begon zaterdagavond en -nacht wederom te sneeuwen. De volgende ochtend bleek dat toch meer dan een buitje te zijn geweest, met ongeveer 5 centimeter in het dal, maar een goede 20 centimeter verse sneeuw op de berg! Dat leverde heerlijke poeder op de pistes op in de eerste uren, maar zorgde, samen met de drukte, al vanaf het eind van de ochtend voor flinke hopen op de pistes. Het stopte echter gedurende dag met sneeuwen, waardoor er de volgende dag, na een broodnodige pistenbully-run, sprake was van topcondities. Dat het de hele dag bewolkt was en we de zon nauwelijks hebben gezien, mocht de pret niet drukken.

En nog eens sneeuw

Voor de dinsdag en woensdag werd echter nog meer verwacht. Uit Roel’s berichten en uit het weermodel op de website, leek er een heuse dump aan te komen. De volgende ochtend bleek die verwachting uitgekomen te zijn: op de geprepareerde pistes was wederom een laag sneeuw van zo’n 20 centimeter gevallen (op 2000 meter), bij een sneeuwgrens van rond de 1600 meter, net boven het dorp. Het leverde wederom poeder op de pistes op, en geweldige eerste uren. Gedurende de dag bleef het sneeuwen en viel er nog een extra 10 centimeter, gelukkig met genoeg contrast tussen de bomen. En ook in de nacht van dinsdag naar woensdag en op woensdagochtend viel nog zo’n 10 centimeter sneeuw.

Wel lag de sneeuwgrens nog iets hoger. Onder de 1600-1700 meter regende het, waardoor hoog genoeg blijven het devies was. Helaas is dat niet altijd mogelijk als je het gebied wilt doorkruisen, waardoor je soms noodgedwongen wat regen meepakt. De vers gevallen sneeuw wordt daar zienderogen minder en het zorgt voor een wat trieste aanblik, maar hogerop is het een waar winterwonderland en mag je best spreken van een dump. Daaronder wordt de hoeveelheid gevallen sneeuw snel minder en wordt de sneeuw ook snel natter en zwaarder, doordat het vanwege het bewolkte weer niet goed afkoelt.

Hopen op een zonnig dagje?

Dat verandert naar verwachting vandaag (donderdag), als het (eindelijk) wat op lijkt te klaren. Wij houden onze vingers gekruist voor een südstau-pauze van twee dagen, een welkome afwisseling aangezien er inmiddels (hogerop) genoeg sneeuw ligt. Een dag of twee van de welbekende Zuidalpen-zon zou nu zeer welkom zijn, met een nieuw sneeuwfront in aantocht komend weekend. Hopelijk valt die sneeuw dan pas als wij de Brennerpas alweer over zijn…